Olijfboom

Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan. Ik heb een olijfboom gekocht. Eigenlijk een boompje. Hij is nog klein, ongeveer dertig centimeter hoog. Maar over een paar eeuwen, als ik allang dood en vergeten ben, dan staat hier in Monnickendam een mooie olijfboom. Ze kunnen heel oud worden, deze bomen. Maar misschien niet in Nederland. Ons klimaat is niet ideaal. De winter te koud, de zomer te nat. Maar zo lang hij in een pot staat kan ik hem verplaatsen en in de winter op een beschutte plaats inpakken. Zodat hij geen last heeft van de vorst.
Ik ben natuurlijk erg benieuwd of er ook olijven aan komen. Waarschijnlijk wel, maar of ze ook te eten zijn is een tweede. Dat mag de pret niet drukken, ik ben nu al dol op mijn boompje.

Vergissing

Gisteravond kwam ik tot de ontdekking dat ik mij vergist heb. We kunnen het wel. Een goede drama serie maken in Nederland. Ik zat een beetje te zappen na Bonje met de buren op RTL4. Want het volgende programma, Het zesde zintuig, verdiende mijn aandacht niet meer. Zodoende belandde ik midden in een aflevering van Bloedverwanten, een dramaserie van de AVRO. Ik was meteen geboeid. Weliswaar kwam het neusje van de vaderlandse acteerzalm langs, dus dan mag je wat verwachten. Ik denk aan een Derk de Lint en die vrouw die ook in de advocatenserie Keizer en de Boer speelde. Ook Victoria Koblenko zag ik niet onverdienstelijk acteren. Maar ook de verhaallijnen, de dialogen en de enscenering waren interessant. Zo zeer zelfs dat ik volgende week weer ga kijken. Pikant detail, een relatie van een broer met zijn halfzus. Nu bijna alle taboes in Nederland doorbroken zijn, gaan we weer een stapje verder. Verder nog een jongeman, Martijn, die het voortdurend met oudere vrouwen aanlegt. Zegt oudere vrouw tegen jonge lover: "Ik vind het heerlijk dat je zo je best doet maar het verandert niks aan wat ik heb besloten. Dat je dat weet. Lieve Martijn ik ben namelijk niet echt een vrouw voor jou, ik ben een stadium. Een experiment of zoiets. net als Elisabeth." En dan kedeng worden er een paar rake klappen uitgedeeld waarna Martijn afdruipt, zich gaat bezatten en uit balorigheid een auto onderpist. Donderdagavond is voorlopig weer een leuke televisieavond geworden.

The Tudors

Vanavond begint Henry de achtste, welbekend van zijn zes vrouwen en andere meer staatsrechtelijke en religieuze aangelegenheden, aan zijn derde huwelijk. Met Jane Seymour. Zij is de vrouw die dan eindelijk zijn zoon zal baren. Hij had goede hoop met Anna Boleyn. Maar helaas dat werd niks. Daarom en omdat hij er steeds meer van overtuigd raakte dat Anna door en door slecht was, liet hij haar onthoofden.

Dat was vorige week. Een bloederige aflevering, want niet alleen de onthoofding van Anna werd ruimschoots in beeld gebracht. Ook die van de de mannen die er van beschuldigd werden met haar de sponde gedeeld te hebben. Geen van hen had zich daaraan schuldig gemaakt maar dat pleitte hen niet vrij van de aanklacht. Exit Anna.

Met Jane Seymour gaan we een nieuwe periode in. Het contrast tussen beide vrouwen wordt in beeld gebracht doordat de slechte donkerharig was en de goede echtgenote blond. Blond is altijd beter, puur en ongerept. Anna Boleyn was berekenend vanaf het eerste moment. Zij had haar zinnen op de troon gezet en zou die kost wat kost krijgen. Het is haar gelukt maar zij heeft een hoge prijs moeten betalen.

The Tudors, weer zo'n overweldigende serie. Dit maal een Iers Canadese productie. Waarom kunnen wij Nederlanders dat toch niet? Is het puur een kwestie van geld? Dat betwijfel ik te geloven. Volgens mij is er meer aan de hand. Ik geef toe het kost een lieve duit, de locaties, de enscenering van het geheel, de muziek, de kostuums. Ook de acteurs zullen een forse hap uit het budget nemen. Maar dan nog? Zouden wij met een dergelijk budget, zoiets kunnen produceren?

Intermezzo 'Kat'

Hallo,

Mijn naam is Kitty de kat.
Ik heb mij in een onhandige positie gemanoeuvreerd.
In de boom, uit de boom?
Moeilijk keuze.




