Zondagmiddag in december Aan het eind van de middag kleurt de hemel donkergrijs. Adembenemend grijs. De witbesneeuwde daken van de huizen contrasteren met het steeds dieper wordend grijs. Zo mooi kan de winter zijn, ondanks ongemak en gedwongen thuiszitten.
Nog meer sneeuw. Als kind kon ik me eindeloos vermaken met het kijken naar die neerdwarrelende vlokken.
Maandagmiddag in december, nog steeds sneeuw, gladde wegen en ontregeld treinverkeer. Een kleine handicap. Maar het mooiste gaat nog komen. Als de sneeuw straks weer smelt. Dan zijn alle kleuren die er onder tevoorschijn komen zo intens. Ik geniet nu al van het vooruitzicht. Winterpret.
maandag 21 december 2009
vrijdag 18 december 2009
Back in time
We gaan terug naar 1978. Ga je mee op deze tijdreis in het verleden?
Babylon by bus, signed Bob Marley.
Ruim dertig jaar later wordt deze tour herdacht met optredens in den lande. Morgen in Amsterdam. Ik ben er niet bij. In 1978 wel, in Heerlen of Sittard. Weet ik niet meer.
In het voorprogramma Herman Brood and his Wild Romance met een gastoptreden van Nina Hagen. History. Ik krijg buikpijn als ik er aan terugdenk. Wat was het leven mooi toen . Alleen besefte ik dat niet.
Beide, Bob en Herman, hebben ons verlaten. Maar gelukkig hebben we you tube.
http://www.youtube.com/watch?v=BgUMw1d_V3s
Wonderlijk, in 1978 had ik geen idee dat ik ooit nog eens terug zou kijken naar deze periode via een medium als you tube. De veranderingen zijn wel erg snel gegaan. Wat blijft is de muziek die nog steeds even krachtig is als toen.
Wonderlijk ook om te zien dat ik reggae geweldig vond en een paar jaar later helemaal uitzinnig werd van Mink Deville. De stap lijkt groot maar is als je er bij stilstaat kleiner dan je denkt. Wat BoB en Willy verbindt, hoewel hun muziek zo anders klinkt, is de pijn die ze er mee uitdrukken. En dat is toch weer universeel.
Op de terugweg na het concert regende het heftig. Met bakken, om angstig van te worden. In een Fiat 500 reden we in een sukkeltempo terug naar Tilburg. Een lange weg ....... Exodus, in een historische nacht. Positive vibration.
Babylon by bus, signed Bob Marley.
Ruim dertig jaar later wordt deze tour herdacht met optredens in den lande. Morgen in Amsterdam. Ik ben er niet bij. In 1978 wel, in Heerlen of Sittard. Weet ik niet meer.
In het voorprogramma Herman Brood and his Wild Romance met een gastoptreden van Nina Hagen. History. Ik krijg buikpijn als ik er aan terugdenk. Wat was het leven mooi toen . Alleen besefte ik dat niet.
Beide, Bob en Herman, hebben ons verlaten. Maar gelukkig hebben we you tube.
http://www.youtube.com/watch?v=BgUMw1d_V3s
Wonderlijk, in 1978 had ik geen idee dat ik ooit nog eens terug zou kijken naar deze periode via een medium als you tube. De veranderingen zijn wel erg snel gegaan. Wat blijft is de muziek die nog steeds even krachtig is als toen.
Wonderlijk ook om te zien dat ik reggae geweldig vond en een paar jaar later helemaal uitzinnig werd van Mink Deville. De stap lijkt groot maar is als je er bij stilstaat kleiner dan je denkt. Wat BoB en Willy verbindt, hoewel hun muziek zo anders klinkt, is de pijn die ze er mee uitdrukken. En dat is toch weer universeel.
Op de terugweg na het concert regende het heftig. Met bakken, om angstig van te worden. In een Fiat 500 reden we in een sukkeltempo terug naar Tilburg. Een lange weg ....... Exodus, in een historische nacht. Positive vibration.
vrijdag 11 december 2009
Taal
Nederlands is een moeilijke taal. Velen struikelen over spelling en interpunctie. Veel regels en nog meer uitzonderingen. Het is ook ingewikkeld maar sommige zaken zijn onomstotelijk en niet zo ingewikkeld. Wat dacht je van de veelvuldig gebruikte constructie 'hun hebben'. Eigenlijk dient iedereen in dit land die de basisschool doorlopen heeft, te weten dat dit niet kan. Sterker het mag niet. Waarom niet? Hun is de vierde naamval, en kan daarom alleen de functie van lijdend voorwerp vervullen in een zin. Hun kan dus geen onderwerp zijn.
Toch is het gebruik van hun als onderwerp steeds wijder verbreid. Waar ligt dit aan? Een interessante vraag waar vast wel onderzoek naar gedaan is. Helaas ben ik daar niet van op de hoogte. Is het gemakzucht? Of ligt het aan ons onderwijs? Of aan onze maatschappij?
Gelukkig kan ik wel de neiging om in te grijpen en de spreker tot de orde te roepen, onderdrukken. Gelukkig want niets is zo irritant dan iemand die meent je woordkeus of zinsbouw te moeten verbeteren. Ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen taal. Tja een overblijfsel uit de late jaren zeventig toen de spelling van veel woorden ook heel anders was. Kado of buro zijn daar mooie voorbeelden van. Uiteindelijk zijn er natuurlijk toch regels want het was toen wel de bedoeling dat je cadeau en bureau zo spelde als de mode voorschreef. Ook toen geen ultieme vrijheid dus om te spellen zoals het jou uitkwam.
Dat kan ook niet want dan zouden we elkaar niet meer begrijpen. Dat is de consequentie van een ver doorgevoerd ieder mag doen wat hem of haar bevalt. En dat geldt natuurlijk alleen voor het taalgebruik. Waarschijnlijk zeggen we over een aantal jaren allemaal hun hebben. Taal is namelijk onderhevig aan veranderingen. Net als alles in het leven tenslotte. Panta rei.
Toch is het gebruik van hun als onderwerp steeds wijder verbreid. Waar ligt dit aan? Een interessante vraag waar vast wel onderzoek naar gedaan is. Helaas ben ik daar niet van op de hoogte. Is het gemakzucht? Of ligt het aan ons onderwijs? Of aan onze maatschappij?
Gelukkig kan ik wel de neiging om in te grijpen en de spreker tot de orde te roepen, onderdrukken. Gelukkig want niets is zo irritant dan iemand die meent je woordkeus of zinsbouw te moeten verbeteren. Ik vind dat iedereen recht heeft op zijn eigen taal. Tja een overblijfsel uit de late jaren zeventig toen de spelling van veel woorden ook heel anders was. Kado of buro zijn daar mooie voorbeelden van. Uiteindelijk zijn er natuurlijk toch regels want het was toen wel de bedoeling dat je cadeau en bureau zo spelde als de mode voorschreef. Ook toen geen ultieme vrijheid dus om te spellen zoals het jou uitkwam.
Dat kan ook niet want dan zouden we elkaar niet meer begrijpen. Dat is de consequentie van een ver doorgevoerd ieder mag doen wat hem of haar bevalt. En dat geldt natuurlijk alleen voor het taalgebruik. Waarschijnlijk zeggen we over een aantal jaren allemaal hun hebben. Taal is namelijk onderhevig aan veranderingen. Net als alles in het leven tenslotte. Panta rei.
zondag 6 december 2009
Porno
"Goede porno verrijkt je seksleven én je geest." Ik citeer de Volkskrant. Toe maar. Het kan niet op. Dat mis ik allemaal toch maar. Ik zal het maar meteen toegeven. Ik ben geen liefhebber. Van porno dan. Nog nooit heb ik een porno film bekeken. Ja het is heus waar. Waarom zou ik ook. Oh ja om mijn geest te verrijken. Maar dat kan ook op andere manieren. Ik heb ook totaal geen behoefte aan kijken naar porno. Vraag me wel af wat anderen er aan beleven. Ik kan me er in ieder geval niet veel bij voorstellen. De kleine stukjes van porno films die ik ooit gezien heb boezemen mij alleen afkeer in. Hoe dat komt? Afgezien van de natuurlijke schaamte die mij overvalt bij het aanschouwen van allerlei seksuele handelingen van anderen, roept het ook een onaangename spanning op. Zonder in details te willen treden kan ik zeggen dat ik het getoonde afstotelijk vond. Misschien ten overvloede, het was geen vrouwvriendelijke porno met aandacht voor het verhaaltje. Nee, gewoon recht toe recht aan. Het duurde slechts enkele minuten voordat in beeld kwam dat je moest betalen om verder te kijken. Ik had genoeg gezien. Vroeger mocht het niet en tegenwoordig lijkt het wel alsof het moet. Porno.
zondag 22 november 2009
Verslaving
Het begint er een beetje op te lijken dat ik verslaafd ben aan you tube. Gelukkig alleen aan de muziek video's. Als ik er aan begin ben ik niet meer te stoppen en zit met gemak twee uur achter elkaar te zappen. In het ergste geval struin ik alle fimpjes met en over Willy deVille af. Oh, dat is echt erg. Dan raak ik helemaal in de ban van die man. Ook al ken ik hem niet en is ie dood. Is het een afwijking? Een puberale neiging tot dwepen? Hysterie? Ik weet het niet. Gelukkig werk ik bij een GGZ instelling zodat ik mij ter stond onder psychiatrische behandeling kan stellen. Zo hep alles z'n voordeel!
Vooruit we doen er nog een:
http://www.youtube.com/watch?v=zVoaKS0Ff1c
Vooruit we doen er nog een:
http://www.youtube.com/watch?v=zVoaKS0Ff1c
vrijdag 20 november 2009
The way young lovers
Zittend op mijn eigen ster ontdekte ik de young lovers van Jeff Buckley.
Ik droom verder,
http://www.youtube.com/watch?v=8kPUT_1d4dA
en blijf me verwonderen.
Ik droom verder,
http://www.youtube.com/watch?v=8kPUT_1d4dA
en blijf me verwonderen.
vrijdag 13 november 2009
Kunst
Twee weken geleden bezocht ik de The Amazing Inspiring Beautiful Affordable Art Fair. Zo dat staat er. Ik heb het even laten bezinken zoals je merkt. Even laten rusten al die indrukken die over en door elkaar heen buitelden in mijn arme hoofd. Ja ik heb me wel verbaasd. Over de de manier waarop het georganiseerd was, over de presentatie, de mensen die er rondliepen. Mijn eerste reactie na binnenkomst was om me om te draaien en hard weg te lopen. Maar dat doe je toch niet zo snel als je net dertien euro betaald hebt. Dan wil je waar voor je geld. Tenminste ik wel.
Het was overweldigend druk, door een smalle corridor persten zich lieden van allerlei pluimage. Het meest vielen mij de stellen met jonge kinderen in buggy of bugaboe op. Als het zo vol is dan lopen zij behoorlijk in de weg met die kids en dat terwijl er ook een crèche was. Het was volgens mij ook helemaal niet leuk voor die kleintjes.
Ik kwam natuurlijk niet om mij te beklagen over het publiek maar om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. En dat is gelukt, hoewel het eigenlijk te veel was om echt ergens van onder de indruk te raken. Het was net een grote Amerikaanse supermarkt waar je overrompeld wordt met twintig verschillende merken cornflakes en zestig soorten brood. Dan weet je ook niet meer wat je kiezen moet. Niet dat ik van plan was om met een kunstwerk onder de arm weer huiswaarts te keren. Gelukkig voor de galeriehouders en kunstenaars liepen er ook kooplustige types te wapperen met pinpas en credit card.
Amazing was het zeker, inspiring en beautiful tot op zekere hoogte, affordable alleen als je geld over hebt. Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd en het was een leuke middag. Of ik het volgend jaar weer doe, betwijfel ik.
Het was overweldigend druk, door een smalle corridor persten zich lieden van allerlei pluimage. Het meest vielen mij de stellen met jonge kinderen in buggy of bugaboe op. Als het zo vol is dan lopen zij behoorlijk in de weg met die kids en dat terwijl er ook een crèche was. Het was volgens mij ook helemaal niet leuk voor die kleintjes.
Ik kwam natuurlijk niet om mij te beklagen over het publiek maar om mijn nieuwsgierigheid te bevredigen. En dat is gelukt, hoewel het eigenlijk te veel was om echt ergens van onder de indruk te raken. Het was net een grote Amerikaanse supermarkt waar je overrompeld wordt met twintig verschillende merken cornflakes en zestig soorten brood. Dan weet je ook niet meer wat je kiezen moet. Niet dat ik van plan was om met een kunstwerk onder de arm weer huiswaarts te keren. Gelukkig voor de galeriehouders en kunstenaars liepen er ook kooplustige types te wapperen met pinpas en credit card.
Amazing was het zeker, inspiring en beautiful tot op zekere hoogte, affordable alleen als je geld over hebt. Mijn nieuwsgierigheid is bevredigd en het was een leuke middag. Of ik het volgend jaar weer doe, betwijfel ik.
woensdag 21 oktober 2009
De Allestafel
Met deze originele titel debuteert Thomas Heerma van Voss. Negentien lentes jong. Alleen al zijn leeftijd dwingt respect af. Er zijn weinig leeftijdgenoten die hem kunnen evenaren.
Maanden keek ik uit naar de novelle over Mark Oldings, de hiphop recensent met principes. Niets werd mij onthuld, alleen dat de titel van het boek de Allestafel zou worden. Een intrigerende titel die van alles doet vermoeden. Bij het lezen wordt al snel duidelijk wat de Allestafel is. Ja, het is een echte tafel, geen mystiek symbool of zoiets.
Wat ik erg knap vind aan het boek is dat deze jongeman de aandacht van mij als lezer van begin tot eind weet vast te houden. Nergens kreeg ik de neiging, die mij als ervaren lezer steeds vaker overvalt, om enkele bladzijden over te slaan. Of sterker nog, elke keer als ik het boek ter hand neem, het op een willekeurige pagina open te slaan om daar een stukje te lezen. Zo voorspelbaar zijn veel auteurs. Maar niet Thomas Heerma van Voss. Toch zijn hier voor een debuterend auteur ook grote nadelen aan verbonden, realiseer ik mij. De verwachtingen zijn vanaf nu hoog gespannen. En kun je dat dan waar maken?
De spanning in het verhaal loopt geleidelijk op om te eindigen in een Roald Dahl achtige climax. Mark gaat weg en laat de lezer in het ongewisse over de afloop. Maar dat het niet goed komt is wel duidelijk. Ik hoop dat Thomas nog meer novelles en wellicht ook romans gaat schrijven. Op mij als lezer kan hij rekenen.
Maanden keek ik uit naar de novelle over Mark Oldings, de hiphop recensent met principes. Niets werd mij onthuld, alleen dat de titel van het boek de Allestafel zou worden. Een intrigerende titel die van alles doet vermoeden. Bij het lezen wordt al snel duidelijk wat de Allestafel is. Ja, het is een echte tafel, geen mystiek symbool of zoiets.
Wat ik erg knap vind aan het boek is dat deze jongeman de aandacht van mij als lezer van begin tot eind weet vast te houden. Nergens kreeg ik de neiging, die mij als ervaren lezer steeds vaker overvalt, om enkele bladzijden over te slaan. Of sterker nog, elke keer als ik het boek ter hand neem, het op een willekeurige pagina open te slaan om daar een stukje te lezen. Zo voorspelbaar zijn veel auteurs. Maar niet Thomas Heerma van Voss. Toch zijn hier voor een debuterend auteur ook grote nadelen aan verbonden, realiseer ik mij. De verwachtingen zijn vanaf nu hoog gespannen. En kun je dat dan waar maken?
De spanning in het verhaal loopt geleidelijk op om te eindigen in een Roald Dahl achtige climax. Mark gaat weg en laat de lezer in het ongewisse over de afloop. Maar dat het niet goed komt is wel duidelijk. Ik hoop dat Thomas nog meer novelles en wellicht ook romans gaat schrijven. Op mij als lezer kan hij rekenen.
vrijdag 16 oktober 2009
Drieendertig jaar later ..
ben ik nog steeds onder de indruk van Astral Weeks. In die mysterieuze tijdsspanne tussen zomer en herfst in 1976 raakte ik bedwelmd door Beside You, Cypres Avenue, The way young lovers do, Madame George. Die periode dat de zomer over zijn hoogtepunt heen is. De zon wegglipt in nevelige vergezichten maar de bladeren nog rotsvast aan de bomen zitten. Als ik nu weer naar deze fenomenale plaat, inmiddels cd, van Van Morrison luister, overvalt mij datzelfde gevoel. Ik zou bijna zeggen deze muziek is tijdloos. Klassiek.
