Ik ging vandaag met de draagvleugelboot van Amsterdam naar Velsen. Leuk. Moet je een keer gedaan hebben. In Velsen bij de aanlegsteiger, waren we nog lang niet op het strand. Dus wij naar de bus die ons verder naar de kust zou brengen. Halverwege werden we verzocht om over te stappen op een andere bus die ons dan eindelijk echt naar het strand zou brengen. Niemand weet waarom. Vlak voordat we weg konden rijden kwam er een vrouw met een rollator aan die ook nog in de bus wilde. Dat was een probleem want het was een ouderwetse bus die niet gebouwd was op het vervoer van passagiers met een rollator. Bovendien stond er al een buggy met een kind erin en zat er ook een andere vrouw met een rollator. Er was niet veel plaats over voor nog een rollator. Gelukkig was de vader van het kind in de buggy bereid om de rollator, staande op het trapje bij de uitgang, zolang vast te houden. Je vraagt je af wat je met een rollator op het strand gaat doen. Later kwamen we de vrouw tegen bij een strandtent, waar wij genoten van een kop koffie, net als verschillende andere passagiers uit de bus.
De rest van de middag hebben we op en bij het strand van Ijmuiden doorgebracht. De zon en de zee hadden velen naar deze bestemming gelokt. Toch kon het ons niet bekoren. Het strand van Ijmuiden, niet doen. Als je echt wilt genieten, kun je beter naar Castricum gaan. Veel leuker, hoewel er meer Duitsers zijn.
Op de terugweg weer met de draagvleugelboot. Hij scheerde best wel hard over het water. Om bang van te worden. Je wordt ook geacht om een veiligheidsgordel om te doen. Dat gaf ons een gevoel van veiligheid. bij een botsing zouden we niet onverhoeds uit onze stoel geslingerd worden. Aangekomen bij het station in Amsterdam viel een van de passagiers bijna in het water. Verder zijn we zonder kleerscheuren thuisgekomen. Een ervaring rijker. Je kunt met de draagvleugelboot ook naar de Beverwijkse Bazaar. Alleen in het weekend. Misschien doen we dat ook een keer. Later.
zondag 31 mei 2009
vrijdag 29 mei 2009
Jong, getalenteerd en ambitieus
Helaas kan ik niet aan deze kwalificaties voldoen. Net zo min kunnen Evana, Emma en Edyta de hoofpersonages uit Zo begint het, dat. Zoals beloofd houd ik je op de hoogte van mijn leeservaringen. Ik kan je vertellen dat ik het boek inmiddels uitgelezen heb. Evana worstelt met haar gevoelens. Ze is net moeder geworden maar de vader van haar kind verblijft in de gevangenis. Dus staat ze er alleen voor, hoewel ze wel hulp krijgt van de moeder van haar vriend. Erger worstelt ze met een schuldgevoel over het gedrag van de hond die zij als jong meisje onder haar hoede had in het asiel. Deze hond heeft namelijk een baby doodgebeten. Ook de moeder van deze baby, Emma, speelt een rol in het verhaal. In een strak tempo wisselt Jan van Mersbergen de fragmenten van Evana, Emma en Edyta af. Edyta is de vrouw die de man verzorgt die de hond uit het asiel haalde en africhtte. Waar ging het fout met de hond? En komt het nog goed? Korte afgemeten zinnen. Het is duidelijk de schrijver wil geen emotie toelaten. We moeten zelf onze conclusies trekken. Jan van Mersbergen suggereert veel en laat steeds doorschemeren dat het verhaal niet goed af gaat lopen. Toch valt dat uiteindelijk wel mee. Aan het eind komen we niet te weten hoe het met Evana , haar vriend en baby afloopt, Edyta gaat terug naar Polen waar haar dochtertje woont, de hond wordt afgemaakt en Emma leeft verder. Naar mijn smaak bloedt het verhaal een beetje dood. Ik weet niet goed wat ik er mee moet.......
Ik ben onder de indruk van de stijl en verteltrant van van Mersbergen en wil ook zeker meer lezen van hem. Toch ben ik ook een beetje teleurgesteld omdat er niet een echte climax komt. Ach, wat ben ik toch bevooroordeeld. Natuurlijk hoeft die verwachting niet ingelost te worden, maar toch. Het blijft een beetje zeuren in mijn hoofd. Net als een sollicitatiegesprek wat niet goed verloopt en uitmondt in een afwijzing.
