Willy DeVille is dood.
One dream of my life.
One night in eternity, the wind wispers soft to me.
And heaven stood still.
One celestial rapsody and heaven stood still.
Hij heeft niet de hand aan zichzelf geslagen maar is gestorven aan een van de meest vileine vormen van kanker.
Op 58 jarige leven heeft hij the end of the line bereikt. Niet oud maar voor een man die meer dan 20 jaar verslaafd was aan heroïne, een respectabele leeftijd.
Zijn muziek is voor mij verweven met de eerste helft van de jaren tachtig. In 1981 maakte ik in een studentenhuis aan de E street in T kennis met Mink DeVille. Coup de Grace, een plaat vol hartverscheurende songs over verloren en anderzins uit de hand gelopen liefdes. Geen dag ging er voorbij dat deze elpee bij mij niet op de draaitafel lag. Zwelgen in een poel van ellende. Maar mooi.
De Volkskrant vandaag: "De loopbaan van deVille leek op het breukvlak van de jaren zeventig en tachtig voorbestemd eenzelfde vlucht te nemen als die van Bruce Springsteen. De stem had DeVille ervoor. Aan de vereiste andere kwaliteiten ontbrak het hem wellicht. De belofte werd in elk geval nooit ingelost."
Yeah right..... Willy Deville mag dan minder bekend geworden zijn dan Bruce S, dat wil niet zeggen dat zijn muzikale prestaties minder zijn. Willy, een man die uiteindelijk zijn heroïneverslaving overwon (een prestatie op zich) en die je hart raakt...........
http://www.youtube.com/watch?v=ioxeqbQCvMo&feature=fvw#
Geen opmerkingen:
Een reactie posten