De periode waarin ik aan Van Morrison verslingerd raakte, was redelijk woelig. Ik deed eindexamen en was van plan te gaan studeren. Geschiedenis in Nijmegen. Maar dat ging niet door, het werd Amsterdam. Mijn tweede keuze, kunstgeschiedenis. Ook moest ik onder ogen zien dat het met mijn grote liefde nooit iets zou worden. Ja, dat was best heftig. Gelukkig komen er later nog meer liefdes die net zo groot kunnen zijn.
Ondanks, of misschien wel dankzij, deze bitterzoete herinneringen is Astral Weeks nog altoos briljant.
De periode waarin ik aan Van Morrison verslingerd raakte, was redelijk woelig. Ik deed eindexamen en was van plan te gaan studeren. Geschiedenis in Nijmegen. Maar dat ging niet door, het werd Amsterdam. Mijn tweede keuze, kunstgeschiedenis. Ook moest ik onder ogen zien dat het met mijn grote liefde nooit iets zou worden. Ja, dat was best heftig. Gelukkig komen er later nog meer liefdes die net zo groot kunnen zijn.
Ondanks, of misschien wel dankzij, deze bitterzoete herinneringen is Astral Weeks nog altoos briljant.
woensdag 7 oktober 2009
Trotse ouder
Vandaag ga ik net als Eva een goede daad verrichten. Van af nu ben ik de trotse adoptieouder van het meer dan jong belegen woord altoos.
Zelden nog gebruikt. Daarom wil ik een begin maken met de revival van dit oudhollandsche bijwoord dat altijd betekent.
Het klinkt ook zo veel mooier, vind je niet?
Altoos zijn mijn gedachten bij .......
Zelden nog gebruikt. Daarom wil ik een begin maken met de revival van dit oudhollandsche bijwoord dat altijd betekent.
Het klinkt ook zo veel mooier, vind je niet?
Altoos zijn mijn gedachten bij .......
zondag 4 oktober 2009
Tijd
De tijd racet weer. De hi speed trein is er niks bij.
Ik las Godenslaap van Erwin Mortier. Een oude vrouw kijkt terug op haar leven. Mooi. Vooral de Eerste Wereldoorlog krijgt veel aandacht. Veel over de dochter moeder relatie ook. Interessante beeldspraken: "Je hebt veel te veel dure sentimentjes, lief kind" had ze besloten, op een toon die gemoedelijkheid suggereerde maar hoorbaar al enige etmalen in vitriool gemarineerd was. Of die van de hofdame uit de pruikentijd, in wier lokken een armada van parels kapseist. Je moet er maar opkomen.
Nu lees ik Portret in zwart van Janet Fitch. De titel geeft het al een beetje weg, een zwart boek. Het gaat over een jong meisje, twintig, die overleeft na de zelfmoord van haar vriend. Hij zoon van beroemde ouders, zij dochter van outcasts. De tegenstelling. Fitch herhaalt deels de thematiek uit Witte Oleander waar de hoofdpersoon aan de zelfkant van de maatschappij terecht komt. Die kant weet ze goed te beschrijven.
Lees het boek nu voor de tweede keer en dat is altijd spannend. Vind je terug wat je de eerste keer zo goed vond? Of wordt het een teleurstelling? Het verhaal grijpt mij nog even zeer aan als de eerste keer. De tragiek van de jongen die zich via het meisje en haar ontmoetingen met de moeder van de jongen ontvouwt, is nog steeds meeslepend. Wat erg tegenvalt is de stijl van de schrijfster. Rampzalige zinnen. Misschien ligt het aan de vertaling. Zou kunnen. Anders vrees ik het ergste voor die Amerikaanse studenten die van haar les krijgen in fictie schrijven.
En zo vliegt de tijd voorbij.... worden dagen weken.
Ik las Godenslaap van Erwin Mortier. Een oude vrouw kijkt terug op haar leven. Mooi. Vooral de Eerste Wereldoorlog krijgt veel aandacht. Veel over de dochter moeder relatie ook. Interessante beeldspraken: "Je hebt veel te veel dure sentimentjes, lief kind" had ze besloten, op een toon die gemoedelijkheid suggereerde maar hoorbaar al enige etmalen in vitriool gemarineerd was. Of die van de hofdame uit de pruikentijd, in wier lokken een armada van parels kapseist. Je moet er maar opkomen.
Nu lees ik Portret in zwart van Janet Fitch. De titel geeft het al een beetje weg, een zwart boek. Het gaat over een jong meisje, twintig, die overleeft na de zelfmoord van haar vriend. Hij zoon van beroemde ouders, zij dochter van outcasts. De tegenstelling. Fitch herhaalt deels de thematiek uit Witte Oleander waar de hoofdpersoon aan de zelfkant van de maatschappij terecht komt. Die kant weet ze goed te beschrijven.
Lees het boek nu voor de tweede keer en dat is altijd spannend. Vind je terug wat je de eerste keer zo goed vond? Of wordt het een teleurstelling? Het verhaal grijpt mij nog even zeer aan als de eerste keer. De tragiek van de jongen die zich via het meisje en haar ontmoetingen met de moeder van de jongen ontvouwt, is nog steeds meeslepend. Wat erg tegenvalt is de stijl van de schrijfster. Rampzalige zinnen. Misschien ligt het aan de vertaling. Zou kunnen. Anders vrees ik het ergste voor die Amerikaanse studenten die van haar les krijgen in fictie schrijven.
En zo vliegt de tijd voorbij.... worden dagen weken.
vrijdag 18 september 2009
No easy way to cry
Het schijnt dat David Gray met zijn nieuwste cd Draw the Line, een heel andere weg ingeslagen is . Ik kan het (nog) niet beoordelen. Maar ik begrijp het wel, ergens moet je de lijn trekken. Op een dag. Davids muziek en teksten deden mij vaak vermoeden dat hij weet wat er in die andere wereld, die wij nu nog niet kennen, is. En daar mag ik graag mijn gedachten over laten gaan. Voor mijn gevoel heeft David intuitief weet van deze wereld en is dat de reden dat ik zo graag naar zijn muziek luister. En dat wil ik graag zo houden.
Watching you go, I know
there ain't no easy way to cry....
http://www.youtube.com/watch?v=ehxTgbSO6Wg
Ik denk dat het wel meevalt, luister en oordeel zelf!
Watching you go, I know
there ain't no easy way to cry....
http://www.youtube.com/watch?v=ehxTgbSO6Wg
Ik denk dat het wel meevalt, luister en oordeel zelf!
woensdag 9 september 2009
Hermitage
Eindelijk heeft Nederland een museum van internationale allure; de Hermitage in Amsterdam.
Het oude Amstelhof is schitterend verbouwd tot een modern museum maar wel met ouderwetse statigheid.
De openingstentoonstelling 'Aan het Russische hof ' stelt echter licht teleur. Niet dat de baljurken en kostuums van de tsarenfamilie niet mooi zijn. In tegendeel, ook de levensgrote portretten van adellijke dames en officieren waren indrukwekkend. Lyrisch werd ik van sommige doeken, de plooien in de jurken, de voiles, alles zo treffend geschilderd. Dan bekruipt mij terstond een gevoel van diepe bewondering maar ook lichte afgunst. Kon ik maar zo schilderen!
Omgeven door chique uitgedoste oudere dametjes met grijze coupe dwaalde ik van het ene kabinet naar het andere. Om echt te kunnen genieten, liepen er teveel mensen rond in het museum. Dat zal er niet beter op worden, vrees ik. Misschien dat het museum op een gegeven moment alleen op afspraak te bezoeken is zoals sommige musea in Rome. Dat zou jammer zijn vooral omdat het dan meestal nog steeds stervensdruk is.
Wat mij een beetje tegenviel was de keuze voor een cultuurhistorische benadering. Ik had verwacht dat het accent meer op beeldende kunst zou liggen. Wat nu getoond wordt, is interessant voor een breed publiek maar ik verwacht meer van de Hermitage.
http://www.hermitage.nl/nl/tentoonstellingen/russische_hof/
Het oude Amstelhof is schitterend verbouwd tot een modern museum maar wel met ouderwetse statigheid.
De openingstentoonstelling 'Aan het Russische hof ' stelt echter licht teleur. Niet dat de baljurken en kostuums van de tsarenfamilie niet mooi zijn. In tegendeel, ook de levensgrote portretten van adellijke dames en officieren waren indrukwekkend. Lyrisch werd ik van sommige doeken, de plooien in de jurken, de voiles, alles zo treffend geschilderd. Dan bekruipt mij terstond een gevoel van diepe bewondering maar ook lichte afgunst. Kon ik maar zo schilderen!
Omgeven door chique uitgedoste oudere dametjes met grijze coupe dwaalde ik van het ene kabinet naar het andere. Om echt te kunnen genieten, liepen er teveel mensen rond in het museum. Dat zal er niet beter op worden, vrees ik. Misschien dat het museum op een gegeven moment alleen op afspraak te bezoeken is zoals sommige musea in Rome. Dat zou jammer zijn vooral omdat het dan meestal nog steeds stervensdruk is.
Wat mij een beetje tegenviel was de keuze voor een cultuurhistorische benadering. Ik had verwacht dat het accent meer op beeldende kunst zou liggen. Wat nu getoond wordt, is interessant voor een breed publiek maar ik verwacht meer van de Hermitage.
http://www.hermitage.nl/nl/tentoonstellingen/russische_hof/
vrijdag 4 september 2009
Suf
De rek is er een beetje uit. Je hebt het waarschijnlijk al gemerkt: het schrijven van originele en zinneprikkelende stukjes valt mij de laatste tijd zwaar. Zo maar ineens gaat het over een middagdutje. Wat een flauwekul. Suf en saai. Je kunt net zo goed over een kanariepiet in een kooitje schrijven! Dat is nog spannender.
Maar soms heb je van die periodes in je leven. Dan weet je het even niet. Op dit moment sta ik voor een dilemma. Verhuizen of niet. Of toch maar ander werk zoeken, dichter bij huis. Beide geen opties die ik snel en gemakkelijk kan realiseren. Ik weet het, het leven is niet gemakkelijk. Maar zeg eens eerlijk, zou jij ook niet willen dat het leven eenvoudiger was? Dat je niet zo vast zat aan keuzes die je gemaakt hebt? Daarom vind ik het zo moeilijk om te kiezen. Elke keuze impliceert dat een andere mogelijkheid verdwijnt. Ik hou het liefst alles open zodat ik kan doen wat mijn gevoel me op een bepaald punt ingeeft. Kan niet, mag niet. Word nou toch eens volwassen. Wat denk je wel.
Mijn uitweg?
Van alles een beetje doen. Dus en een huis zoeken in Amersfoort en solliciteren in Amsterdam.
Of is dat te laf en slap? Als het een niet lukt dan heb ik altijd nog een alternatief achter de hand. Wie niet sterk is moet slim zijn!
Maar soms heb je van die periodes in je leven. Dan weet je het even niet. Op dit moment sta ik voor een dilemma. Verhuizen of niet. Of toch maar ander werk zoeken, dichter bij huis. Beide geen opties die ik snel en gemakkelijk kan realiseren. Ik weet het, het leven is niet gemakkelijk. Maar zeg eens eerlijk, zou jij ook niet willen dat het leven eenvoudiger was? Dat je niet zo vast zat aan keuzes die je gemaakt hebt? Daarom vind ik het zo moeilijk om te kiezen. Elke keuze impliceert dat een andere mogelijkheid verdwijnt. Ik hou het liefst alles open zodat ik kan doen wat mijn gevoel me op een bepaald punt ingeeft. Kan niet, mag niet. Word nou toch eens volwassen. Wat denk je wel.
Mijn uitweg?
Van alles een beetje doen. Dus en een huis zoeken in Amersfoort en solliciteren in Amsterdam.
Of is dat te laf en slap? Als het een niet lukt dan heb ik altijd nog een alternatief achter de hand. Wie niet sterk is moet slim zijn!
zondag 30 augustus 2009
Zonder titel
Ik weet het, het klinkt bejaard maar toch heb ik er soms ontzettend behoefte aan. Een middagdutje. Je ogen dicht en echt slapen. Vandaag, zondag, heb ik me er weer aan overgegeven. Om vier uur gleed ik weg. Vijf uur, ik hoorde op de radio het nieuwsbericht. Nog steeds lag ik in dezelfde houding, op mijn rechterzij en weer vielen mijn ogen dicht.
Ik was moe. Moe van het weekend. Gisteren ging ik met de trein naar Tilburg. Nou ja niks bijzonders toch. Voordat ik instapte op Amsterdam CS begreep ik dat deze tocht niet zonder hindernissen was. Vanaf' s' Hertogenbosch ging de reis per touringbus verder naar Tilburg. De rit was niet onaangenaam. Langs de oude weg, de N65, reden we naar Tilburg. Onderweg mijmerde ik over vroeger en maakte plannen voor de toekomst. Wat als ik nu eens mijn baan opzeg en een paar maanden door Amerika ga trekken?
Eindeloos lange busritten, van oost naar west. Ondertussen zag ik rechts en links van mij bomen. Het viel mij op dat ze tegenwoordig veel bomen kweken in Brabant. Niks geen vieze varkensstallen. Het handelsmerk van modern Brabant. Gelukkig hebben ze ook die weggetjes omzoomd door oude bomen gespaard. Als iets leuk is, dan is het wel over zo'n weggetje fietsen.
Verder verliep de dag idyllisch. Bij het station in Tilburg werd ik opgehaald door B, een vriend uit mijn studententijd, en gingen we naar zijn atelier. Na dit bezoek zou een middagdutje ook fijn geweest zijn. Maar ja dat kun je je gastheer niet aandoen. Dus dronken we wijn, aten we pasta met garnalensaus, en luisterden we naar Johnny Cash en Willy DeVille. En zo kwam het dat ik pas om twaalf uur weer thuis was en in m'n bedje kon duiken.
Ik was moe. Moe van het weekend. Gisteren ging ik met de trein naar Tilburg. Nou ja niks bijzonders toch. Voordat ik instapte op Amsterdam CS begreep ik dat deze tocht niet zonder hindernissen was. Vanaf' s' Hertogenbosch ging de reis per touringbus verder naar Tilburg. De rit was niet onaangenaam. Langs de oude weg, de N65, reden we naar Tilburg. Onderweg mijmerde ik over vroeger en maakte plannen voor de toekomst. Wat als ik nu eens mijn baan opzeg en een paar maanden door Amerika ga trekken?
Eindeloos lange busritten, van oost naar west. Ondertussen zag ik rechts en links van mij bomen. Het viel mij op dat ze tegenwoordig veel bomen kweken in Brabant. Niks geen vieze varkensstallen. Het handelsmerk van modern Brabant. Gelukkig hebben ze ook die weggetjes omzoomd door oude bomen gespaard. Als iets leuk is, dan is het wel over zo'n weggetje fietsen.
Verder verliep de dag idyllisch. Bij het station in Tilburg werd ik opgehaald door B, een vriend uit mijn studententijd, en gingen we naar zijn atelier. Na dit bezoek zou een middagdutje ook fijn geweest zijn. Maar ja dat kun je je gastheer niet aandoen. Dus dronken we wijn, aten we pasta met garnalensaus, en luisterden we naar Johnny Cash en Willy DeVille. En zo kwam het dat ik pas om twaalf uur weer thuis was en in m'n bedje kon duiken.
zondag 16 augustus 2009
Amelie
Zit net op you tube een video te bekijken van een stukje muziek uit de film Le fabuleux destin d'Amelie Poulain. Het fragment toont een coupure uit de film met muziek van Yann Tiersen. Nu echter zonder de voice over die je in de film wel hoort.
Je ziet in het fragment http://www.youtube.com/watch?v=duGbgrv9LRE hoe mooi die film is opgebouwd. De acteurs hebben heel weinig tekst. De film is een aanschakeling van scenes met een alwetende verteller die is meeneemt in het verhaal. Op deze manier, met de sprankelende piano, word je meegevoerd in een wonderlijk sprookje, het leven van Amelie Poulain.
Voor de dromers onder ons een niet te missen film.
http://www.youtube.com/watch?v=CgYnRh8ACGQ
Je ziet in het fragment http://www.youtube.com/watch?v=duGbgrv9LRE hoe mooi die film is opgebouwd. De acteurs hebben heel weinig tekst. De film is een aanschakeling van scenes met een alwetende verteller die is meeneemt in het verhaal. Op deze manier, met de sprankelende piano, word je meegevoerd in een wonderlijk sprookje, het leven van Amelie Poulain.