Mijn maker, Erik Z, gaf mij de titel Kat uit de boom kijken mee.
Geen idee wat hij daarmee bedoelt.

Groetjes
Kitty

Cougar

Een nieuwe trend in Nederland, lees ik in mijn digitale postbusje. De cougar, dat is de rijpe vrouw, date met toy boy. Nou nou, daar wil ik meer van weten.
Een interessant sociologisch verschijnsel. Oud wijf valt op jonge vent. Is het nieuw? Nee. Wie kent niet mrs. Robinson, uit The Graduate. Dat was in 1968 als ik me goed herinner. En was Cleopatra ook niet ouder dan Julius?

Toch staat het veel mensen tegen, deze trend. Meer nog dan de oude bok met het groene blaadje. En dat is niet onbegrijpelijk als je bedenkt dat de natuur het niet zo bedoeld heeft. Oudere vrouwen worden of zijn onvruchtbaar en dan hoeft het niet meer. Zo simpel is het. Ook al willen we dat niet erkennen. Uiteindelijk worden we allemaal gedreven door de drang te overleven en dat doe je onder andere door je voort te planten. Op een gegeven moment is die periode in je leven voorbij. Hoewel we tegenwoordig beschikken over technieken die het mogelijk maken dat een vrouw nog een kind baart na de overgang. Het moet niet gekker worden!
Bovendien denken we tegenwoordig dat we de dood op afstand kunnen houden. Een tijdje kan dat als je geluk hebt, maar we weten dondersgoed dat dat niet lang duurt. En die wetenschap maakt dat we gekke sprongen maken.

Ik zie deze nieuwe trend als de zoveelste uiting van onze diepgewortelde behoefte eeuwig jong te blijven, wat in het huidige tijdperk sterk aangewakkerd wordt. Daarnaast is het natuurlijk ook, zoals zo vaak, een uiting van macht. Ondanks haar teruglopende viriliteit weet de ouder wordende vrouw op een andere manier haar macht uit te oefenen. Niet meer door verblindende seksuele aantrekkingskracht maar door geld en status weet zij de toy boy voor zich in te nemen.

Ik sta niet bij voorbaat negatief tegenover deze trend maar ik vind het wel een beetje decadent. Bovendien komt het voor mij een beetje te laat. Ik heb mijn toy boy tijd al afgesloten. En ik kan je vertellen: het is uitermate confronterend om te ervaren dat je je houdbaarheidsdatum overschreden hebt en je je hand overspeelt.

Caesarion

Kleine Caesar. Alleen de titel al doet mijn hart smelten. Caesarion, het verkleinwoord van Caesar.

Een klein jaar geleden vroeg ik mij bezorgd af of het Tommy Wieringa zou lukken zijn succesvolle roman Joe Speedboot te evenaren met Caesarion. Ik was bang van niet. Daarom stelde ik het lezen steeds maar uit. Wilde niet teleurgesteld worden. Al lezend bleek snel het tegendeel. De auteur sleurt je vanaf het prille begin mee de diepte in en laat je niet meer los. Elke vergelijking met Joe Speedboot is overbodig. Maar als je zo'n boek schrijft is het risico aanwezig dat tout Nederland, van literaire recensent tot de eerste de beste leesclub lezeres, zich niet in kan houden en je eerdere prestatie de meetlat wordt.

"Lezen is een liefdesrelatie en het doet er niet toe op wie je verliefd wordt, je wordt verliefd omdat hij of zij iets voor jou betekent," ik citeer thrillerauteur R.J. Ellory (nog nooit iets van gelezen trouwens) in de Volkskrant van zaterdag 3 april. En zo is het maar net. Bij het lezen van Caesarion had ik een dergelijk ervaring. Het is alsof je deel wordt van het verhaal, van het leven van de personages. Dat de auteur zich daarbij uitput in vindingrijke metaforen is meegenomen maar het is toch vooral het verhaal wat maakt dat je verder wilt lezen. Met elke bladzijde sla je een hoek om. De plot van deze roman is verrassend, vooral als je geen recensies gelezen hebt. Ik prijs mij daar gelukkig om want enkele verhaalwendingen waren dan vroegtijdig in de kiem gesmoord.

Het mooie van Tommy Wieringa vind ik dat hij je, net als je denkt nu wordt het erg staccato, meevoert in enkele zwierige zinnen en je laat weten dat hij het metier echt wel beheerst. En dat niet alleen, hij weet ook je sympathie te wekken voor karakters die je in het echte leven niet tot je vrienden zou rekenen.

Terugkijkend constateer ik dat het Tommy Wieringa gelukt is mij te verleiden om verliefd te worden. Oordeel zelf en laat je ook verleiden.