Ik ben onder de indruk van de stijl en verteltrant van van Mersbergen en wil ook zeker meer lezen van hem. Toch ben ik ook een beetje teleurgesteld omdat er niet een echte climax komt. Ach, wat ben ik toch bevooroordeeld. Natuurlijk hoeft die verwachting niet ingelost te worden, maar toch. Het blijft een beetje zeuren in mijn hoofd. Net als een sollicitatiegesprek wat niet goed verloopt en uitmondt in een afwijzing.
zondag 24 mei 2009
'Zo begint het'
Akelig en beklemmend, zo begint het.
Het boek 'Zo begint het' van Jan van Mersbergen.
Na de eerste drie bladzijden dacht ik, ik weet niet of ik wel verder wil lezen.
Een jonge vrouw die zonder een sprankje vreugde een kind krijgt, een andere vrouw die haar pasgeborene doodgebeten ziet door een hond.
Maar zoals een goed schrijver betaamt, weet Jan van Mersbergen mij over te halen. In die korte tijdspsanne heeft hij mij bij de kladden en moet ik wel verder lezen. Op een koele bijna emotieloze manier weet hij een verslindende spanning op te roepen. Uiterst bedreven past Jan van Mersbergen het principe less is more toe in zijn stijl.
Hoe gaat dit verder?
Ik hou je op de hoogte.
Het boek 'Zo begint het' van Jan van Mersbergen.
Na de eerste drie bladzijden dacht ik, ik weet niet of ik wel verder wil lezen.
Een jonge vrouw die zonder een sprankje vreugde een kind krijgt, een andere vrouw die haar pasgeborene doodgebeten ziet door een hond.
Maar zoals een goed schrijver betaamt, weet Jan van Mersbergen mij over te halen. In die korte tijdspsanne heeft hij mij bij de kladden en moet ik wel verder lezen. Op een koele bijna emotieloze manier weet hij een verslindende spanning op te roepen. Uiterst bedreven past Jan van Mersbergen het principe less is more toe in zijn stijl.
Hoe gaat dit verder?
Ik hou je op de hoogte.
Onbeholpen
Soms,[ zucht] voel ik mij zo onbeholpen.
Niets wil, zoals ik het wil. [zucht]
Dit is geen overgansgverschijnsel. Ik kamp hier al heeeeeeeeeeeel lang mee.[onderdrukte snik] Ach gossie zo meteen ga je nog medelijden met me krijgen.[ heimelijk lachje]
Dat hoeft niet hoor, ik red me wel [ ]
Vandaag weer bijna een schiderijtje verprutst.[kijkt boos]
Drie pepers op een zilverkleurige achtergrond [kijkt geïnspireerd]
Wat kan daar nou aan mislukken? [kijkt teleurgesteld]
Van alles dus [zucht]
Om de boel een beetje op te pimpen ,heb ik er nog wat gouden accenten aan toegevoegd. Dat was oke. Maar toen ging het mis [zucht]
Om te verhullen dat ik niet kan tekenen, probeer ik de pepers te verdoezelen onder een transparant zivlerkleurig laagje.
FOUT FOUT FOUT FOUT. [stumper waarom doe je dat ook]
Uiteindelijk heb ik het toch nog min of meer gered met nog meer goud. [straalt]
Niets wil, zoals ik het wil. [zucht]
Dit is geen overgansgverschijnsel. Ik kamp hier al heeeeeeeeeeeel lang mee.[onderdrukte snik] Ach gossie zo meteen ga je nog medelijden met me krijgen.[ heimelijk lachje]
Dat hoeft niet hoor, ik red me wel [ ]
Vandaag weer bijna een schiderijtje verprutst.[kijkt boos]
Drie pepers op een zilverkleurige achtergrond [kijkt geïnspireerd]
Wat kan daar nou aan mislukken? [kijkt teleurgesteld]
Van alles dus [zucht]
Om de boel een beetje op te pimpen ,heb ik er nog wat gouden accenten aan toegevoegd. Dat was oke. Maar toen ging het mis [zucht]
Om te verhullen dat ik niet kan tekenen, probeer ik de pepers te verdoezelen onder een transparant zivlerkleurig laagje.