Voor de dromers onder ons een niet te missen film.
http://www.youtube.com/watch?v=CgYnRh8ACGQ
zaterdag 8 augustus 2009
Heaven stood still
Willy DeVille is dood.
One dream of my life.
One night in eternity, the wind wispers soft to me.
And heaven stood still.
One celestial rapsody and heaven stood still.
Hij heeft niet de hand aan zichzelf geslagen maar is gestorven aan een van de meest vileine vormen van kanker.
Op 58 jarige leven heeft hij the end of the line bereikt. Niet oud maar voor een man die meer dan 20 jaar verslaafd was aan heroïne, een respectabele leeftijd.
Zijn muziek is voor mij verweven met de eerste helft van de jaren tachtig. In 1981 maakte ik in een studentenhuis aan de E street in T kennis met Mink DeVille. Coup de Grace, een plaat vol hartverscheurende songs over verloren en anderzins uit de hand gelopen liefdes. Geen dag ging er voorbij dat deze elpee bij mij niet op de draaitafel lag. Zwelgen in een poel van ellende. Maar mooi.
De Volkskrant vandaag: "De loopbaan van deVille leek op het breukvlak van de jaren zeventig en tachtig voorbestemd eenzelfde vlucht te nemen als die van Bruce Springsteen. De stem had DeVille ervoor. Aan de vereiste andere kwaliteiten ontbrak het hem wellicht. De belofte werd in elk geval nooit ingelost."
Yeah right..... Willy Deville mag dan minder bekend geworden zijn dan Bruce S, dat wil niet zeggen dat zijn muzikale prestaties minder zijn. Willy, een man die uiteindelijk zijn heroïneverslaving overwon (een prestatie op zich) en die je hart raakt...........
http://www.youtube.com/watch?v=ioxeqbQCvMo&feature=fvw#
One dream of my life.
One night in eternity, the wind wispers soft to me.
And heaven stood still.
One celestial rapsody and heaven stood still.
Hij heeft niet de hand aan zichzelf geslagen maar is gestorven aan een van de meest vileine vormen van kanker.
Op 58 jarige leven heeft hij the end of the line bereikt. Niet oud maar voor een man die meer dan 20 jaar verslaafd was aan heroïne, een respectabele leeftijd.
Zijn muziek is voor mij verweven met de eerste helft van de jaren tachtig. In 1981 maakte ik in een studentenhuis aan de E street in T kennis met Mink DeVille. Coup de Grace, een plaat vol hartverscheurende songs over verloren en anderzins uit de hand gelopen liefdes. Geen dag ging er voorbij dat deze elpee bij mij niet op de draaitafel lag. Zwelgen in een poel van ellende. Maar mooi.
De Volkskrant vandaag: "De loopbaan van deVille leek op het breukvlak van de jaren zeventig en tachtig voorbestemd eenzelfde vlucht te nemen als die van Bruce Springsteen. De stem had DeVille ervoor. Aan de vereiste andere kwaliteiten ontbrak het hem wellicht. De belofte werd in elk geval nooit ingelost."
Yeah right..... Willy Deville mag dan minder bekend geworden zijn dan Bruce S, dat wil niet zeggen dat zijn muzikale prestaties minder zijn. Willy, een man die uiteindelijk zijn heroïneverslaving overwon (een prestatie op zich) en die je hart raakt...........
http://www.youtube.com/watch?v=ioxeqbQCvMo&feature=fvw#
zondag 2 augustus 2009
Kurt
Cobain. Het is al weer vijftien jaar geleden dat Kurt dood gevonden werd in zijn tuinhuis in Seattle. Werd hij vermoord of had hij er zelf de hand in? Mwah als je het mij vraagt heeft Kurt het zelf gedaan. Gisteren hoorde ik toevallig een oud nummer van Nirvana op de radio 'Come as you are'.Voor mij reden om even terug te gaan in de tijd. Op het hoogtepunt van hun roem in 1992 was ik helemaal geen fan van Nirvana. Ik weet eigenlijk niet waarom. Pas in 1996 ontdekte ik deze grunge groep toen ik de cd In Utero in handen kreeg.
Bepaald geen vrolijke liedjes. Als je Kurt vergelijkt met Damien valt meteen op dat zowel de muziek als de teksten bij Kurt veel harder en destructiever zijn.
Vaag kwamen herinneringen boven aan de periode van Kurts zelfmoord. Veel jongeren stapten als gevolg daarvan ook uit het leven. Dat gaf de nodige opschudding zoals eigenlijk alles wat Kurt deed. Hij had er wel zijn redenen voor denk ik...............
Voor de achterblijvers blijft het meestal een raadsel wat iemand die lijn van leven en dood doet overgaan. Wanhoop, ondragelijke pijn, gebrek aan liefde en aandacht? Als je Kurt zijn biografie leest, lijkt het er op dat hij al jong ontheemd raakte. Op zevenjarige leeftijd gingen zijn ouders uit elkaar. Die scheiding heeft hem weinig goeds gebracht. Uiteindelijk kreeg hij met zijn muziek wel de aandacht waar hij zo naar hunkerde maar toen was het al te laat. Te laat om nog een positieve invloed te hebben. Ik hoop voor Kurt dat hij gevonden heeft wat hij zocht, dat hij niet langer gekweld wordt door het leven.
Kurt: "If you die you're completly happy and your soul somewhere lives on. I'am not afraid of dying. Total peace after death, becoming someone else is the best hope I've got."
Bepaald geen vrolijke liedjes. Als je Kurt vergelijkt met Damien valt meteen op dat zowel de muziek als de teksten bij Kurt veel harder en destructiever zijn.
Vaag kwamen herinneringen boven aan de periode van Kurts zelfmoord. Veel jongeren stapten als gevolg daarvan ook uit het leven. Dat gaf de nodige opschudding zoals eigenlijk alles wat Kurt deed. Hij had er wel zijn redenen voor denk ik...............
Voor de achterblijvers blijft het meestal een raadsel wat iemand die lijn van leven en dood doet overgaan. Wanhoop, ondragelijke pijn, gebrek aan liefde en aandacht? Als je Kurt zijn biografie leest, lijkt het er op dat hij al jong ontheemd raakte. Op zevenjarige leeftijd gingen zijn ouders uit elkaar. Die scheiding heeft hem weinig goeds gebracht. Uiteindelijk kreeg hij met zijn muziek wel de aandacht waar hij zo naar hunkerde maar toen was het al te laat. Te laat om nog een positieve invloed te hebben. Ik hoop voor Kurt dat hij gevonden heeft wat hij zocht, dat hij niet langer gekweld wordt door het leven.
Kurt: "If you die you're completly happy and your soul somewhere lives on. I'am not afraid of dying. Total peace after death, becoming someone else is the best hope I've got."
zondag 26 juli 2009
It's a wonderful life
Zo heet de film die ik dit weekend thuis in mijn eigen home cinema zag.
Het is al een wat oudere film in het genre feel good movie. Het was een mooie film, het verhaal ontroerend maar niet sentimenteel. In het kort komt het erop neer dat een engel door God op pad gestuurd wordt om een man te redden die zelfmoord wil plegen. Dat lukt, maar dat zien we pas op het laatst als het hele levensverhaal van de hoofpersoon verteld is. Niet echt een leven waarvan ik zeg, tjonge jonge die man is er beroerd aan toe. Die heeft wel genoeg geleefd en is ten einde raad. Hij heeft een aardige vrouw en kinderen, een huis, geld. Wat wil je nog meer? Weliswaar heeft hij door omstandigheden nooit kunnen doen wat hij eigenlijk wilde. Elke keer als hij bijna toe kwam aan iets wat hij heel graag wilde, stak het lot daar een stokje voor. Als op Kerstavond dan blijkt dat zijn oom 8000 dollar kwijt is, kan hij het leven niet meer aan en besluit zich van een brug te storten. Maar daar steekt de engel een stokje voor.
Wat mij betreft mag iedereen over zijn eigen leven beschikken en besluiten wanneer dat ophoudt. Voor de meesten is dat op het moment dat het echt niet meer gaat en je hart er mee ophoudt. Sommigen echter besluiten het heft in eigen hand te nemen en te bepalen wanneer het genoeg geweest is. Ook goed, vind ik.
Welke inzichten bracht de rolprent mij? Dat het leven mooi is en iedereen zijn eigen bijdrage daaraan levert? Dat is geloof ik wel wat de regisseur mij wil laten geloven. Oké, laat ik dan geen spelbreker zijn. There ain't no easy way to cry.
Het is al een wat oudere film in het genre feel good movie. Het was een mooie film, het verhaal ontroerend maar niet sentimenteel. In het kort komt het erop neer dat een engel door God op pad gestuurd wordt om een man te redden die zelfmoord wil plegen. Dat lukt, maar dat zien we pas op het laatst als het hele levensverhaal van de hoofpersoon verteld is. Niet echt een leven waarvan ik zeg, tjonge jonge die man is er beroerd aan toe. Die heeft wel genoeg geleefd en is ten einde raad. Hij heeft een aardige vrouw en kinderen, een huis, geld. Wat wil je nog meer? Weliswaar heeft hij door omstandigheden nooit kunnen doen wat hij eigenlijk wilde. Elke keer als hij bijna toe kwam aan iets wat hij heel graag wilde, stak het lot daar een stokje voor. Als op Kerstavond dan blijkt dat zijn oom 8000 dollar kwijt is, kan hij het leven niet meer aan en besluit zich van een brug te storten. Maar daar steekt de engel een stokje voor.
Wat mij betreft mag iedereen over zijn eigen leven beschikken en besluiten wanneer dat ophoudt. Voor de meesten is dat op het moment dat het echt niet meer gaat en je hart er mee ophoudt. Sommigen echter besluiten het heft in eigen hand te nemen en te bepalen wanneer het genoeg geweest is. Ook goed, vind ik.
Welke inzichten bracht de rolprent mij? Dat het leven mooi is en iedereen zijn eigen bijdrage daaraan levert? Dat is geloof ik wel wat de regisseur mij wil laten geloven. Oké, laat ik dan geen spelbreker zijn. There ain't no easy way to cry.
zondag 12 juli 2009
Meer
ik wil meer....
ach zo veel meer
meer van alles wat ik al heb
maar niet meer van minder.
Bij het schrijfproces is minder meestal meer
dus wil ik het vandaag hier maar bij laten.
ach zo veel meer
meer van alles wat ik al heb
maar niet meer van minder.
Bij het schrijfproces is minder meestal meer
dus wil ik het vandaag hier maar bij laten.
zaterdag 11 juli 2009
Minder...
.. ik neem me voor
minder geld uit te geven
minder wijn te zuipen
minder chocolade te eten
minder te snoepen
minder irritante vragen te stellen
minder te zeuren
minder overbodig te zijn
minder te fantaseren
minder zelfmedelijden te hebben
minder mensen lastig te vallen
en dit in willekeurige volgorde
morgen doen we meer.
minder geld uit te geven
minder wijn te zuipen
minder chocolade te eten
minder te snoepen
minder irritante vragen te stellen
minder te zeuren
minder overbodig te zijn
minder te fantaseren
minder zelfmedelijden te hebben
minder mensen lastig te vallen
en dit in willekeurige volgorde
morgen doen we meer.
dinsdag 30 juni 2009
Half
Voor sommige mensen is het glas half vol, voor andere half leeg.
Voor sommige mensen is het jaar half voorbij ......
Morgen is het 1 juli. En het jaar half voorbij. Ik kan er niets anders van maken.
Vandaag op de laatste dag van de eerste helft van het jaar zag ik een vrouw in de trein. Niks bijzonders toch. De vrouw zat bij het raam, ik stond in het gangpad op weg naar de uitgang. Als we CS Amsterdam binnenrijden, verzoekt de conducteur ons om uit te stappen en onze spullen mee te nemen. Waarom vraag ik mij af. Als ik nou een retourtje gekocht heb in Amersfoort en ik wil meteen terug? Waarom moet ik dan uitstappen in Amsterdam?
Waarschijnlijk omdat de schoonmakers even de prullenbakken leeg maken. Het slaat nergens op want als alle passagiers uitgestapt zijn, begint het instappen van de reizigers naar Amersfoort. Dat de trein daar nog pakweg 23 minuten blijft staan kan hen niet deren.
Maar dit terzijde.
De vrouw bij het raam probeerde wanhopig een snik te onderdrukken. Mijn belangstelling was meteen gewekt, zeker omdat er nog iemand naast haar zat. Blijkbaar waren ze vreemden voor elkaar deze vrouw en de medepassagier. Even dacht ik dat ze alleen haar neus ophaalde omdat ze verkouden was. Maar ze deed het nog twee keer en ondertussen keek ik naar haar gezicht. Het was duidelijk, ze was erg verdrietig.
Arme vrouw. Ik had meteen met haar te doen. Uit ervaring weet ik dat het niet meevalt om een treurige stemming in de trein te onderdrukken. Je schaamt je voor tranen, want in het openbaar huilen dat is not done. Tenzij je een goede reden hebt zoals Maxima tijdens de huwelijksplechtigheid of als ze haar tweede kind voor de eerste keer naar school brengt. Vond ik trouwens wel een beetje overdreven hoor, die traan die ze wegpinkte. Wat is het toch een toneelspeelster denk ik dan. Hoewel ze het overtuigend weet te brengen. Maar dit terzijde.
Sommige mensen worden overvallen door trieste gedachten en moeten dan huilen. Zo is het en niet anders. En ik vind dat we ze die gelegenheid moeten geven, in de trein of waar dan ook. Ik twijfelde of ik ik de vrouw aan zou spreken. Misschien kon ik haar helpen. Toch deed ik het niet. Zwak denk ik nu. Had ik het maar wel gedaan. En niet zo half.
Voor sommige mensen is het jaar half voorbij ......
Morgen is het 1 juli. En het jaar half voorbij. Ik kan er niets anders van maken.
Vandaag op de laatste dag van de eerste helft van het jaar zag ik een vrouw in de trein. Niks bijzonders toch. De vrouw zat bij het raam, ik stond in het gangpad op weg naar de uitgang. Als we CS Amsterdam binnenrijden, verzoekt de conducteur ons om uit te stappen en onze spullen mee te nemen. Waarom vraag ik mij af. Als ik nou een retourtje gekocht heb in Amersfoort en ik wil meteen terug? Waarom moet ik dan uitstappen in Amsterdam?
Waarschijnlijk omdat de schoonmakers even de prullenbakken leeg maken. Het slaat nergens op want als alle passagiers uitgestapt zijn, begint het instappen van de reizigers naar Amersfoort. Dat de trein daar nog pakweg 23 minuten blijft staan kan hen niet deren.
Maar dit terzijde.
De vrouw bij het raam probeerde wanhopig een snik te onderdrukken. Mijn belangstelling was meteen gewekt, zeker omdat er nog iemand naast haar zat. Blijkbaar waren ze vreemden voor elkaar deze vrouw en de medepassagier. Even dacht ik dat ze alleen haar neus ophaalde omdat ze verkouden was. Maar ze deed het nog twee keer en ondertussen keek ik naar haar gezicht. Het was duidelijk, ze was erg verdrietig.
Arme vrouw. Ik had meteen met haar te doen. Uit ervaring weet ik dat het niet meevalt om een treurige stemming in de trein te onderdrukken. Je schaamt je voor tranen, want in het openbaar huilen dat is not done. Tenzij je een goede reden hebt zoals Maxima tijdens de huwelijksplechtigheid of als ze haar tweede kind voor de eerste keer naar school brengt. Vond ik trouwens wel een beetje overdreven hoor, die traan die ze wegpinkte. Wat is het toch een toneelspeelster denk ik dan. Hoewel ze het overtuigend weet te brengen. Maar dit terzijde.
Sommige mensen worden overvallen door trieste gedachten en moeten dan huilen. Zo is het en niet anders. En ik vind dat we ze die gelegenheid moeten geven, in de trein of waar dan ook. Ik twijfelde of ik ik de vrouw aan zou spreken. Misschien kon ik haar helpen. Toch deed ik het niet. Zwak denk ik nu. Had ik het maar wel gedaan. En niet zo half.
maandag 29 juni 2009
Avontuur
Wie houdt er niet van avontuur? Iedereen toch!
Als je wat wilt beleven dan raad ik je aan gebruik te maken van het openbaar vervoer. De wildste avonturen bleef je in bus, trein tram of metro.
