Tijd

De tijd racet weer. De hi speed trein is er niks bij.

Ik las Godenslaap van Erwin Mortier. Een oude vrouw kijkt terug op haar leven. Mooi. Vooral de Eerste Wereldoorlog krijgt veel aandacht. Veel over de dochter moeder relatie ook. Interessante beeldspraken: "Je hebt veel te veel dure sentimentjes, lief kind" had ze besloten, op een toon die gemoedelijkheid suggereerde maar hoorbaar al enige etmalen in vitriool gemarineerd was. Of die van de hofdame uit de pruikentijd, in wier lokken een armada van parels kapseist. Je moet er maar opkomen.

Nu lees ik Portret in zwart van Janet Fitch. De titel geeft het al een beetje weg, een zwart boek. Het gaat over een jong meisje, twintig, die overleeft na de zelfmoord van haar vriend. Hij zoon van beroemde ouders, zij dochter van outcasts. De tegenstelling. Fitch herhaalt deels de thematiek uit Witte Oleander waar de hoofdpersoon aan de zelfkant van de maatschappij terecht komt. Die kant weet ze goed te beschrijven.
Lees het boek nu voor de tweede keer en dat is altijd spannend. Vind je terug wat je de eerste keer zo goed vond? Of wordt het een teleurstelling? Het verhaal grijpt mij nog even zeer aan als de eerste keer. De tragiek van de jongen die zich via het meisje en haar ontmoetingen met de moeder van de jongen ontvouwt, is nog steeds meeslepend. Wat erg tegenvalt is de stijl van de schrijfster. Rampzalige zinnen. Misschien ligt het aan de vertaling. Zou kunnen. Anders vrees ik het ergste voor die Amerikaanse studenten die van haar les krijgen in fictie schrijven.

En zo vliegt de tijd voorbij.... worden dagen weken.