FOUT FOUT FOUT FOUT. [stumper waarom doe je dat ook]
Uiteindelijk heb ik het toch nog min of meer gered met nog meer goud. [straalt]
vrijdag 22 mei 2009
Tokyopoplife
Een muisklik van mijn blog verwijderd vond ik Tokyopoplife.
In Japan bloggen ze ook! Geheel overdonderd door alle Japanse tekens dacht ik bij mezelf, die Japanners hebben het begrepen. Hun taal is teken. Zij verenigen taal en beeldende kunst in een. Geniaal.
Uit de foto's bij de blog maak ik op dat het over een pasgeboren babytje gaat. Ja en dat is dan weer hetzelfde he.
Kijken op Tokyopoplife.blogspot.com
Schoonheid in een pure vorm.
In Japan bloggen ze ook! Geheel overdonderd door alle Japanse tekens dacht ik bij mezelf, die Japanners hebben het begrepen. Hun taal is teken. Zij verenigen taal en beeldende kunst in een. Geniaal.
Uit de foto's bij de blog maak ik op dat het over een pasgeboren babytje gaat. Ja en dat is dan weer hetzelfde he.
Kijken op Tokyopoplife.blogspot.com
Schoonheid in een pure vorm.
Spijt
Spijt heb ik. Dat ik vandaag niet naar de boekhandel gerend ben om 'Zo begint het' van Jan van Mersbergen te gaan kopen. Dan had ik nu kunnen beginnen met lezen want ik ben zo nieuwsgierig naar dat boek.
Het verhaal gaat over een vrouw die een kind baart en een kind dat door een hond wordt doodgebeten. Er is ergens een relatie tussen die twee gebeurtenissen, hoewel het niet hetzelfde kind betreft, maar ik weet nog niet welke. Ik heb zo'n voorgevoel dat het een interessante leeservaring wordt.
Andere leeservaringen die ik je, nu ik toch bezig ben, zeker wil aanbevelen:
Van de koele meren des doods van Frederik van Eeden. Een roman over een depressieve vrouw maar zo mooi. Bijna poëzie.
Het verboden rijk van Slauerhoff. Ach, voor een romanticus een niet te missen boek. Zoals alles wat Slauerhoff ons nagelaten heeft.
Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ben benieuwd of hij deze bestseller nog kan evenaren, laat staan overtreffen, met zijn jongste Ceasarion. Ben bang van niet, na het lezen van de voorpublicaties in de Pers.
De verdronkene van Margriet de Moor. Een boek waar ik verslaafd aan geraakt ben. Lees het telkens weer en het blijft boeien al kan ik het verhaal dromen.
Het dieptelood van de herinnering van Hella Haasse. Die vrouw kan schrijven. Ben waanzinnig jaloers op hoe zij in dit boek haar levenverhaal vertelt. Dat kunnen alleen de hele grote zo. Verder van Hella zeker ook lezen Sleuteloog en de Ingewijden. Sleuteloog verhaalt op een heel indringende manier over het vooroorlogse Indonesië. Als je dat leest krijg je acuut spijt dat je er toen niet bij was.
Nog zo'n boek dat die emotie oproept, is De donkere kamer van Damocles van Willem Fredrik Hermans. Weliswaar heel anders van toon en inhoud maar ik had er toch ook het gevoel bij dat ik er bij had willen zijn.
On Chesil Beach van Ian McEwan; mijn eerste kennismaking met deze auteur en ik was meteen lyrisch. On Chesil Beach is een novelle maar daarom niet minder meeslepend. Verder kan ik je Enduring Love en Amsterdam ook van harte aanraden.
En tot slot mag Honderd jaar eenzaamheid van Marquez niet aan dit lijstje ontbreken.
Een boek dat ik lang geleden tijdens een tentamenperiode in handen kreeg en niet meer weg kon leggen. Alle tentamens gehaald overigens. Maar daar moet ik wel bij vermelden dat wij zogenaamde open boek tentamens hadden. Dus je mocht je boeken meenemen. Kijk dan hoef je niet zoveel te doen aan de voorbereiding. Het belangrijkste is dat je de grote lijnen kent en weet waar je iets kunt vinden. Daar heb ik nog steeds plezier van.
Morgen meteen naar de boekwinkel. Kan echt niet meer wachten.