Gisteren bijvoorbeeld toen ik op weg was naar Heiloo heb ik mijn OV chipkaart opgeladen. Tien hele euro's heb ik er op gezet. Ik heb dit gedaan omdat in de Arriva bussen tegenwoordig de OV chipautomaten ook werken. Tenminste dat zouden ze moeten doen. Op de terugweg naar huis probeerde ik mijn OV chipper uit. Helaas bleek het apparaat niet te werken De chauffeur liet mij goedmoedig doorlopen zonder te betalen. Maar integer als ik ben trok ik mijn strippenkaart tevoorschijn. Ik ben niet altijd zo heilig hoor, soms maak ik geniepig gebruik van onheuse mogelijkheden die zich aandienen. Zo heb ik de laatste maanden al twee keer een portefeuille gevonden op straat. Beide keren bleek er geen geld in te zitten en heb ik braaf gezorgd dat ze met inhoud bij hun rechtmatige eigenaar terug kwamen.Ik wacht nu dus op de derde vondst die mij een enorme meevaller gaat brengen. En dan geef ik niks terug!! Ik geniet nu al van het vooruitzicht.
Vanmorgen om 6.45 uur stapte ik in bus 115 richting Amsterdam. Weer had ik mijn OV chipknip paraat. Ook deze keer bleek mijn voornemen ijdel, de hele bus was in het weekend gesloopt en het chip apparaat was onbruikbaar.
Vanavond om 17.15 uur keerde ik huiswaarts met Arriva en deze keer liet de techniek mij niet in de steek. Hoewel het nog ingewikkeld was om de kaart te laten lezen, lukte het uiteindelijk toch De rij achter mij was inmiddels behoorlijk lang. . Ach dat moet je ook een keer gedaan hebben. Ik was de enige in de hele bus die met de OV chipkaart reisde. Zonder het weten had ik vlak bij de uitgang plaatsgenomen. De plek waar uitgecheckt moest worden bij het uitstappen. zodoende had ik goed zicht op het apparaat waarmee zulks geschiedt. Helaas voor mij vermeldde de display dat de dienst afgelopen was. Dat beloofde niet veel goeds. En bij het uitstappen bleek ook dat het uitchecken niet lukte. Dus ik snel naar de voorkant van de bus alwaar ik bij het instappen ingecheckt had. Daar lukt het mij om uit te checken. He he puh puh. Stel je voor dat het niet gelukt was. Dan was er vier euro of meer van mijn kaart afgeschreven en dat wilde ik niet. Ik zag het al voor me dat ik een klacht ging indienen over deze gang van zaken. De gedachte aan de rompslomp die dat met zich meebrengt alleen al maakte me wrevelig. Gelukkig liep het allemaal goed af en kon ik vrolijk de chauffeur uitzwaaien toen hij wegreed.
Wat ik morgen doe? Strippenkaart of OV chipkaart? Ik weet het niet. Het blijft een spannend avontuur voorlopig.
Als je wat wilt beleven dan raad ik je aan gebruik te maken van het openbaar vervoer. De wildste avonturen bleef je in bus, trein tram of metro.
Gisteren bijvoorbeeld toen ik op weg was naar Heiloo heb ik mijn OV chipkaart opgeladen. Tien hele euro's heb ik er op gezet. Ik heb dit gedaan omdat in de Arriva bussen tegenwoordig de OV chipautomaten ook werken. Tenminste dat zouden ze moeten doen. Op de terugweg naar huis probeerde ik mijn OV chipper uit. Helaas bleek het apparaat niet te werken De chauffeur liet mij goedmoedig doorlopen zonder te betalen. Maar integer als ik ben trok ik mijn strippenkaart tevoorschijn. Ik ben niet altijd zo heilig hoor, soms maak ik geniepig gebruik van onheuse mogelijkheden die zich aandienen. Zo heb ik de laatste maanden al twee keer een portefeuille gevonden op straat. Beide keren bleek er geen geld in te zitten en heb ik braaf gezorgd dat ze met inhoud bij hun rechtmatige eigenaar terug kwamen.Ik wacht nu dus op de derde vondst die mij een enorme meevaller gaat brengen. En dan geef ik niks terug!! Ik geniet nu al van het vooruitzicht.
Vanmorgen om 6.45 uur stapte ik in bus 115 richting Amsterdam. Weer had ik mijn OV chipknip paraat. Ook deze keer bleek mijn voornemen ijdel, de hele bus was in het weekend gesloopt en het chip apparaat was onbruikbaar.
Vanavond om 17.15 uur keerde ik huiswaarts met Arriva en deze keer liet de techniek mij niet in de steek. Hoewel het nog ingewikkeld was om de kaart te laten lezen, lukte het uiteindelijk toch De rij achter mij was inmiddels behoorlijk lang. . Ach dat moet je ook een keer gedaan hebben. Ik was de enige in de hele bus die met de OV chipkaart reisde. Zonder het weten had ik vlak bij de uitgang plaatsgenomen. De plek waar uitgecheckt moest worden bij het uitstappen. zodoende had ik goed zicht op het apparaat waarmee zulks geschiedt. Helaas voor mij vermeldde de display dat de dienst afgelopen was. Dat beloofde niet veel goeds. En bij het uitstappen bleek ook dat het uitchecken niet lukte. Dus ik snel naar de voorkant van de bus alwaar ik bij het instappen ingecheckt had. Daar lukt het mij om uit te checken. He he puh puh. Stel je voor dat het niet gelukt was. Dan was er vier euro of meer van mijn kaart afgeschreven en dat wilde ik niet. Ik zag het al voor me dat ik een klacht ging indienen over deze gang van zaken. De gedachte aan de rompslomp die dat met zich meebrengt alleen al maakte me wrevelig. Gelukkig liep het allemaal goed af en kon ik vrolijk de chauffeur uitzwaaien toen hij wegreed.
Wat ik morgen doe? Strippenkaart of OV chipkaart? Ik weet het niet. Het blijft een spannend avontuur voorlopig.
zondag 28 juni 2009
Vaker...
Ik wil wel vaker schrijven maar steeds zijn er weer andere zaken die mij ervan weerhouden. Vandaag bijvoorbeeld heb ik de kunst6daagse in Heiloo bezocht. In de trein op de heenweg werd ik somber. Dat kwam vooral door het weer. Het is warm maar met die donkere lucht kan ik er niet echt van genieten. In Heiloo scheen de zon, een beetje. Daardoor was het warm en zweterig.
Verder moet ik mijn tijd verdelen tussen allerlei bezigheden die mijn aandacht vragen. Zoals de tuin en het huis. En ik wil ook elk weekend schilderen.
Terwijl ik dit schrijf, kijk ik met een half oog naar Pride and Prejudice. Daar snap ik nou echt niks van. Van mensen die dit de moeite waard vinden om geconcentreerd naar te kijken. Ik heb de romans ook nooit gelezen. Terwijl ik mezelf toch bestempel als een romanticus. Alleen Donald Sutherland houdt mij er vanavond een beetje bij.
Ik ga zo meteen in bed liggen. Kan ik nog wat lezen.
Verder moet ik mijn tijd verdelen tussen allerlei bezigheden die mijn aandacht vragen. Zoals de tuin en het huis. En ik wil ook elk weekend schilderen.
Terwijl ik dit schrijf, kijk ik met een half oog naar Pride and Prejudice. Daar snap ik nou echt niks van. Van mensen die dit de moeite waard vinden om geconcentreerd naar te kijken. Ik heb de romans ook nooit gelezen. Terwijl ik mezelf toch bestempel als een romanticus. Alleen Donald Sutherland houdt mij er vanavond een beetje bij.
Ik ga zo meteen in bed liggen. Kan ik nog wat lezen.
zaterdag 20 juni 2009
Utrecht
Ik was vandaag in Utrecht. Niet echt in Utrecht eigenlijk. Alleen op het CS om over te stappen op de trein naar Amersfoort. Er moest blijkbaar aan het spoor gewerkt worden tussen Hilversum en Amersfoort. En daarom reden er geen treinen en werd ons verzocht via Utrecht te reizen. Als ik dat had geweten was ik waarschijnlijk thuis gebleven. Dus is het maar goed dat ik het niet wist want nu heb ik enkele woningen kunnen bekijken en nieuwe schoenen gekocht. Echte Paco Valiente's. Dat moet je niet onderschatten. Ze zitten erg lekker en waren niet duur. En dat is mooi meegenomen. Als je een huis gaat kopen kun je elke euro gebruiken, heb ik ontdekt.
Ik denk dat ik een huis gevonden heb. Eindelijk. Nu alleen nog keihard onderhandelen over de prijs en een hypotheek regelen.
En het grote feest kan beginnen!!
Ik denk dat ik een huis gevonden heb. Eindelijk. Nu alleen nog keihard onderhandelen over de prijs en een hypotheek regelen.
En het grote feest kan beginnen!!
zaterdag 13 juni 2009
Lost
Ik kan bijna niet wachten tot 26 juni. Dan begint er een nieuw seizoen van Lost. Waar waren we gebleven aan het eind van het vorige seizoen? O ja, Jack heeft iedereen opgetrommeld om terug naar het eiland te gaan. Wij kijkers wachten in spanning af of dat ook gebeurt want er moet ook een overleden personage mee naar het eiland. Een fijne cliffhanger. Nou wil het geval dat ik op Internet al enkele afleveringen van het nieuwe seizoen bekeken heb en dus weet hoe het verder gaat. En daarom heb ik al een vaag idee dat ik seizoen vier beter vind dan seizoen vijf. Dat komt vooral door de vele tijdsprongen die er in de eerste afleveringen gemaakt worden. Ben heeft het eiland verplaatst vlak voordat iedereen het verliet en daardoor komt het eiland steeds in andere tijdzones terecht. Kun je het nog volgen? Waarschijnlijk niet als je niet ingevoerd bent in de thematiek van Lost. Maar die ga ik hier niet uitleggen want dan wordt dit stukje veel te lang. Wat deze serie zo boeiend maakt zijn de surrealistische verhaallijnen. Een vliegtuig stort neer ergens in de Pacific en de passagiers komen op een eiland terecht. En dan begint het gedonder. Ah je moet gewoon zelf kijken. Als je Twin Peaks leuk vond dan is Lost een goeie keuze. Nog 14 nachtjes slapen en dan zit of beter gezegd lig ik weer voor de buis.
zondag 7 juni 2009
Stemmen
Ik voel me schuldig omdat ik donderdag niet gestemd heb. Ik wilde wel dat is het niet. Toch heb ik het niet gedaan. Ik zal je vertellen waarom. Ik zat al voor half acht, het tijdstip waarop het stembureau opgenging, in de bus naar Amsterdam. En omdat ik deze dag niet meer terugkeerde naar Monnickendam had ik geen gelegenheid om in mijn eigen woonplaats te stemmen.
Ik wist dit van te voren maar heb verzuimd om daar iets aan te doen.
En ik heb niemand gemachtigd om in mijn plaats te stemmen en geen stempas aangevraagd. Na bestudering van de bijgeleverde folder vond ik dat te veel werk. Ik kan niet meer navertellen welke stappen ik daarvoor allemaal moest zetten maar het was me te ingewikkeld.
Dus ging 4 juni op weg naar Noordwijk en had geen idee waar ik in Noordwijk ergens zou kunnen stemmen en of ik daar wel genoeg tijd voor had gezien het volle programma van die dag. Had ik geweten dat ik in Leiden op het station ook kon stemmen dan had ik die kans niet laten schieten. Nu wel dus. Jammer want het voelt alsof ik Wilders persoonlijk aan een verkiezingswinst geholpen heb.
Ik wist dit van te voren maar heb verzuimd om daar iets aan te doen.
En ik heb niemand gemachtigd om in mijn plaats te stemmen en geen stempas aangevraagd. Na bestudering van de bijgeleverde folder vond ik dat te veel werk. Ik kan niet meer navertellen welke stappen ik daarvoor allemaal moest zetten maar het was me te ingewikkeld.
Dus ging 4 juni op weg naar Noordwijk en had geen idee waar ik in Noordwijk ergens zou kunnen stemmen en of ik daar wel genoeg tijd voor had gezien het volle programma van die dag. Had ik geweten dat ik in Leiden op het station ook kon stemmen dan had ik die kans niet laten schieten. Nu wel dus. Jammer want het voelt alsof ik Wilders persoonlijk aan een verkiezingswinst geholpen heb.
maandag 1 juni 2009
Vroeger......
Ik was net mijn stoepje aan het vegen. Zo nu en dan doe ik dat wel eens. Vooral als er bezoek komt met wie ik in de tuin ga zitten. Dan moet het wel een beetje toonbaar zijn. Dus pak ik de bezem en verwijder wat vertollig zand. Links en rechts pluk ik gras en paardebloemen tussen de tegels vandaan. En denk aan vroeger. Ik herinner me dat mijn tante elke week alles rondom het huis aanveegde. Zowel voor als achter. Ik stond daar dan meestal bij te kijken. Ook lapte ze bijna elke week de ramen. Wat een werk. Ik moet er niet aan denken dat ik dat elke week allemaal moet doen. Maar mijn tante had geen baan buitenshuis dus ze had ook meer tijd voor het huishouden. En dat deed ze met verve. Niet alleen haar eigen huis waar ze met haar broer, mijn oom, woonde. Maar ook bij mijn oud tante die haar als kind opgevoed heeft. Volg je me nog. Mijn opa en oma zijn al op jonge leeftidj gestorven en lieten acht kinderen achter. Die werden liefdevol verzorgd door twee ongetrouwde zussen van mijn opa. Zo is het gekomen. Ik was als kind ook heel vaak bij mijn tante. Uit school ging ik vaak rechtstreeks naar haar huis dat vlak bij school lag. Ik bleef daar tot bedtijd en zij mij op de fiets naar huis bracht. Maar dat is langgeleden, de wereld was toen nog klein en overzichtelijk. Toch is het ook wel goed om zo nu en dan bij het vegen eens terug te denken aan die tijd. Ook al kun je niet meer terugkeren naar die wereld......
zondag 31 mei 2009
Draagvleugelboot
Ik ging vandaag met de draagvleugelboot van Amsterdam naar Velsen. Leuk. Moet je een keer gedaan hebben. In Velsen bij de aanlegsteiger, waren we nog lang niet op het strand. Dus wij naar de bus die ons verder naar de kust zou brengen. Halverwege werden we verzocht om over te stappen op een andere bus die ons dan eindelijk echt naar het strand zou brengen. Niemand weet waarom. Vlak voordat we weg konden rijden kwam er een vrouw met een rollator aan die ook nog in de bus wilde. Dat was een probleem want het was een ouderwetse bus die niet gebouwd was op het vervoer van passagiers met een rollator. Bovendien stond er al een buggy met een kind erin en zat er ook een andere vrouw met een rollator. Er was niet veel plaats over voor nog een rollator. Gelukkig was de vader van het kind in de buggy bereid om de rollator, staande op het trapje bij de uitgang, zolang vast te houden. Je vraagt je af wat je met een rollator op het strand gaat doen. Later kwamen we de vrouw tegen bij een strandtent, waar wij genoten van een kop koffie, net als verschillende andere passagiers uit de bus.
De rest van de middag hebben we op en bij het strand van Ijmuiden doorgebracht. De zon en de zee hadden velen naar deze bestemming gelokt. Toch kon het ons niet bekoren. Het strand van Ijmuiden, niet doen. Als je echt wilt genieten, kun je beter naar Castricum gaan. Veel leuker, hoewel er meer Duitsers zijn.
Op de terugweg weer met de draagvleugelboot. Hij scheerde best wel hard over het water. Om bang van te worden. Je wordt ook geacht om een veiligheidsgordel om te doen. Dat gaf ons een gevoel van veiligheid. bij een botsing zouden we niet onverhoeds uit onze stoel geslingerd worden. Aangekomen bij het station in Amsterdam viel een van de passagiers bijna in het water. Verder zijn we zonder kleerscheuren thuisgekomen. Een ervaring rijker. Je kunt met de draagvleugelboot ook naar de Beverwijkse Bazaar. Alleen in het weekend. Misschien doen we dat ook een keer. Later.
De rest van de middag hebben we op en bij het strand van Ijmuiden doorgebracht. De zon en de zee hadden velen naar deze bestemming gelokt. Toch kon het ons niet bekoren. Het strand van Ijmuiden, niet doen. Als je echt wilt genieten, kun je beter naar Castricum gaan. Veel leuker, hoewel er meer Duitsers zijn.
