Lost..... again

Na ruim vijf jaar is er een eind gekomen aan de succesvolle serie Lost. Gisteravond zond Net 5 de extra lange slotaflevering uit. Nu is het echt over en uit met Jack, Hugo, Sawyer, Kate, John, Sayid, Desmond en de andere Lost personages. Het einde laat een beetje een triest gevoel achter. Een leegte...

Natuurlijk zijn niet alle vragen beantwoord, hoewel sommige mensen dat wel verwachtten. Ik niet. Mijn verwachting was, gezien de ontwikkelingen van het afgelopen seizoen, een meer apocalyptisch einde. Dat was het ook niet. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik het vond.
Wat mij betreft was de serie eerder gestopt. Het verhaal sleepte zich maar voort, niets werd opgelost. Vooral dit laatste, zesde seizoen, kreeg ik het gevoel dat de serie te ver opgerekt was. De spanning was er af, de verhaallijnen te ver losgeweekt van het oorspronkelijk script. Dat zie je wel vaker gebeuren bij Amerikaanse series. Bij hoge kijkcijfers wordt het verhaal eindeloos uitgemolken.
Maar nu zijn we klaar met Lost. Misschien was het de bedoeling dat we ons een beetje verloren voelen na de laatste episode. Dat is dan gelukt.

Dagboek

Zo langzamerhand begint dit blog te lijken op een dagboek met terugwerkende kracht. Dat was oorspronkelijk niet mijn bedoeling. Maar het is wel verleidelijk om al schrijvend terug te kijken. Vooral met een bron als you tube bij de hand blijkt de kist met herinneringen gemakkelijk open te gaan. Maar het geeft wel weer inspiratie om terug te veren. Een noodzakelijke eigenschap om in leven te blijven.
Daarom nog een tekst uit de kist:

Get where I belong

Help me to repair
Things I have done wrong
Help me to find a way
To get where I belong

All you can say
When you're feeling this way
Is that somebody needs you
And wants you to stay
And all you can do
When your something is through
Is take all your time
Don't let it get you blue


More lyrics: http://www.lyricsfreak.com/f/free/#share

19 mei 1980

Vandaag is het 30 jaar geleden dat mijn vader overleed.
Dat is al weer een hele tijd.
Het was een warme en zonnige maandagmiddag.
Ik was nog jong en veerkrachtig.
Het verdriet had ik verwerkt, dacht ik.
Maar het tegendeel lijkt waar.
Naarmate ik ouder word, ervaar ik dat alle butsen en deuken die ik onvermijdelijk oplopen heb in het leven me kwetsbaarder maken.

Geneesmiddelenonderzoek

Meedoen aan geneesmiddelenonderzoek is niet eng. Dat heb ik vandaag ontdekt. In de trein van Amersfoort naar Amsterdam. (Het is echt geen weggegooide tijd die dagelijkse treinreis)
En het is goed voor de mensheid.
En je houdt er ook nog veel geld aan over.
Dus ja ik denk er nu serieus over na.

In Hilversum kwam er een jongen tegenover mij zitten. We raakten in gesprek over zijn studie en van het een kwam het ander. Zoals dat gaat. Hij studeerde aan de VU, bestuurswetenschap of zoiets. Hij kwam uit Groningen vertelde hij mij. Daar had hij een keuring ondergaan voor een geneesmiddelenonderzoek. Mijn interesse was gewekt. Eindelijk kon ik iemand uithoren die het aan den lijve ondervonden had.
Hij verzekerde mij dat het totaal ongevaarlijk is. Je krijgt een hele lage dosering van het medicijn. Het komt er eigenlijk vooral op neer dat ze kijken hoelang het spul in je lijf circuleert. Soms moet je wel eens overgeven, antwoordde hij, toen ik vroeg of je niet misselijk werd. Maar wie zit daar mee? Verder is het gewoon chillen. Je hebt zeeën van tijd en kunt flink studeren als je dat wilt, begreep ik van hem. Ik zou denk een paar boeken meenemen of een blog schrijven. Mmm misschien moet ik me toch maar eens aanmelden. Kijken of ik door de keuring kom met dat rammelende lijf van mij.

Before Willy

Vroeger, lang geleden, lang voordat Willy mijn pad kruiste, was dit een van mijn favoriete nummers. Vandaag zag ik het terug en het heeft echt niks maar dan ook niks aan kracht ingeboet. Nog steeds lopen er koude rillingen over mijn rug bij het horen van dit nummer. Mooi toch, dat zoiets niet voorbij gaat. Dat je nog steeds geraakt wordt door iets wat je in je jeugd zo geweldig vond. Some consolation bij het ouder worden.

Oooh all I need is a friend


I will love you till the very end.
Say no more.

Genieten II

foto Eva Schram

Het echte genieten in Istanbul begint ´s avonds als het donker is. De temperatuur blijft ver boven Nederlandse gemiddelden in deze tijd van het jaar. Zelfs een jas is niet nodig. De bussen zijn vertrokken, slechts een handvol toeristen is overgebleven.
Als je het mij vraagt is de beste tijd om rond te hangen in Istanbul rond 21.00 uur des avonds. Het maakt niet uit welke dag. In de oude stad zijn alle dagen hetzelfde.

Zo heeft elke stad zijn beste tijdstip om te genieten. In Barcelona is bijvoorbeeld 10.00 uur op zondagochtend het beste moment. Tenminste dat was het vijftien jaar geleden.

Wist je trouwens dat Istanbul het nieuwe Barcelona is.
Als je afgaat op het aantal Nederlanders dat je er tegen het lijf loopt zou je het wel denken. Ons volk heeft massaal Istanbul ontdekt, terwijl alleen de hotels redelijk goedkoop zijn.
Maar niet getreurd, er blijft veel te genieten in deze stad.
Mijn top 3:
1. Aya Sofia
2. Istanbul Museum of Modern Art
3. Büyükada

Blauwe moskee

Vrijdag 7 mei 2010
bezoek aan de blauwe moskee




Tijdens ons bezoek aan Istanbul hebben we braaf alle toeristische attracties afgewerkt. Op kousenvoeten en met een sjaal om het hoofd rondschuifelen tussen honderden toeristen in de populairste moskee ter wereld is best wel mijn ding!

Genieten ..

<.. met de pet op.


Büyükada, Zee van Marmara
maandag 10 mei 2010
15.48 uur plaatselijke tijd

Voor de onwetende lezer:
Genieten met de pet op is afgeleid van huilen met de pet op.