Het verhaal gaat over een vrouw die een kind baart en een kind dat door een hond wordt doodgebeten. Er is ergens een relatie tussen die twee gebeurtenissen, hoewel het niet hetzelfde kind betreft, maar ik weet nog niet welke. Ik heb zo'n voorgevoel dat het een interessante leeservaring wordt.
Andere leeservaringen die ik je, nu ik toch bezig ben, zeker wil aanbevelen:
Van de koele meren des doods van Frederik van Eeden. Een roman over een depressieve vrouw maar zo mooi. Bijna poëzie.
Het verboden rijk van Slauerhoff. Ach, voor een romanticus een niet te missen boek. Zoals alles wat Slauerhoff ons nagelaten heeft.
Joe Speedboot van Tommy Wieringa. Ben benieuwd of hij deze bestseller nog kan evenaren, laat staan overtreffen, met zijn jongste Ceasarion. Ben bang van niet, na het lezen van de voorpublicaties in de Pers.
De verdronkene van Margriet de Moor. Een boek waar ik verslaafd aan geraakt ben. Lees het telkens weer en het blijft boeien al kan ik het verhaal dromen.
Het dieptelood van de herinnering van Hella Haasse. Die vrouw kan schrijven. Ben waanzinnig jaloers op hoe zij in dit boek haar levenverhaal vertelt. Dat kunnen alleen de hele grote zo. Verder van Hella zeker ook lezen Sleuteloog en de Ingewijden. Sleuteloog verhaalt op een heel indringende manier over het vooroorlogse Indonesië. Als je dat leest krijg je acuut spijt dat je er toen niet bij was.
Nog zo'n boek dat die emotie oproept, is De donkere kamer van Damocles van Willem Fredrik Hermans. Weliswaar heel anders van toon en inhoud maar ik had er toch ook het gevoel bij dat ik er bij had willen zijn.
On Chesil Beach van Ian McEwan; mijn eerste kennismaking met deze auteur en ik was meteen lyrisch. On Chesil Beach is een novelle maar daarom niet minder meeslepend. Verder kan ik je Enduring Love en Amsterdam ook van harte aanraden.
En tot slot mag Honderd jaar eenzaamheid van Marquez niet aan dit lijstje ontbreken.
Een boek dat ik lang geleden tijdens een tentamenperiode in handen kreeg en niet meer weg kon leggen. Alle tentamens gehaald overigens. Maar daar moet ik wel bij vermelden dat wij zogenaamde open boek tentamens hadden. Dus je mocht je boeken meenemen. Kijk dan hoef je niet zoveel te doen aan de voorbereiding. Het belangrijkste is dat je de grote lijnen kent en weet waar je iets kunt vinden. Daar heb ik nog steeds plezier van.
Morgen meteen naar de boekwinkel. Kan echt niet meer wachten.
donderdag 21 mei 2009
Lady d'Arbanville
Een van de dingen die ik wel eens doe, op een zonnige namiddag ergens in mei, is nadenken over welke muziek ik op mijn begrafenis wil. Niet dat ik er zelf dan nog plezier van heb, dus denk ik ook een beetje aan de achterblijvers. Voor jullie moet het wel een beetje te genieten zijn.
Cat Stevens met Lady d'Arbanville: why do you sleep so still. Is wel toepasselijk want het gaat over Marianne Faithful die een zelfmoorpoging gedaan heeft en almost dead gevonden wordt. Cat was ooit dikke vriendjes met Marianne.
Tja t is maar dat je het weet.
Terug naar mijn begrafenis, tenminste als je daar bij wilt zijn. Dat zal niet voor iedereen die dit leest opgaan. Maar niet getreurd we gaan gewoon door.
Jacques Brel mag niet ontbreken. Ne me quitte pas of ligt dat er te dik bovenop?
Vin k toch wel heel mooi hoor. Anders Neige sur Liege ook goed en erg triest.
kijk het moet wel een beetje triest zijn op mijn begrafenis, tenslotte ben ik er niet meer. Nog enkele tips voor minder vrolijke liedjes.
Sad Lisa van Cat Stevens en je kunt natuurlijk putten uit mijn favorieten als Damien Rice, Leonard Cohen, Neil Young. Als het maar niet The end is van The Doors. Een prachtig nummer maar te cliché. En dat wil ik natuurlijk niet, dat begrijp je wel.