Op de terugweg weer met de draagvleugelboot. Hij scheerde best wel hard over het water. Om bang van te worden. Je wordt ook geacht om een veiligheidsgordel om te doen. Dat gaf ons een gevoel van veiligheid. bij een botsing zouden we niet onverhoeds uit onze stoel geslingerd worden. Aangekomen bij het station in Amsterdam viel een van de passagiers bijna in het water. Verder zijn we zonder kleerscheuren thuisgekomen. Een ervaring rijker. Je kunt met de draagvleugelboot ook naar de Beverwijkse Bazaar. Alleen in het weekend. Misschien doen we dat ook een keer. Later.
vrijdag 29 mei 2009
Jong, getalenteerd en ambitieus
Helaas kan ik niet aan deze kwalificaties voldoen. Net zo min kunnen Evana, Emma en Edyta de hoofpersonages uit Zo begint het, dat. Zoals beloofd houd ik je op de hoogte van mijn leeservaringen. Ik kan je vertellen dat ik het boek inmiddels uitgelezen heb. Evana worstelt met haar gevoelens. Ze is net moeder geworden maar de vader van haar kind verblijft in de gevangenis. Dus staat ze er alleen voor, hoewel ze wel hulp krijgt van de moeder van haar vriend. Erger worstelt ze met een schuldgevoel over het gedrag van de hond die zij als jong meisje onder haar hoede had in het asiel. Deze hond heeft namelijk een baby doodgebeten. Ook de moeder van deze baby, Emma, speelt een rol in het verhaal. In een strak tempo wisselt Jan van Mersbergen de fragmenten van Evana, Emma en Edyta af. Edyta is de vrouw die de man verzorgt die de hond uit het asiel haalde en africhtte. Waar ging het fout met de hond? En komt het nog goed? Korte afgemeten zinnen. Het is duidelijk de schrijver wil geen emotie toelaten. We moeten zelf onze conclusies trekken. Jan van Mersbergen suggereert veel en laat steeds doorschemeren dat het verhaal niet goed af gaat lopen. Toch valt dat uiteindelijk wel mee. Aan het eind komen we niet te weten hoe het met Evana , haar vriend en baby afloopt, Edyta gaat terug naar Polen waar haar dochtertje woont, de hond wordt afgemaakt en Emma leeft verder. Naar mijn smaak bloedt het verhaal een beetje dood. Ik weet niet goed wat ik er mee moet.......
Ik ben onder de indruk van de stijl en verteltrant van van Mersbergen en wil ook zeker meer lezen van hem. Toch ben ik ook een beetje teleurgesteld omdat er niet een echte climax komt. Ach, wat ben ik toch bevooroordeeld. Natuurlijk hoeft die verwachting niet ingelost te worden, maar toch. Het blijft een beetje zeuren in mijn hoofd. Net als een sollicitatiegesprek wat niet goed verloopt en uitmondt in een afwijzing.
Ik ben onder de indruk van de stijl en verteltrant van van Mersbergen en wil ook zeker meer lezen van hem. Toch ben ik ook een beetje teleurgesteld omdat er niet een echte climax komt. Ach, wat ben ik toch bevooroordeeld. Natuurlijk hoeft die verwachting niet ingelost te worden, maar toch. Het blijft een beetje zeuren in mijn hoofd. Net als een sollicitatiegesprek wat niet goed verloopt en uitmondt in een afwijzing.
zondag 24 mei 2009
'Zo begint het'
Akelig en beklemmend, zo begint het.
Het boek 'Zo begint het' van Jan van Mersbergen.
Na de eerste drie bladzijden dacht ik, ik weet niet of ik wel verder wil lezen.
Een jonge vrouw die zonder een sprankje vreugde een kind krijgt, een andere vrouw die haar pasgeborene doodgebeten ziet door een hond.
Maar zoals een goed schrijver betaamt, weet Jan van Mersbergen mij over te halen. In die korte tijdspsanne heeft hij mij bij de kladden en moet ik wel verder lezen. Op een koele bijna emotieloze manier weet hij een verslindende spanning op te roepen. Uiterst bedreven past Jan van Mersbergen het principe less is more toe in zijn stijl.
Hoe gaat dit verder?
Ik hou je op de hoogte.
Het boek 'Zo begint het' van Jan van Mersbergen.
Na de eerste drie bladzijden dacht ik, ik weet niet of ik wel verder wil lezen.
Een jonge vrouw die zonder een sprankje vreugde een kind krijgt, een andere vrouw die haar pasgeborene doodgebeten ziet door een hond.
Maar zoals een goed schrijver betaamt, weet Jan van Mersbergen mij over te halen. In die korte tijdspsanne heeft hij mij bij de kladden en moet ik wel verder lezen. Op een koele bijna emotieloze manier weet hij een verslindende spanning op te roepen. Uiterst bedreven past Jan van Mersbergen het principe less is more toe in zijn stijl.
Hoe gaat dit verder?
Ik hou je op de hoogte.
Onbeholpen
Soms,[ zucht] voel ik mij zo onbeholpen.
Niets wil, zoals ik het wil. [zucht]
Dit is geen overgansgverschijnsel. Ik kamp hier al heeeeeeeeeeeel lang mee.[onderdrukte snik] Ach gossie zo meteen ga je nog medelijden met me krijgen.[ heimelijk lachje]
Dat hoeft niet hoor, ik red me wel [ ]
Vandaag weer bijna een schiderijtje verprutst.[kijkt boos]
Drie pepers op een zilverkleurige achtergrond [kijkt geïnspireerd]
Wat kan daar nou aan mislukken? [kijkt teleurgesteld]
Van alles dus [zucht]
Om de boel een beetje op te pimpen ,heb ik er nog wat gouden accenten aan toegevoegd. Dat was oke. Maar toen ging het mis [zucht]
Om te verhullen dat ik niet kan tekenen, probeer ik de pepers te verdoezelen onder een transparant zivlerkleurig laagje.
FOUT FOUT FOUT FOUT. [stumper waarom doe je dat ook]
Uiteindelijk heb ik het toch nog min of meer gered met nog meer goud. [straalt]
Niets wil, zoals ik het wil. [zucht]
Dit is geen overgansgverschijnsel. Ik kamp hier al heeeeeeeeeeeel lang mee.[onderdrukte snik] Ach gossie zo meteen ga je nog medelijden met me krijgen.[ heimelijk lachje]
Dat hoeft niet hoor, ik red me wel [ ]
Vandaag weer bijna een schiderijtje verprutst.[kijkt boos]
Drie pepers op een zilverkleurige achtergrond [kijkt geïnspireerd]
Wat kan daar nou aan mislukken? [kijkt teleurgesteld]
Van alles dus [zucht]
Om de boel een beetje op te pimpen ,heb ik er nog wat gouden accenten aan toegevoegd. Dat was oke. Maar toen ging het mis [zucht]
Om te verhullen dat ik niet kan tekenen, probeer ik de pepers te verdoezelen onder een transparant zivlerkleurig laagje.
FOUT FOUT FOUT FOUT. [stumper waarom doe je dat ook]
Uiteindelijk heb ik het toch nog min of meer gered met nog meer goud. [straalt]
vrijdag 22 mei 2009
Tokyopoplife
Een muisklik van mijn blog verwijderd vond ik Tokyopoplife.
In Japan bloggen ze ook! Geheel overdonderd door alle Japanse tekens dacht ik bij mezelf, die Japanners hebben het begrepen. Hun taal is teken. Zij verenigen taal en beeldende kunst in een. Geniaal.
Uit de foto's bij de blog maak ik op dat het over een pasgeboren babytje gaat. Ja en dat is dan weer hetzelfde he.
Kijken op Tokyopoplife.blogspot.com
Schoonheid in een pure vorm.
In Japan bloggen ze ook! Geheel overdonderd door alle Japanse tekens dacht ik bij mezelf, die Japanners hebben het begrepen. Hun taal is teken. Zij verenigen taal en beeldende kunst in een. Geniaal.
Uit de foto's bij de blog maak ik op dat het over een pasgeboren babytje gaat. Ja en dat is dan weer hetzelfde he.
Kijken op Tokyopoplife.blogspot.com
Schoonheid in een pure vorm.
Spijt
Spijt heb ik. Dat ik vandaag niet naar de boekhandel gerend ben om 'Zo begint het' van Jan van Mersbergen te gaan kopen. Dan had ik nu kunnen beginnen met lezen want ik ben zo nieuwsgierig naar dat boek.
Het verhaal gaat over een vrouw die een kind baart en een kind dat door een hond wordt doodgebeten. Er is ergens een relatie tussen die twee gebeurtenissen, hoewel het niet hetzelfde kind betreft, maar ik weet nog niet welke. Ik heb zo'n voorgevoel dat het een interessante leeservaring wordt.
Andere leeservaringen die ik je, nu ik toch bezig ben, zeker wil aanbevelen:
Van de koele meren des doods van Frederik van Eeden. Een roman over een depressieve vrouw maar zo mooi. Bijna poëzie.
Het verboden rijk van Slauerhoff. Ach, voor een romanticus een niet te missen boek. Zoals alles wat Slauerhoff ons nagelaten heeft.
Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ben benieuwd of hij deze bestseller nog kan evenaren, laat staan overtreffen, met zijn jongste Ceasarion. Ben bang van niet, na het lezen van de voorpublicaties in de Pers.
De verdronkene van Margriet de Moor. Een boek waar ik verslaafd aan geraakt ben. Lees het telkens weer en het blijft boeien al kan ik het verhaal dromen.
Het dieptelood van de herinnering van Hella Haasse. Die vrouw kan schrijven. Ben waanzinnig jaloers op hoe zij in dit boek haar levenverhaal vertelt. Dat kunnen alleen de hele grote zo. Verder van Hella zeker ook lezen Sleuteloog en de Ingewijden. Sleuteloog verhaalt op een heel indringende manier over het vooroorlogse Indonesië. Als je dat leest krijg je acuut spijt dat je er toen niet bij was.
Nog zo'n boek dat die emotie oproept, is De donkere kamer van Damocles van Willem Fredrik Hermans. Weliswaar heel anders van toon en inhoud maar ik had er toch ook het gevoel bij dat ik er bij had willen zijn.
On Chesil Beach van Ian McEwan; mijn eerste kennismaking met deze auteur en ik was meteen lyrisch. On Chesil Beach is een novelle maar daarom niet minder meeslepend. Verder kan ik je Enduring Love en Amsterdam ook van harte aanraden.
En tot slot mag Honderd jaar eenzaamheid van Marquez niet aan dit lijstje ontbreken.
Een boek dat ik lang geleden tijdens een tentamenperiode in handen kreeg en niet meer weg kon leggen. Alle tentamens gehaald overigens. Maar daar moet ik wel bij vermelden dat wij zogenaamde open boek tentamens hadden. Dus je mocht je boeken meenemen. Kijk dan hoef je niet zoveel te doen aan de voorbereiding. Het belangrijkste is dat je de grote lijnen kent en weet waar je iets kunt vinden. Daar heb ik nog steeds plezier van.
Morgen meteen naar de boekwinkel. Kan echt niet meer wachten.
Het verhaal gaat over een vrouw die een kind baart en een kind dat door een hond wordt doodgebeten. Er is ergens een relatie tussen die twee gebeurtenissen, hoewel het niet hetzelfde kind betreft, maar ik weet nog niet welke. Ik heb zo'n voorgevoel dat het een interessante leeservaring wordt.
Andere leeservaringen die ik je, nu ik toch bezig ben, zeker wil aanbevelen:
Van de koele meren des doods van Frederik van Eeden. Een roman over een depressieve vrouw maar zo mooi. Bijna poëzie.
Het verboden rijk van Slauerhoff. Ach, voor een romanticus een niet te missen boek. Zoals alles wat Slauerhoff ons nagelaten heeft.
Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ben benieuwd of hij deze bestseller nog kan evenaren, laat staan overtreffen, met zijn jongste Ceasarion. Ben bang van niet, na het lezen van de voorpublicaties in de Pers.
De verdronkene van Margriet de Moor. Een boek waar ik verslaafd aan geraakt ben. Lees het telkens weer en het blijft boeien al kan ik het verhaal dromen.
Het dieptelood van de herinnering van Hella Haasse. Die vrouw kan schrijven. Ben waanzinnig jaloers op hoe zij in dit boek haar levenverhaal vertelt. Dat kunnen alleen de hele grote zo. Verder van Hella zeker ook lezen Sleuteloog en de Ingewijden. Sleuteloog verhaalt op een heel indringende manier over het vooroorlogse Indonesië. Als je dat leest krijg je acuut spijt dat je er toen niet bij was.
Nog zo'n boek dat die emotie oproept, is De donkere kamer van Damocles van Willem Fredrik Hermans. Weliswaar heel anders van toon en inhoud maar ik had er toch ook het gevoel bij dat ik er bij had willen zijn.
On Chesil Beach van Ian McEwan; mijn eerste kennismaking met deze auteur en ik was meteen lyrisch. On Chesil Beach is een novelle maar daarom niet minder meeslepend. Verder kan ik je Enduring Love en Amsterdam ook van harte aanraden.
En tot slot mag Honderd jaar eenzaamheid van Marquez niet aan dit lijstje ontbreken.
Een boek dat ik lang geleden tijdens een tentamenperiode in handen kreeg en niet meer weg kon leggen. Alle tentamens gehaald overigens. Maar daar moet ik wel bij vermelden dat wij zogenaamde open boek tentamens hadden. Dus je mocht je boeken meenemen. Kijk dan hoef je niet zoveel te doen aan de voorbereiding. Het belangrijkste is dat je de grote lijnen kent en weet waar je iets kunt vinden. Daar heb ik nog steeds plezier van.
Morgen meteen naar de boekwinkel. Kan echt niet meer wachten.
donderdag 21 mei 2009
Lady d'Arbanville
Een van de dingen die ik wel eens doe, op een zonnige namiddag ergens in mei, is nadenken over welke muziek ik op mijn begrafenis wil. Niet dat ik er zelf dan nog plezier van heb, dus denk ik ook een beetje aan de achterblijvers. Voor jullie moet het wel een beetje te genieten zijn.
Cat Stevens met Lady d'Arbanville: why do you sleep so still. Is wel toepasselijk want het gaat over Marianne Faithful die een zelfmoorpoging gedaan heeft en almost dead gevonden wordt. Cat was ooit dikke vriendjes met Marianne.
Tja t is maar dat je het weet.
Terug naar mijn begrafenis, tenminste als je daar bij wilt zijn. Dat zal niet voor iedereen die dit leest opgaan. Maar niet getreurd we gaan gewoon door.
Jacques Brel mag niet ontbreken. Ne me quitte pas of ligt dat er te dik bovenop?
Vin k toch wel heel mooi hoor. Anders Neige sur Liege ook goed en erg triest.
kijk het moet wel een beetje triest zijn op mijn begrafenis, tenslotte ben ik er niet meer. Nog enkele tips voor minder vrolijke liedjes.
Sad Lisa van Cat Stevens en je kunt natuurlijk putten uit mijn favorieten als Damien Rice, Leonard Cohen, Neil Young. Als het maar niet The end is van The Doors. Een prachtig nummer maar te cliché. En dat wil ik natuurlijk niet, dat begrijp je wel.
Hallelujah.
Cat Stevens met Lady d'Arbanville: why do you sleep so still. Is wel toepasselijk want het gaat over Marianne Faithful die een zelfmoorpoging gedaan heeft en almost dead gevonden wordt. Cat was ooit dikke vriendjes met Marianne.
Tja t is maar dat je het weet.
Terug naar mijn begrafenis, tenminste als je daar bij wilt zijn. Dat zal niet voor iedereen die dit leest opgaan. Maar niet getreurd we gaan gewoon door.
Jacques Brel mag niet ontbreken. Ne me quitte pas of ligt dat er te dik bovenop?
Vin k toch wel heel mooi hoor. Anders Neige sur Liege ook goed en erg triest.
kijk het moet wel een beetje triest zijn op mijn begrafenis, tenslotte ben ik er niet meer. Nog enkele tips voor minder vrolijke liedjes.
Sad Lisa van Cat Stevens en je kunt natuurlijk putten uit mijn favorieten als Damien Rice, Leonard Cohen, Neil Young. Als het maar niet The end is van The Doors. Een prachtig nummer maar te cliché. En dat wil ik natuurlijk niet, dat begrijp je wel.
Hallelujah.
donderdag 14 mei 2009
Jolene
Jolene I'm begging you please don't take my man
Please don't take him just because you can
Doe het niet Jolene ik zal je uitleggen waarom.
