Ook Hella Haasse niet. Maar Hella heeft wel een grote voorsprong op de meeste van ons sterfelijken. Zij blijft voortleven in haar boeken. Gelukkig voor ons achterblijvers heeft zij ons een groot oeuvre nagelaten. Toegegeven ze stond veel minder in de spotlights dan haar collega's Mulisch, Hermans en Reve. In de luwte werkte ze echter onverminderd voort aan haar romans en essays.
Ik ben al lang een groot liefhebber van haar werk. Bij nadere beschouwing zou ik niet eens één lievelingsboek kunnen noemen. Het waren er meerdere.
Ik denk aan De ingewijden, een vrij onbekend roman. Voor mij interessant genoeg om enkele malen te herlezen. Berichten van het blauwe huis, dat heb ik zeker al drie of vier keer gelezen. Andere favorieten, De wegen der verbeelding en Sleuteloog. Om maar te zwijgen van haar autobiografische werk, Het dieptelood van de herinnering.
De laatste jaren werd het steeds stiller rond Hella Haasse. Nu zal er dus nooit meer een nieuw werk komen. Misschien zijn er er nog teksten die postuum uitgegeven worden, maar dat neemt niet weg dat het verscheiden van Hella Haasse mij enigszins droevig stemt.