Hallelujah.
Cat Stevens met Lady d'Arbanville: why do you sleep so still. Is wel toepasselijk want het gaat over Marianne Faithful die een zelfmoorpoging gedaan heeft en almost dead gevonden wordt. Cat was ooit dikke vriendjes met Marianne.
Tja t is maar dat je het weet.
Terug naar mijn begrafenis, tenminste als je daar bij wilt zijn. Dat zal niet voor iedereen die dit leest opgaan. Maar niet getreurd we gaan gewoon door.
Jacques Brel mag niet ontbreken. Ne me quitte pas of ligt dat er te dik bovenop?
Vin k toch wel heel mooi hoor. Anders Neige sur Liege ook goed en erg triest.
kijk het moet wel een beetje triest zijn op mijn begrafenis, tenslotte ben ik er niet meer. Nog enkele tips voor minder vrolijke liedjes.
Sad Lisa van Cat Stevens en je kunt natuurlijk putten uit mijn favorieten als Damien Rice, Leonard Cohen, Neil Young. Als het maar niet The end is van The Doors. Een prachtig nummer maar te cliché. En dat wil ik natuurlijk niet, dat begrijp je wel.
Hallelujah.
donderdag 14 mei 2009
Jolene
Jolene I'm begging you please don't take my man
Please don't take him just because you can
Doe het niet Jolene ik zal je uitleggen waarom.
Voor jou is het zo gemakkelijk want....
Your beauty is beyond compare
Dat moet wel als je dit allemaal in huis hebt:
flaming locks of auburn hair
ivory skin and eyes of emerald green
en dan ook nog een smile like a breath of spring
en een voice soft like summer rain
And I cannot compete with you,
Jolene
logisch toch, had ik het maar dan wist ik het wel.
He talks about you in his sleep
dat wil je niet horen, hou je kop, vooral in je slaap!
There's nothing I can do to keep
From crying when he calls your name,
Jolene
snap ik best, vin k hartstikke stom van hem
And I can easily understand
How you could easily take my man
But you don't know what he means to me,
Jolene
Ook dat is niet moeilijk te begrijpen gezien het voorgaande
You could have your choice of men
But I could never love again
kijk nu wordt het pas echt tragisch
het zal je toch maar gebeuren
en dan is hij ook nog de enige
He's the only one for me,
Jolene
dat komt nooit meer goed
I had to have this talk with you
My happiness depends on you
And whatever you decide to do,
Jolene
Laat gaan die vent, wat heb je er aan als ie steeds met die Jolene bezig is?
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
I'm begging you please don't take my man
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
Please don't take him even though you can.
Nou ja ik begrijp het wel, als je verder alleen moet blijven.
Valt ook niet mee.
Kijk is maak er nu wel weer de nodige spottende opmerkingen over, maar als je diep in mijn hart kijkt dan geloof ik Dolly Parton als ze dit zingt.
Ze doet het heel overtuigend.
En het kan ons tenslotte allemaal overkomen dat er een Jolene langskomt en wat dan?
Soms weet ik niet wat leuker is: alleen of met z'n tweeen?
Dit liedje van Dolly Parton heeft al heeeeeel lang mijn belangstelling
K vin het zo diep en diep tragisch, die tekst en die muziek.
Luister, ga naar youtube, luister en laat je hart spreken!
En daarna snel naar Leonard, halleluja. Dublin 2008.
Nee ik was er niet bij.
Spijt, spijt, had toch moeten gaan. Damien was er ook.
Je ziet, ik neem je graag mee op mijn muzikale daydreamtrip.
Laat me weten of je ervan genoten hebt.
Halleluja Jolene.
Please don't take him just because you can
Doe het niet Jolene ik zal je uitleggen waarom.
Voor jou is het zo gemakkelijk want....
Your beauty is beyond compare
Dat moet wel als je dit allemaal in huis hebt:
flaming locks of auburn hair
ivory skin and eyes of emerald green
en dan ook nog een smile like a breath of spring
en een voice soft like summer rain
And I cannot compete with you,
Jolene
logisch toch, had ik het maar dan wist ik het wel.
He talks about you in his sleep
dat wil je niet horen, hou je kop, vooral in je slaap!