Voor jou is het zo gemakkelijk want....
Your beauty is beyond compare
Dat moet wel als je dit allemaal in huis hebt:
flaming locks of auburn hair
ivory skin and eyes of emerald green
en dan ook nog een smile like a breath of spring
en een voice soft like summer rain
And I cannot compete with you,
Jolene
logisch toch, had ik het maar dan wist ik het wel.
He talks about you in his sleep
dat wil je niet horen, hou je kop, vooral in je slaap!
There's nothing I can do to keep
From crying when he calls your name,
Jolene
snap ik best, vin k hartstikke stom van hem
And I can easily understand
How you could easily take my man
But you don't know what he means to me,
Jolene
Ook dat is niet moeilijk te begrijpen gezien het voorgaande
You could have your choice of men
But I could never love again
kijk nu wordt het pas echt tragisch
het zal je toch maar gebeuren
en dan is hij ook nog de enige
He's the only one for me,
Jolene
dat komt nooit meer goed
I had to have this talk with you
My happiness depends on you
And whatever you decide to do,
Jolene
Laat gaan die vent, wat heb je er aan als ie steeds met die Jolene bezig is?
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
I'm begging you please don't take my man
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
Please don't take him even though you can.
Nou ja ik begrijp het wel, als je verder alleen moet blijven.
Valt ook niet mee.
Kijk is maak er nu wel weer de nodige spottende opmerkingen over, maar als je diep in mijn hart kijkt dan geloof ik Dolly Parton als ze dit zingt.
Ze doet het heel overtuigend.
En het kan ons tenslotte allemaal overkomen dat er een Jolene langskomt en wat dan?
Soms weet ik niet wat leuker is: alleen of met z'n tweeen?
Dit liedje van Dolly Parton heeft al heeeeeel lang mijn belangstelling
K vin het zo diep en diep tragisch, die tekst en die muziek.
Luister, ga naar youtube, luister en laat je hart spreken!
En daarna snel naar Leonard, halleluja. Dublin 2008.
Nee ik was er niet bij.
Spijt, spijt, had toch moeten gaan. Damien was er ook.
Je ziet, ik neem je graag mee op mijn muzikale daydreamtrip.
Laat me weten of je ervan genoten hebt.
Halleluja Jolene.
Please don't take him just because you can
Doe het niet Jolene ik zal je uitleggen waarom.
Voor jou is het zo gemakkelijk want....
Your beauty is beyond compare
Dat moet wel als je dit allemaal in huis hebt:
flaming locks of auburn hair
ivory skin and eyes of emerald green
en dan ook nog een smile like a breath of spring
en een voice soft like summer rain
And I cannot compete with you,
Jolene
logisch toch, had ik het maar dan wist ik het wel.
He talks about you in his sleep
dat wil je niet horen, hou je kop, vooral in je slaap!
There's nothing I can do to keep
From crying when he calls your name,
Jolene
snap ik best, vin k hartstikke stom van hem
And I can easily understand
How you could easily take my man
But you don't know what he means to me,
Jolene
Ook dat is niet moeilijk te begrijpen gezien het voorgaande
You could have your choice of men
But I could never love again
kijk nu wordt het pas echt tragisch
het zal je toch maar gebeuren
en dan is hij ook nog de enige
He's the only one for me,
Jolene
dat komt nooit meer goed
I had to have this talk with you
My happiness depends on you
And whatever you decide to do,
Jolene
Laat gaan die vent, wat heb je er aan als ie steeds met die Jolene bezig is?
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
I'm begging you please don't take my man
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
Please don't take him even though you can.
Nou ja ik begrijp het wel, als je verder alleen moet blijven.
Valt ook niet mee.
Kijk is maak er nu wel weer de nodige spottende opmerkingen over, maar als je diep in mijn hart kijkt dan geloof ik Dolly Parton als ze dit zingt.
Ze doet het heel overtuigend.
En het kan ons tenslotte allemaal overkomen dat er een Jolene langskomt en wat dan?
Soms weet ik niet wat leuker is: alleen of met z'n tweeen?
Dit liedje van Dolly Parton heeft al heeeeeel lang mijn belangstelling
K vin het zo diep en diep tragisch, die tekst en die muziek.
Luister, ga naar youtube, luister en laat je hart spreken!
En daarna snel naar Leonard, halleluja. Dublin 2008.
Nee ik was er niet bij.
Spijt, spijt, had toch moeten gaan. Damien was er ook.
Je ziet, ik neem je graag mee op mijn muzikale daydreamtrip.
Laat me weten of je ervan genoten hebt.
Halleluja Jolene.
maandag 4 mei 2009
Onleesbaar
Vandaag bereiken mij berichten dat mijn blog totaal onleesbaar is geworden. Ik ben geschokt: paars is helemaal niet de kleur van de overgang maar van de ondergang. Ik ben helemaal op het verkeerde been gezet. De ondergang............
Daarom heb ik snel het uiterlijk van mijn blog aangepast, zodat ook vrouwen in en na de overgang de tekst weer kunnen lezen.
Daarom heb ik snel het uiterlijk van mijn blog aangepast, zodat ook vrouwen in en na de overgang de tekst weer kunnen lezen.
vrijdag 1 mei 2009
Damien Rice
Je hebt mensen die van hem houden en je hebt mensen die hem haten.
Ik behoor tot de eerste categorie.
Degenen die niet tegen sentimenteel geouwehoer kunnen, raad ik aan dit blog niet verder te lezen. Bye bye tot de volgende blog.
Degenen die wel wat kunnen hebben als het om emotie en gevoel gaat wil ik uitnodigen verder te lezen. Eerder waren Damiens songteksten al onderwerp van bespiegeling in mijn blog. Waarom? Vaak omdat ze mijn gevoel van dat moment zo goed onderschreven.
Dat is vandaag niet aan de orde. Vandaag vraag ik mij af welke mensen van Damien houden en waarom. Ik wil graag een klein onderzoekje doen.
Misschien is er verband tussen persoonlijke kenmerken van de liefhebber en de muziek van Damien. Dus lieve lezers, reageer.
Ook als je niet van zijn muziek houdt, reageer. Misschien zit daar ook een verband.
Ik ben benieuwd.
Ik behoor tot de eerste categorie.
Degenen die niet tegen sentimenteel geouwehoer kunnen, raad ik aan dit blog niet verder te lezen. Bye bye tot de volgende blog.
Degenen die wel wat kunnen hebben als het om emotie en gevoel gaat wil ik uitnodigen verder te lezen. Eerder waren Damiens songteksten al onderwerp van bespiegeling in mijn blog. Waarom? Vaak omdat ze mijn gevoel van dat moment zo goed onderschreven.
Dat is vandaag niet aan de orde. Vandaag vraag ik mij af welke mensen van Damien houden en waarom. Ik wil graag een klein onderzoekje doen.
Misschien is er verband tussen persoonlijke kenmerken van de liefhebber en de muziek van Damien. Dus lieve lezers, reageer.
Ook als je niet van zijn muziek houdt, reageer. Misschien zit daar ook een verband.
Ik ben benieuwd.
donderdag 30 april 2009
600 keer
Vandaag wel 600 keer die zwarte auto boven op dat hek zien knallen.
600 keer?
Nou dat is misschien een beetje overdreven maar toch wel enkele tientallen keren. Net als die vliegtuigen, weet je nog.
Je vraagt je af, waarom? Waarom elke keer weer die schokkende beelden vertonen.
Bij sommige items zie je ze wel drie, vier keer achter elkaar.
Ik ben er tegen om elke keer maar weer die beelden te herhalen.
Moeten wij allemaal, net als de slachtoffers, die gruwelijke momenten steeds herbeleven?
Was het een zelfmoordactie van de dader?
Het begint er wel op te lijken.
En hoe moet het nu met de viering van Koninginnedag volgende jaar? Geef mij maar het ouderwetse defilé. Dat waren nog eens tijden. Slaapverwekkend was het maar het had ook een bepaalde aantrekkingskracht. Net als die hele Koninginnedagviering. Ondanks dat het me niet echt boeit, zet ik elk jaar weer de televisie aan en kijk. Toch eens onderzoeken waar die drang vandaan komt. Beetje kudde gedrag, vrees ik.
Maar de vrijmarkt heb ik achter mij gelaten!
600 keer?
Nou dat is misschien een beetje overdreven maar toch wel enkele tientallen keren. Net als die vliegtuigen, weet je nog.
Je vraagt je af, waarom? Waarom elke keer weer die schokkende beelden vertonen.
Bij sommige items zie je ze wel drie, vier keer achter elkaar.
Ik ben er tegen om elke keer maar weer die beelden te herhalen.
Moeten wij allemaal, net als de slachtoffers, die gruwelijke momenten steeds herbeleven?
Was het een zelfmoordactie van de dader?
Het begint er wel op te lijken.
En hoe moet het nu met de viering van Koninginnedag volgende jaar? Geef mij maar het ouderwetse defilé. Dat waren nog eens tijden. Slaapverwekkend was het maar het had ook een bepaalde aantrekkingskracht. Net als die hele Koninginnedagviering. Ondanks dat het me niet echt boeit, zet ik elk jaar weer de televisie aan en kijk. Toch eens onderzoeken waar die drang vandaan komt. Beetje kudde gedrag, vrees ik.
Maar de vrijmarkt heb ik achter mij gelaten!
zaterdag 25 april 2009
Overgang II
Schilderen, echt een bezigheid voor vrouwen in de overgang. En dan niet het schilderen van je woonkamer, slaapkamer, badkamer, keuken, wc of schuurtje. Hoewel dat natuurlijk ook kan.
Enkele maanden geleden ontdekte ik dat het leuk is om te schilderen. Maar toen wist ik nog niet dat ik in de overgang was. Nu weet ik het ook niet zeker maar ik heb zo mijn vermoedens. Een keer moet het toch gebeuren dat je er aan begint. En dan bedoel ik niet schilderen maar de overgang. Er is geen scherpe grens te trekken. Vandaag ben ik de overgang en gisteren was ik het nog niet. Zo werkt het niet. Het gaat geleidelijk.
Nu prijs ik mij gelukkig dat ik er niet veel van merk en niet lijd aan het meest opvallende symptoom van de overgang: de opvlieger. Hoewel ik toen ik jonger was nogal opvliegend of beter gezegd prikkelbaar was ( mijn kinderen weten hier meer van), heb ik tot op heden nog geen echte opvlieger gehad. En daar ben ik blij om. Heb je het wel eens meegemaakt bij iemand anders? Ik wel,je krijgt acuut medelijden als je de zweetdruppels in het rond ziet vliegen. Heel stoer roep ik steeds dat ik daar niet aan mee doe. Alsof je kunt kiezen. Maar dit terzijde.
Wat is nu het verband tussen schilderen en de overgang.
Nou, daar weet Youp van t Hek meer van. Hij heeft meermalen snerend uitgehaald naar vrouwen in de overgang die zo nodig een schilderklasje moesten gaan volgen. Ik bedoel maar. Nu deel ik de cynische kijk van Youp niet maar toch vind ik schilderen wel iets wat bij vrouwen in de overgang past. Waarom weet ik eigenlijk niet zo goed.
Het slaat natuurlijk nergens op, maar ja dat hoort ook bij de overgang. Toch wel fijn dat je alles op de overgang kunt gooien. Ben je iets vergeten. Sorry maar t is de overgang. Heb je ergens geen zin in. Sorry hoor maar het is de overgang. Ha ha. Goeie smoezen fabriek die overgang.
O ja, volgend weekend ga ik weer naar Heiloo. Waar ik de heilzame uitwerking van schilderen leerde kennen.
Enkele maanden geleden ontdekte ik dat het leuk is om te schilderen. Maar toen wist ik nog niet dat ik in de overgang was. Nu weet ik het ook niet zeker maar ik heb zo mijn vermoedens. Een keer moet het toch gebeuren dat je er aan begint. En dan bedoel ik niet schilderen maar de overgang. Er is geen scherpe grens te trekken. Vandaag ben ik de overgang en gisteren was ik het nog niet. Zo werkt het niet. Het gaat geleidelijk.
Nu prijs ik mij gelukkig dat ik er niet veel van merk en niet lijd aan het meest opvallende symptoom van de overgang: de opvlieger. Hoewel ik toen ik jonger was nogal opvliegend of beter gezegd prikkelbaar was ( mijn kinderen weten hier meer van), heb ik tot op heden nog geen echte opvlieger gehad. En daar ben ik blij om. Heb je het wel eens meegemaakt bij iemand anders? Ik wel,je krijgt acuut medelijden als je de zweetdruppels in het rond ziet vliegen. Heel stoer roep ik steeds dat ik daar niet aan mee doe. Alsof je kunt kiezen. Maar dit terzijde.
Wat is nu het verband tussen schilderen en de overgang.
Nou, daar weet Youp van t Hek meer van. Hij heeft meermalen snerend uitgehaald naar vrouwen in de overgang die zo nodig een schilderklasje moesten gaan volgen. Ik bedoel maar. Nu deel ik de cynische kijk van Youp niet maar toch vind ik schilderen wel iets wat bij vrouwen in de overgang past. Waarom weet ik eigenlijk niet zo goed.
Het slaat natuurlijk nergens op, maar ja dat hoort ook bij de overgang. Toch wel fijn dat je alles op de overgang kunt gooien. Ben je iets vergeten. Sorry maar t is de overgang. Heb je ergens geen zin in. Sorry hoor maar het is de overgang. Ha ha. Goeie smoezen fabriek die overgang.
O ja, volgend weekend ga ik weer naar Heiloo. Waar ik de heilzame uitwerking van schilderen leerde kennen.
vrijdag 24 april 2009
O enjeitado
'No fundo sinto me apodrecer
Ik voel mij van binnen bederven'
Hoe kom je erbij?
Dit is echt iets voor psychoten, die hebben van die waanideeën.
Maar het wordt nog veel erger.
'Agora sei onde e de quë irei morrer
Nu weet ik waaraan ik zal sterven'
'A vida é immenso tristura'
dat behoeft geen vertaling en is helemaal waar
'A vida nao conhece o perdao
Mais nao tenho que este meu fado
P'ra ne encher a noite, sem amor
Het leven kent geen genade o nee
en heel veel suffrimento
Niets heb ik dan mijn fado
Om te vullen mijn lege nacht
Dat is de vertaling maar volgens mij staat er letterlijk de nacht zonder liefde.
Ik kan me vergissen, ben niet zo goed in Portugees.
Een tip,beluister deze tekst op:
Cristina Branco canta Slauerhoff.
Dat heeft ze mooi gedaan, Cristina.
En Slauerhoff ook.
'Lisboa, eens stad der steden
die het verleden voortsleept in't heden.'
kan het nog dramatischer?
Lisboa de stad waaraan Slauerhoff zijn hart verloor.
Hij stierf jong zoals een gekwelde en rusteloze ziel betaamt
Tudo es dor
Ik voel mij van binnen bederven'
Hoe kom je erbij?
Dit is echt iets voor psychoten, die hebben van die waanideeën.
Maar het wordt nog veel erger.
'Agora sei onde e de quë irei morrer
Nu weet ik waaraan ik zal sterven'
'A vida é immenso tristura'
dat behoeft geen vertaling en is helemaal waar
'A vida nao conhece o perdao
Mais nao tenho que este meu fado
P'ra ne encher a noite, sem amor
Het leven kent geen genade o nee
en heel veel suffrimento
Niets heb ik dan mijn fado
Om te vullen mijn lege nacht
Dat is de vertaling maar volgens mij staat er letterlijk de nacht zonder liefde.
Ik kan me vergissen, ben niet zo goed in Portugees.
Een tip,beluister deze tekst op:
Cristina Branco canta Slauerhoff.
Dat heeft ze mooi gedaan, Cristina.
En Slauerhoff ook.
'Lisboa, eens stad der steden
die het verleden voortsleept in't heden.'
kan het nog dramatischer?
Lisboa de stad waaraan Slauerhoff zijn hart verloor.
Hij stierf jong zoals een gekwelde en rusteloze ziel betaamt
Tudo es dor
donderdag 23 april 2009
Paars
Paars is mijn kleur.
Voor vrouwen in de overgang is paars een ideale kleur.
Rustgevend,
Opwekkend,
Feestelijk,
en toch niet overdreven.
Daarom is mijn blog van nu af paars.
Voor vrouwen in de overgang is paars een ideale kleur.
Rustgevend,
Opwekkend,
Feestelijk,
en toch niet overdreven.
