"Eindelijk. Ze zijn weg. De muizen die bivakkeerden op mijn zolder " verzuchtte ik drie jaar geleden. Na mijn verhuizing naar een jaren vijftig woning was ik verbaasd over deze mini monsters die je helemaal dol kunnen maken met hun getrippel en geknaag.
Het was een kwestie van lange adem voordat ik ze voorgoed verjaagd had. Veel geduld en moorddadige middelen hebben mij uiteindelijk de overwinning gebracht. De rust keerde weer, niet langer werd ik 's nachts uit mijn slaap gehouden door deze kleine obstakels. Zo nu en dan vind ik nog een volledig uitgedroogd exemplaar als ik weer eens op mijn zolder rondstruin.
Nu rest mij nog het uitroeien van zevenblad in de voortuin. Dit houdt mij ook al jaren bezig. Het is vele malen hardnekkiger dan de muizen op zolder. Ach dat is ook niet zo gek. Tenslotte heeft het goedje een ondergronds wortelnetwerk en houdt het van woekeren. Elk voorjaar stort ik mij vol goede moed op het groen blaadje en trek ook niets ontziend meters wortel uit. Tot op heden zonder het gewenste resultaat. Maar nu weet ik dat ik niet moet opgeven en elk, ja elk blaadje uit moet trekken. Dat put het wortelstelsel uit. Zo nu ga ik je er onder krijgen zevenblad!
Opnieuw een kwestie van lange adem.