There's nothing I can do to keep
From crying when he calls your name,
Jolene
snap ik best, vin k hartstikke stom van hem
And I can easily understand
How you could easily take my man
But you don't know what he means to me,
Jolene
Ook dat is niet moeilijk te begrijpen gezien het voorgaande
You could have your choice of men
But I could never love again
kijk nu wordt het pas echt tragisch
het zal je toch maar gebeuren
en dan is hij ook nog de enige
He's the only one for me,
Jolene
dat komt nooit meer goed
I had to have this talk with you
My happiness depends on you
And whatever you decide to do,
Jolene
Laat gaan die vent, wat heb je er aan als ie steeds met die Jolene bezig is?
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
I'm begging you please don't take my man
Jolene, Jolene, Jolene, Jolene
Please don't take him even though you can.
Nou ja ik begrijp het wel, als je verder alleen moet blijven.
Valt ook niet mee.
Kijk is maak er nu wel weer de nodige spottende opmerkingen over, maar als je diep in mijn hart kijkt dan geloof ik Dolly Parton als ze dit zingt.
Ze doet het heel overtuigend.
En het kan ons tenslotte allemaal overkomen dat er een Jolene langskomt en wat dan?
Soms weet ik niet wat leuker is: alleen of met z'n tweeen?
Dit liedje van Dolly Parton heeft al heeeeeel lang mijn belangstelling
K vin het zo diep en diep tragisch, die tekst en die muziek.
Luister, ga naar youtube, luister en laat je hart spreken!
En daarna snel naar Leonard, halleluja. Dublin 2008.
Nee ik was er niet bij.
Spijt, spijt, had toch moeten gaan. Damien was er ook.
Je ziet, ik neem je graag mee op mijn muzikale daydreamtrip.
Laat me weten of je ervan genoten hebt.
Halleluja Jolene.
maandag 4 mei 2009
Onleesbaar
Vandaag bereiken mij berichten dat mijn blog totaal onleesbaar is geworden. Ik ben geschokt: paars is helemaal niet de kleur van de overgang maar van de ondergang. Ik ben helemaal op het verkeerde been gezet. De ondergang............
Daarom heb ik snel het uiterlijk van mijn blog aangepast, zodat ook vrouwen in en na de overgang de tekst weer kunnen lezen.
Daarom heb ik snel het uiterlijk van mijn blog aangepast, zodat ook vrouwen in en na de overgang de tekst weer kunnen lezen.
vrijdag 1 mei 2009
Damien Rice
Je hebt mensen die van hem houden en je hebt mensen die hem haten.
Ik behoor tot de eerste categorie.
Degenen die niet tegen sentimenteel geouwehoer kunnen, raad ik aan dit blog niet verder te lezen. Bye bye tot de volgende blog.
Degenen die wel wat kunnen hebben als het om emotie en gevoel gaat wil ik uitnodigen verder te lezen. Eerder waren Damiens songteksten al onderwerp van bespiegeling in mijn blog. Waarom? Vaak omdat ze mijn gevoel van dat moment zo goed onderschreven.
Dat is vandaag niet aan de orde. Vandaag vraag ik mij af welke mensen van Damien houden en waarom. Ik wil graag een klein onderzoekje doen.
Misschien is er verband tussen persoonlijke kenmerken van de liefhebber en de muziek van Damien. Dus lieve lezers, reageer.
Ook als je niet van zijn muziek houdt, reageer. Misschien zit daar ook een verband.
Ik ben benieuwd.
Ik behoor tot de eerste categorie.
Degenen die niet tegen sentimenteel geouwehoer kunnen, raad ik aan dit blog niet verder te lezen. Bye bye tot de volgende blog.
Degenen die wel wat kunnen hebben als het om emotie en gevoel gaat wil ik uitnodigen verder te lezen. Eerder waren Damiens songteksten al onderwerp van bespiegeling in mijn blog. Waarom? Vaak omdat ze mijn gevoel van dat moment zo goed onderschreven.
Dat is vandaag niet aan de orde. Vandaag vraag ik mij af welke mensen van Damien houden en waarom. Ik wil graag een klein onderzoekje doen.
Misschien is er verband tussen persoonlijke kenmerken van de liefhebber en de muziek van Damien. Dus lieve lezers, reageer.
Ook als je niet van zijn muziek houdt, reageer. Misschien zit daar ook een verband.
Ik ben benieuwd.
Abonneren op:
Posts (Atom)