Daarom is mijn blog van nu af paars.
zaterdag 4 april 2009
Overgang
Op en dag staat ie voor je deur. Nee, niet die prins op het witte paard. Ik doel hier op de overgang. Bij de overgang denk je al gauw aan opvliegers en andere lichamelijke ongemakken. De oorzaak van veel van die klachten is dat je eierstokken er mee ophouden. Te weinig vrouwelijke hormonen. Tijdens de overgang moet je lijf daar nog aan wennen met als gevolg dat allerlei processen ontregeld raken. Maar op een gegeven moment is dat afgelopen. Helaas begint de ellende dan pas echt want wat blijkt? Je lijf kan die hormonen niet goed missen. Dus krijg je weer andere klachten, waar ik hier niet verder op in zal gaan.
Alles bij elkaar geen vrolijk vooruitzicht voor de ouder wordende vrouw! Het zet je aan het denken. Natuurlijk zijn er oplossingen in de vorm van homeopathische en hormonale remedies. Soms ook weer met de nodige bijwerkingen. Maar de ultieme oplossing lijkt mij toch een eierstoktransplantatie. Als we die eierstokken nou eens in vitro opkweken en aanbieden aan de vijftig+ vrouw? Een gouden idee toch. Ja ja, ik weet het, het kan niet en als het wel zou kunnen dan mag het niet want onethisch etc. Maar zo moeilijk hoeft het niet eens te zijn. Er bestaat ook zoiets als de prikpil. Laten we daar een variant op maken, gewoon een constante afgifte van vrouwelijke hormonen, in een lage dosering. Wat houdt de medische wereld tegen?
Alles bij elkaar geen vrolijk vooruitzicht voor de ouder wordende vrouw! Het zet je aan het denken. Natuurlijk zijn er oplossingen in de vorm van homeopathische en hormonale remedies. Soms ook weer met de nodige bijwerkingen. Maar de ultieme oplossing lijkt mij toch een eierstoktransplantatie. Als we die eierstokken nou eens in vitro opkweken en aanbieden aan de vijftig+ vrouw? Een gouden idee toch. Ja ja, ik weet het, het kan niet en als het wel zou kunnen dan mag het niet want onethisch etc. Maar zo moeilijk hoeft het niet eens te zijn. Er bestaat ook zoiets als de prikpil. Laten we daar een variant op maken, gewoon een constante afgifte van vrouwelijke hormonen, in een lage dosering. Wat houdt de medische wereld tegen?
maandag 9 maart 2009
Another statement
Nou vooruit nog maar eentje dan. Make- up is voor onzekere types.
Regelmatig lees ik in interviews met vrouwen dat ze er niet over piekeren om zonder make up de straat op te gaan. Ik kan je vertellen dat ik er niet over pieker om met make up de straat op te gaan. Uitzonderingen daargelaten. Maar daar kom ik zo op terug.
Make up, echt niet, vieze troep. Ooit in een vlaag van verstandsverbijstering heb ik eens wat van die bruine smurrie op mijn gezicht gesmeerd. Ik wist niet hoe ik het had. Alsof je letterlijk een masker op hebt. Het voelde alsof bij elke beweging die boel zou barsten. Ik snap dan ook niet dat er vrouwen zijn die dat spul dag in dag uit op hun gezicht aanbrengen. Lippenstift, getverderrie. Heb je wel eens geproefd hoe dat smaakt. Bah bah bah vies. En dan zie ik sommige vrouwen om de haverklap hun lippen bijwerken. Ik begrijp er helemaal niets van.
Nou ja helemaal niets. Om een beetje serieus genomen te worden in het maatschappelijk verkeer heb je als vrouw vaak wel make up nodig. Vanmiddag op weg naar huis zat ik te overpeinzen of het mogelijk zou zijn om geheel zonder make up te gebruiken, als makelaar een huis te verkopen. Ik ben bang van niet. Er zijn van die beroepen waarin je bijna niet zonder kunt. Zoals het makelaarsvak.
Eigenlijk zou het geen verschil mogen maken, wel of geen make up. Je kwaliteiten veranderen er niet door. Ik ben net zo goed of slecht in mijn vak zonder make up dan een ander met. Toch heb ik de indruk dat het wel meetelt. Ten eerste wordt er nogal eens geoordeeld dat je er zonder make up onverzorgd uit ziet. Hoezo? Ik zie er echt niet verzorgder uit hoor, met van alles op mijn gezicht. Eerder verlopen want ik kan het niet laten zo nu en dan met mijn handen over mijn gezicht te wrijven. Je begrijpt wat er dan gebeurt met allerlei kleurige mengsels. Dat wordt een grote warboel. Ten tweede wordt geoordeeld dat je onverschillig en in het ergste geval onaangepast misschien zelfs wel asociaal bent, want anders zou je er niet zo bijlopen. Geloof je het echt? Alleen al daarom zou je, puur uit protest, elke vorm van make up afzweren.
Maar er zijn uitzonderingen. Mocht je mij tegenkomen met mascara op en een lichte zweem van lipgloss op de mond beste lezer, dan ben ik op weg naar een sollicitatiegesprek. Kijk als dat nou het verschil maakt tussen kansloos aan een gesprek beginnen en toch een kleine kans hebben op die baan, dan heb ik het er wel voor over.
Mannen, prijs je gelukkig. Voor jullie geldt dit allemaal niet. Jullie worden zonder make up serieuzer genomen dan met. Zo is het maar net. Was ik maar een man.
Regelmatig lees ik in interviews met vrouwen dat ze er niet over piekeren om zonder make up de straat op te gaan. Ik kan je vertellen dat ik er niet over pieker om met make up de straat op te gaan. Uitzonderingen daargelaten. Maar daar kom ik zo op terug.
Make up, echt niet, vieze troep. Ooit in een vlaag van verstandsverbijstering heb ik eens wat van die bruine smurrie op mijn gezicht gesmeerd. Ik wist niet hoe ik het had. Alsof je letterlijk een masker op hebt. Het voelde alsof bij elke beweging die boel zou barsten. Ik snap dan ook niet dat er vrouwen zijn die dat spul dag in dag uit op hun gezicht aanbrengen. Lippenstift, getverderrie. Heb je wel eens geproefd hoe dat smaakt. Bah bah bah vies. En dan zie ik sommige vrouwen om de haverklap hun lippen bijwerken. Ik begrijp er helemaal niets van.
Nou ja helemaal niets. Om een beetje serieus genomen te worden in het maatschappelijk verkeer heb je als vrouw vaak wel make up nodig. Vanmiddag op weg naar huis zat ik te overpeinzen of het mogelijk zou zijn om geheel zonder make up te gebruiken, als makelaar een huis te verkopen. Ik ben bang van niet. Er zijn van die beroepen waarin je bijna niet zonder kunt. Zoals het makelaarsvak.
Eigenlijk zou het geen verschil mogen maken, wel of geen make up. Je kwaliteiten veranderen er niet door. Ik ben net zo goed of slecht in mijn vak zonder make up dan een ander met. Toch heb ik de indruk dat het wel meetelt. Ten eerste wordt er nogal eens geoordeeld dat je er zonder make up onverzorgd uit ziet. Hoezo? Ik zie er echt niet verzorgder uit hoor, met van alles op mijn gezicht. Eerder verlopen want ik kan het niet laten zo nu en dan met mijn handen over mijn gezicht te wrijven. Je begrijpt wat er dan gebeurt met allerlei kleurige mengsels. Dat wordt een grote warboel. Ten tweede wordt geoordeeld dat je onverschillig en in het ergste geval onaangepast misschien zelfs wel asociaal bent, want anders zou je er niet zo bijlopen. Geloof je het echt? Alleen al daarom zou je, puur uit protest, elke vorm van make up afzweren.
Maar er zijn uitzonderingen. Mocht je mij tegenkomen met mascara op en een lichte zweem van lipgloss op de mond beste lezer, dan ben ik op weg naar een sollicitatiegesprek. Kijk als dat nou het verschil maakt tussen kansloos aan een gesprek beginnen en toch een kleine kans hebben op die baan, dan heb ik het er wel voor over.
Mannen, prijs je gelukkig. Voor jullie geldt dit allemaal niet. Jullie worden zonder make up serieuzer genomen dan met. Zo is het maar net. Was ik maar een man.
zondag 8 maart 2009
Statement
"Kleding zegt veel over iemand. Ook over degenen die zeggen dat ze er niets mee hebben. In de kleren die iemand draagt, ligt een statement" aldus Dries van Noten in het Parool van zaterdag 7 maart. En Dries heeft gelijk! Dat geouwehoer over mode en zo, het kan me gestolen worden. Maar toch heeft Dries gelijk want uiteindelijk zegt de kleding die je draagt wel veel over wie je bent. Ik zou het graag ontkennen maar dan lieg ik. En liegen doe ik liever niet. Niet dat ik de waarheid nooit geweld doe, dat ook weer niet. Soms kun je niet anders. Of is dat een zwak excuus?
Ook al wil je het niet liegen moet soms, net als kleren aantrekken. Je kunt het natuurlijk proberen om zonder kleding door het leven te gaan maar dat zal je niet mee vallen. Niks ten nadele van die mensen die er een levenstijl van maken. Lijkt me trouwens helemaal niks, de hele dag naakt rondhuppelen. Is zo koud, brr. Doe mij maar wat praktische laagjes textiel die ik naar believen aan en uit kan trekken. Wist je trouwens dat kleding uit trekken in het bijzijn van anderen in de top 5 van ergernissen staat. Kan me niet voorstellen. Wat is er nou irritant aan iemand die een kledingstuk uittrekt in jouw aanwezigheid. Ik heb daar totaal geen moeite mee, zolang het maar geen complete stiptease wordt.
Dus je bent gewaarschuwd, ik trek weleens een kledingstuk uit in gezelschap.
Wat dat kleding statement betreft: less is more is mijn motto. Waarbij je dan niet moet denken dat ik zomer en winter zeer luchtig gekleed ga. Dat dan weer niet. Maar sober en onopgesmukt zo zou ik het eerder willen noemen. Kijk dat is nou mijn statement!
See you, all dressed up!
O ja, vandaag heb ik besloten om mijn kleding voortaan weer (ja let op weer) bij Zeeman te kopen als een statement tegen al die dure merken.
Ook al wil je het niet liegen moet soms, net als kleren aantrekken. Je kunt het natuurlijk proberen om zonder kleding door het leven te gaan maar dat zal je niet mee vallen. Niks ten nadele van die mensen die er een levenstijl van maken. Lijkt me trouwens helemaal niks, de hele dag naakt rondhuppelen. Is zo koud, brr. Doe mij maar wat praktische laagjes textiel die ik naar believen aan en uit kan trekken. Wist je trouwens dat kleding uit trekken in het bijzijn van anderen in de top 5 van ergernissen staat. Kan me niet voorstellen. Wat is er nou irritant aan iemand die een kledingstuk uittrekt in jouw aanwezigheid. Ik heb daar totaal geen moeite mee, zolang het maar geen complete stiptease wordt.
Dus je bent gewaarschuwd, ik trek weleens een kledingstuk uit in gezelschap.
Wat dat kleding statement betreft: less is more is mijn motto. Waarbij je dan niet moet denken dat ik zomer en winter zeer luchtig gekleed ga. Dat dan weer niet. Maar sober en onopgesmukt zo zou ik het eerder willen noemen. Kijk dat is nou mijn statement!
See you, all dressed up!
O ja, vandaag heb ik besloten om mijn kleding voortaan weer (ja let op weer) bij Zeeman te kopen als een statement tegen al die dure merken.
zaterdag 7 maart 2009
7 maart
Lieve lezer,
Het spijt dat ik je zo lang in het ongewisse heb gelaten.
Vier weken niets van me laten horen op dit blog!
Wat zijn dat voor vuile trucjes? Waarom? Wat heb je al die tijd uitgevoerd Dora?
Tja wat zal ik daar op antwoorden. Er was zoveel.
Neem nou de verjaardag van Alexander. Die hebben we uitputtend gevierd met een avond gourmetten in huize Emma. Oké, maar was dat alles? Nee, natuurlijk niet.
Zoals je wellicht opgevallen is, is er nieuwe blog bijgekomen: Dora's dagboek.
Ja, eigenlijk wilde ik het geheim houden dat Dora en ik dezelfde persoon zijn. Maar dat lukt niet op blogger.com.
Goed, Dora dus.
Dora is niet mijn alter ego, laat ik dat voorop stellen. Dora wordt een vrouw die een dagboek bijhoudt en daar haar ervaringen noteert. Maar tot nu toe ben ik er nog niet aan toe gekomen Dora een gezicht te geven, laat staan een karakter.
Wie is Dora, wat doet ze? Is Dora een huisvrouw of een vrouw met een carrière? Is ze moeder of juist niet? Hoe oud is ze? Getrouwd, gescheiden, weduwe, lesbisch of hetero? Allemaal vragen die ik eerst moet beantwoorden
Laat het duidelijk zijn, Dora is een fictief personage.
En verder...........
Dat weet je toch lieve lezer. Sinds Heiloo kan ik niet meer zonder.
Ik moet er aan toegeven. Mijn innerlijke drang. Zolang weggestopt, geef ik hem nu ruim baan. Niets kan mij meer afhouden van mijn nieuwe liefde.........
En dan is er nog dat ongelooflijk tijdrovende karwei om een huis te zoeken in Amersfoort.Maar lieve lezer, er is progressie. Ik heb nu mijn eigen makelaar. En dat is zo fijn. Hij kan al mijn vragen beantwoorden en gaat altijd mee als ik dat wil. Tegen betaling natuurlijk. Dat dan weer wel. Wat zijn t toch een hoeren eigenlijk, die makelaars. Maar die van mij is ook heeeel aardig. Hij luistert en geeft steeds de goede antwoorden op mijn vragen. Tegen betaling uiteraard. Jezus wat een hoer!
Moraal van dit verhaal, alles is te koop, ook aandacht.
tot de volgende keer lieve lezer, helemaal gratis.
Tenzij je denkt ik heb te veel geld op mijn bankrekening en zoek een vrouw die de goede antwoorden geeft op mijn vragen: dan houd ik me aanbevolen. Alles is te koop, ook aandacht!
Groet
with love
Lady d'Arbanville
Het spijt dat ik je zo lang in het ongewisse heb gelaten.
Vier weken niets van me laten horen op dit blog!
Wat zijn dat voor vuile trucjes? Waarom? Wat heb je al die tijd uitgevoerd Dora?
Tja wat zal ik daar op antwoorden. Er was zoveel.
Neem nou de verjaardag van Alexander. Die hebben we uitputtend gevierd met een avond gourmetten in huize Emma. Oké, maar was dat alles? Nee, natuurlijk niet.
Zoals je wellicht opgevallen is, is er nieuwe blog bijgekomen: Dora's dagboek.
Ja, eigenlijk wilde ik het geheim houden dat Dora en ik dezelfde persoon zijn. Maar dat lukt niet op blogger.com.
Goed, Dora dus.
Dora is niet mijn alter ego, laat ik dat voorop stellen. Dora wordt een vrouw die een dagboek bijhoudt en daar haar ervaringen noteert. Maar tot nu toe ben ik er nog niet aan toe gekomen Dora een gezicht te geven, laat staan een karakter.
Wie is Dora, wat doet ze? Is Dora een huisvrouw of een vrouw met een carrière? Is ze moeder of juist niet? Hoe oud is ze? Getrouwd, gescheiden, weduwe, lesbisch of hetero? Allemaal vragen die ik eerst moet beantwoorden
Laat het duidelijk zijn, Dora is een fictief personage.
En verder...........
Dat weet je toch lieve lezer. Sinds Heiloo kan ik niet meer zonder.
Ik moet er aan toegeven. Mijn innerlijke drang. Zolang weggestopt, geef ik hem nu ruim baan. Niets kan mij meer afhouden van mijn nieuwe liefde.........
En dan is er nog dat ongelooflijk tijdrovende karwei om een huis te zoeken in Amersfoort.Maar lieve lezer, er is progressie. Ik heb nu mijn eigen makelaar. En dat is zo fijn. Hij kan al mijn vragen beantwoorden en gaat altijd mee als ik dat wil. Tegen betaling natuurlijk. Dat dan weer wel. Wat zijn t toch een hoeren eigenlijk, die makelaars. Maar die van mij is ook heeeel aardig. Hij luistert en geeft steeds de goede antwoorden op mijn vragen. Tegen betaling uiteraard. Jezus wat een hoer!
Moraal van dit verhaal, alles is te koop, ook aandacht.
tot de volgende keer lieve lezer, helemaal gratis.
Tenzij je denkt ik heb te veel geld op mijn bankrekening en zoek een vrouw die de goede antwoorden geeft op mijn vragen: dan houd ik me aanbevolen. Alles is te koop, ook aandacht!
Groet
with love
Lady d'Arbanville
zaterdag 7 februari 2009
Wonderlijk II
Het maakt me zo gelukkig, zo intens gelukkig. Wat ik met verf doe. Het is niet mooi en zeker niet artistiek. Maar het is wel verrukkelijk om te ervaren.
En zo verrassend. Ik begin met een paar vormen en kleuren.
Heb wel iets in mijn hoofd, denk erover hoe ik wil dat het er uit gaat zien.
Maar dan gebeurt het weer. De verf neemt het over en voert mij mee... naar de koele meren, waar verlossing is. Nee niet de stille wateren uit psalm 23. Hoe kom ik daar nou bij? Het schilderen brengt mij eerder in een aangename staat van opwinding.
Ja vanmiddag ben ik een gelukkig mens. Nu snap ik wel waarom mensen met psychische klachten aan het schilderen gezet worden. Een uitstekende therapie. Maar ook als je geen therapie nodig hebt, is het een bijzondere ervaring.
Hier wil ik het voor nu bij laten want zo meteen komt mijn vriend Bob Ross weer een masterclass geven. En dat wil ik niet missen!
En zo verrassend. Ik begin met een paar vormen en kleuren.
Heb wel iets in mijn hoofd, denk erover hoe ik wil dat het er uit gaat zien.
Maar dan gebeurt het weer. De verf neemt het over en voert mij mee... naar de koele meren, waar verlossing is. Nee niet de stille wateren uit psalm 23. Hoe kom ik daar nou bij? Het schilderen brengt mij eerder in een aangename staat van opwinding.
Ja vanmiddag ben ik een gelukkig mens. Nu snap ik wel waarom mensen met psychische klachten aan het schilderen gezet worden. Een uitstekende therapie. Maar ook als je geen therapie nodig hebt, is het een bijzondere ervaring.
Hier wil ik het voor nu bij laten want zo meteen komt mijn vriend Bob Ross weer een masterclass geven. En dat wil ik niet missen!
zaterdag 31 januari 2009
Bijna februari..
... en ik stop een kerstkransje in mijn mond.
Eerder deze week stond ik op het punt de laatste overgebleven exemplaren in de vuilnisbak te kieperen. Iets weerhield mij hiervan. Want ook al heb ik de hongerwinter niet meegemaakt, het blijft toch zonde om eten weg te gooien.
Hoe bestaat het dat ik nu nog kerstversnaperingen in huis heb? Uit ervaring weet ik dat het op twee manieren fout kan gaan. De eerste is dat ik teveel insla voor de betreffende feestdag. Ja, want het het gebeurt niet alleen met Kerstmis maar ook met Pasen. Een tweede manier is dat ik na de bewuste feestelijkheid nog een extra doosje koop omdat het nu maar de helft kost. Dat kan ik niet laten staan want laten we wel wezen of het nu zoet is in de vorm van een kerstkransje, paaseitje of iets anders, dat maakt voor de smaak niet uit.
Het suikeren kransje dat ik nu naar binnen werk, hoort tot de laatste categorie. Ik heb me laten verleiden door de prijs. Bij thuiskomst bleken de kransjes van roomfondant, minder lekker dan verwacht. Dus verdwijnen ze al snel naar het tweede plan. Nieuwe lekkernijen worden aangeschaft en veroberd. Zo nu en dan als er niks anders in huis is, pak ik maar weer een roomfondantje...
Zo komt het dus.
PS
Nu eerst de resterende kerstversieringen opruimen. Nee niet de kerstboom, die staat al weken te overleven in de tuin. Hij houdt zich ondanks de vorst kranig.
Eerder deze week stond ik op het punt de laatste overgebleven exemplaren in de vuilnisbak te kieperen. Iets weerhield mij hiervan. Want ook al heb ik de hongerwinter niet meegemaakt, het blijft toch zonde om eten weg te gooien.
Hoe bestaat het dat ik nu nog kerstversnaperingen in huis heb? Uit ervaring weet ik dat het op twee manieren fout kan gaan. De eerste is dat ik teveel insla voor de betreffende feestdag. Ja, want het het gebeurt niet alleen met Kerstmis maar ook met Pasen. Een tweede manier is dat ik na de bewuste feestelijkheid nog een extra doosje koop omdat het nu maar de helft kost. Dat kan ik niet laten staan want laten we wel wezen of het nu zoet is in de vorm van een kerstkransje, paaseitje of iets anders, dat maakt voor de smaak niet uit.
Het suikeren kransje dat ik nu naar binnen werk, hoort tot de laatste categorie. Ik heb me laten verleiden door de prijs. Bij thuiskomst bleken de kransjes van roomfondant, minder lekker dan verwacht. Dus verdwijnen ze al snel naar het tweede plan. Nieuwe lekkernijen worden aangeschaft en veroberd. Zo nu en dan als er niks anders in huis is, pak ik maar weer een roomfondantje...
Zo komt het dus.
PS
Nu eerst de resterende kerstversieringen opruimen. Nee niet de kerstboom, die staat al weken te overleven in de tuin. Hij houdt zich ondanks de vorst kranig.
woensdag 21 januari 2009
Geheugen
Nu weet ik eindelijk hoe het komt. Dat ik vaak zo slecht dingen kan onthouden.
Ik slaap te licht. Geen nacht gaat er voorbij of ik word wel een keer of drie, vier, als het tegenzit vijf of zes, wakker. En dat is niet goed voor je geheugen laat de VARA mij in het programma Nieuwslicht weten.
'Slechtere leerprestaties door geringe verstoring van slaap.
Zonder slaap ga je dood. Maar uit onderzoek aan de Vrije Universiteit blijkt dat ook licht slapen slecht is voor de gezondheid. Mensen waarbij de diepe slaap in het lab verstoord werd kunnen minder goed nieuwe dingen onthouden dan mensen die ongestoord slapen. Door te slapen onderhouden mensen hun geheugen. Zelfs een lichte verstoring van die slaap kan zorgen voor geheugenproblemen.'
Kijk dat bedoel ik dus. Mijn hippocampus krijgt te weinig kans om in mijn slaap alle gegevens netjes te rangschikken en een plaats te geven. Daardoor heb ik de volgende dag te weinig geheugencapaciteit om nieuwe data vlotjes op te slaan.
Dus mensen, houd er rekening mee, als ik weer eens iets vergeten ben.
Ik slaap te licht. Geen nacht gaat er voorbij of ik word wel een keer of drie, vier, als het tegenzit vijf of zes, wakker. En dat is niet goed voor je geheugen laat de VARA mij in het programma Nieuwslicht weten.
'Slechtere leerprestaties door geringe verstoring van slaap.
Zonder slaap ga je dood. Maar uit onderzoek aan de Vrije Universiteit blijkt dat ook licht slapen slecht is voor de gezondheid. Mensen waarbij de diepe slaap in het lab verstoord werd kunnen minder goed nieuwe dingen onthouden dan mensen die ongestoord slapen. Door te slapen onderhouden mensen hun geheugen. Zelfs een lichte verstoring van die slaap kan zorgen voor geheugenproblemen.'
Kijk dat bedoel ik dus. Mijn hippocampus krijgt te weinig kans om in mijn slaap alle gegevens netjes te rangschikken en een plaats te geven. Daardoor heb ik de volgende dag te weinig geheugencapaciteit om nieuwe data vlotjes op te slaan.
Dus mensen, houd er rekening mee, als ik weer eens iets vergeten ben.
vrijdag 16 januari 2009
Heaven must be missing an angel...
Ken je die hit van Tavares uit 1976 nog?
Super disco en mierzoet.
Vandaag ben ik in een sentimentele bui, dus vooruit met de geit, ik zoek het liedje op you tube. En daar verschijnen de vijf heren compleet met afrokapsel.
Leuke pakjes hebben ze aan ook, en dan die danspasjes om je helemaal te bescheuren. Maar goed voordat ik nu de boel grondig afkraak, in 1976 keek niemand hier vreemd van op. Sinds die roaring jaren seventies is onze smaak echter danig veranderd geloof ik. Gek toch hoe we ons ongemerkt laten beïnvloeden door allerlei modes. Kijk maar eens naar films en televisieprogramma's uit die tijd. Je kunt je bijna niet meer voorstellen dat je het ooit zo goed/geweldig/meeslepend of anderzins aantrekkelijk vond. Ook foto's van mezelf uit die periode vind ik meestal een ramp. Maar al ziet het er niet uit, de herinnering is machtig. Daarom begon ik mijn blog vandaag ook met de hemel die een engel mist. Het is overigens bewezen dat de ervaringen die je pakweg tussen je vijftiende en derstigste verjaardag opdoet, de sterkste impressie achterlaten. Dat komt voornamelijk doordat het een periode in je leven is waarin er veel verandert. Ik zal me hier onthouden van een opsomming want een ieder die ongeveer van mijn leeftijd of ouder is, weet wat ik bedoel.
Inmiddels ben ik op you tube bij Leo Sayer en The Manhattans aanbeland.
Nog meer sentimentele songs.
Let's just kiss and say goodbye......
Super disco en mierzoet.
Vandaag ben ik in een sentimentele bui, dus vooruit met de geit, ik zoek het liedje op you tube. En daar verschijnen de vijf heren compleet met afrokapsel.
Leuke pakjes hebben ze aan ook, en dan die danspasjes om je helemaal te bescheuren. Maar goed voordat ik nu de boel grondig afkraak, in 1976 keek niemand hier vreemd van op. Sinds die roaring jaren seventies is onze smaak echter danig veranderd geloof ik. Gek toch hoe we ons ongemerkt laten beïnvloeden door allerlei modes. Kijk maar eens naar films en televisieprogramma's uit die tijd. Je kunt je bijna niet meer voorstellen dat je het ooit zo goed/geweldig/meeslepend of anderzins aantrekkelijk vond. Ook foto's van mezelf uit die periode vind ik meestal een ramp. Maar al ziet het er niet uit, de herinnering is machtig. Daarom begon ik mijn blog vandaag ook met de hemel die een engel mist. Het is overigens bewezen dat de ervaringen die je pakweg tussen je vijftiende en derstigste verjaardag opdoet, de sterkste impressie achterlaten. Dat komt voornamelijk doordat het een periode in je leven is waarin er veel verandert. Ik zal me hier onthouden van een opsomming want een ieder die ongeveer van mijn leeftijd of ouder is, weet wat ik bedoel.
Inmiddels ben ik op you tube bij Leo Sayer en The Manhattans aanbeland.
Nog meer sentimentele songs.
Let's just kiss and say goodbye......
woensdag 14 januari 2009
Geen tijd
Geen tijd om een blog te schrijven want
Eva kwam terug na een verblijf van 4 maanden in Amerika
ik ging met haar naar het Hemmeland en liep op het ijs
ik schilderde drie bloemen
zaterdag 3 januari 2009
Wonderlijk
Het lag al tijden te wachten op de bodem van mijn ziel. Mijn verlangen om mij op een andere manier uit te drukken dan met woorden. Regelmatig kwam het even aan de oppervlakte van mijn bewustzijn maar elke keer liet ik het weer zinken. Tot vorige week, toen heb ik het verlangen omgezet in daden.
Op maandagmorgen vroeg stapte ik in de trein richting Heiloo. De naam zegt het al, een plaats waar je heil kunt verwachten. Nu wil het toeval dat het atelier waar ik mij naar toe spoedde zich op het terrein van GGZ Noord Holland bevond. Kan zoiets toeval zijn, vroeg ik mij af. Of is het een teken van de voorzienigheid? Wat heb ik met de GGZ? Maar dat terzijde. Ik ging een tweedaagse workshop schilderen volgen en zag er als een berg tegenop. Waar was ik nu weer aan begonnen?
Het was koud, niet zomaar koud maar loeikoud die ochtend eind december 2008 in Heiloo op het GGz terrein. Ook binnen in het atelier was het koud en bleef het koud tot diep in de middag toen de verwarming eindelijk begon te werken.
Maar dat terzijde. Ondertussen liep ik warm voor schilderen met acrylverf. Een nieuwe wereld opende zich voor mij daar in het atelier in Heiloo. Het begon met een korte introductie waarbij ik met een platte kwast twee kleuren naast elkaar zette op papier. Nog niks bijzonders. Na de lunch werd het tijd voor het 'echte' werk. Schilderen op doek. Maar wat dan vraag je je af. Ach eigenlijk is dat helemaal niet moeilijk. In feite leent alles wat je kunt bedenken zich om op het doek te verbeelden. Huizen, bomen, dieren, fruit, mensen, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt er wel een schilderijtje van maken. Het eerste dat mij inviel was water en lucht met een bootje of misschien meerdere bootjes. Tot zover ging alles naar wens. Ik had een schetsje gemaakt met houtskool en toen ging ik los met de verf. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het spontaan zou lukken. Toch gebeurde dat, zomaar zonder er bij na te denken. Niet dat alles wat ik wilde zich moeiteloos liet uitvoeren. En dat is te zien. Er zit totaal geen perspectief in mijn eersteling maar who cares. Tot op heden herkent iedereen er een boot in dus dat is al iets. En ik ben er zelf ook niet ontevreden over. Kijk het kleurgebruik kan vele malen subtieler net als de penseelvoering. Maar dat valt te leren. Aan het eind van de middag was mijn bootje klaar voor de afvaart. De volgende dag heb ik mij opnieuw uitgeleefd deze keer op een landschap met een boom. Nooit heb ik vermoed dat schilderen zoveel voldoening kan geven. En hoe snel je op een andere manier gaat kijken naar de wereld om je heen. Het lijkt wel of je alles veel intenser waarneemt. En dat zonder geestverruimende middelen dat is toch een wonder.
Op maandagmorgen vroeg stapte ik in de trein richting Heiloo. De naam zegt het al, een plaats waar je heil kunt verwachten. Nu wil het toeval dat het atelier waar ik mij naar toe spoedde zich op het terrein van GGZ Noord Holland bevond. Kan zoiets toeval zijn, vroeg ik mij af. Of is het een teken van de voorzienigheid? Wat heb ik met de GGZ? Maar dat terzijde. Ik ging een tweedaagse workshop schilderen volgen en zag er als een berg tegenop. Waar was ik nu weer aan begonnen?
Het was koud, niet zomaar koud maar loeikoud die ochtend eind december 2008 in Heiloo op het GGz terrein. Ook binnen in het atelier was het koud en bleef het koud tot diep in de middag toen de verwarming eindelijk begon te werken.
Maar dat terzijde. Ondertussen liep ik warm voor schilderen met acrylverf. Een nieuwe wereld opende zich voor mij daar in het atelier in Heiloo. Het begon met een korte introductie waarbij ik met een platte kwast twee kleuren naast elkaar zette op papier. Nog niks bijzonders. Na de lunch werd het tijd voor het 'echte' werk. Schilderen op doek. Maar wat dan vraag je je af. Ach eigenlijk is dat helemaal niet moeilijk. In feite leent alles wat je kunt bedenken zich om op het doek te verbeelden. Huizen, bomen, dieren, fruit, mensen, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt er wel een schilderijtje van maken. Het eerste dat mij inviel was water en lucht met een bootje of misschien meerdere bootjes. Tot zover ging alles naar wens. Ik had een schetsje gemaakt met houtskool en toen ging ik los met de verf. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het spontaan zou lukken. Toch gebeurde dat, zomaar zonder er bij na te denken. Niet dat alles wat ik wilde zich moeiteloos liet uitvoeren. En dat is te zien. Er zit totaal geen perspectief in mijn eersteling maar who cares. Tot op heden herkent iedereen er een boot in dus dat is al iets. En ik ben er zelf ook niet ontevreden over. Kijk het kleurgebruik kan vele malen subtieler net als de penseelvoering. Maar dat valt te leren. Aan het eind van de middag was mijn bootje klaar voor de afvaart. De volgende dag heb ik mij opnieuw uitgeleefd deze keer op een landschap met een boom. Nooit heb ik vermoed dat schilderen zoveel voldoening kan geven. En hoe snel je op een andere manier gaat kijken naar de wereld om je heen. Het lijkt wel of je alles veel intenser waarneemt. En dat zonder geestverruimende middelen dat is toch een wonder.
Abonneren op:
Posts (Atom)