Friese fado

Friesland en fado. Twee begrippen die op het eerste gezicht weinig met elkaar gemeen hebben.
De wonderlijke werkelijkheid is anders.Christina Branco zong er de poetische teksten van Slauerhoff in een koude kerk.
En nu hebben we  Nynke Laverman.


Nynke vertaalde gedichten van Slauerhoff in het Fries en zingt ze op de muziek uit de Portugese fadotraditie.
Slauerhoff was vaak te vinden in Lissabon waar hij melancholiek over de Taag staarde.

Blijkbaar zit er iets in de Friese aard dat raakvlakken heeft met de Portugese. 

Naomi Tamura in Zuiderwoude

Zaterdag 11 september 2010 vertolkte de Japanse pianiste Naomi Tamura werk van Eugene Sigaloff, Alexander Scriabin en Karol Szymanowski in het kerkje van Zuiderwoude. Zij deed dat op geheel eigen wijze, elegant en hartstochtelijk. Haar spel is geen verfrissend zomerregenbuitje,  geen kabbelend beekje hoewel zij toch put uit de romantische traditie. Heftig en vol onverwachte wendingen legt zij klemtonen in de composities van oude en nieuwe meesters die nog lang nawerken in mijn hoofd.

Programma

Intermezzo 2009 E Sigaloff

Intermezzo 2004
Tonicity 1981

Four Preludes, opus 33 A Scriabin
Etude opus 8 nr 8
Etude opus 8 nr 2

Uit  ´Nine Preludes' Opus 1 nr. 6.7..8 K Szymanowski
Uit ´Four Etudes´opus 4 nr. 3

Literaire belevenis

Deze week werd mij onverwacht een liefdes snack aangereikt. Het was op een jubileumfeestje op mijn werk dat ik uit een heuse snackbar een gedicht mocht trekken. Ik opende het luikje waarachter zich normaliter kroketten of frikadellen bevinden en nam er een opgevouwen papiertje uit. De man die het snack kastje op zijn buik droeg, las mij het gedicht dat er op stond voor.
Het ging zo:

Liefdes snack
Weet waar ik zo van hou
een bal gehakt met heel veel mayonaise
een broodje tartaar heerlijk rauw
kip aan het spit met vers gebakken frietjes
maar het meest van alles
hou ik van jou

Was getekend de Literaire snackman

Leuk toch.

Kraamkamer

Met de geboorte van mijn eigen website is dit blog geworden tot kraamkamer van stukjes. Hier kan ik oefenen en experimenteren. Mijn hersenspinsels uitproberen en laten marineren tot ze rijp zijn voor publicatie. Een website is tenslotte een serieus medium waar verantwoordelijk mee omgesprongen dient te worden. Dus geen vage bijdragen over hysterische verlangens of obsessies maar professionele zakelijke berichten.
Oordeel zelf

Niet alle mannen

worden kaal.
Tot dit inzicht kwam ik toen een man met lang haar in een staartje mij passeerde terwijl ik wachtte op de trein. Hij was kalend en zag er nogal onverzorgd uit. Maar juist dat zette mij aan het denken en al denkend keek om me heen. Ik zag mannen met weinig haar en mannen met een royale bos, ook grijze haren.
Wat opvalt is dat de mannen die neigen naar kaalheid, hun haar nogal eens millimeteren. Ze doen dit denk ik om het probleem te camoufleren maar vestigen er daarmee juist de aandacht op.
Sommige gaan nog een stapje verder en besluiten om hun hoofd rigoureus kaal te scheren. Dat is ook een oplossing maar laat ik er dit van zeggen: je moet er wel het hoofd voor hebben. Persoonlijk prefereer ik mannen met lang weelderig haar maar wel verzorgd graag.

Verlangen

nog steeds in de ban van Willy.

1995 New Orleans

Uit het moeras stijgen giftige dampen op
weerwolven belagen de arme inwoners
in het holst van de nacht vallen de vampieren aan

Enjoy
my one desire

Koe

A: Weleens een koe zien optreden?
B: Hoezo, kan een koe optreden dan?
A: mmm zeker kan dat. Tenminste op de Parade
B: O, nou dat zal dan wel.

Na deze nuchtere constatering brak het gesprek tussen A en B af. Logisch lijkt mij als je zo'n antwoord krijgt. A zag dus op de Parade een koe in de voorstelling New York. A ging voor mevrouw ten Kate (ik hou van goeie sfeer en eten met een leuke tafelheer) maar omdat de kaartjes ter plaatse uitverkocht waren, besloot A om naar de voorstelling New York te gaan. Niet wetend dat de hoofdrol weggelegd was voor een koe. Het dier was door haar theatercarrière aan een wisse dood ontsnapt. In het dagelijks leven eindigen koeien die geen melk meer geven in het slachthuis. Maar daar ging het verhaal niet over. Dat ging over een man die met een koe door New York liep, in 2009 bij het 400 jarig bestaan van deze stad.

B: Was dat alles?
A: huh ja, hoezo?
B; Ik weet niet hoor, heb je daar geld voor betaald?
A: Eh ja......
En dat is een waarheid als een koe maar dat verhinderde niet dat A met volle teugen genoot.

Halte Kropswolde

Drie euro kost een retour Groningen Kropswolde met voordeelurenkorting. Dan kan het niet ver zijn, denk ik bij mezelf. Mijn vermoeden blijkt juist als ik tien minuten later op het station Kropswolde sta. Schuin achter mij ligt het stationsgebouw waar ik naar op zoek ben.

Als ik het spoor oversteek valt mijn blik op het bordje 'gesloten' dat op de deur van het gebouw hangt. Dat is nou vervelend. Kom ik helemaal naar Kropswolde, is het museum gesloten. Ik besluit om toch maar even te gaan kijken, misschien kan ik door de ramen iets zien. Achter de deur zie ik een paar schilderijen aan de muur hangen. Verder staat er van alles en nog wat, oude huishoudelijke apparaten en allerlei voorwerpen die ik niet direct kan thuisbrengen. Intrigerend maar helaas ik kan niet naar binnen. Wellicht heeft het dorp nog meer te bieden dan alleen dit museum voor oude handwerktuigen. Na enig doelloos heen en weer geloop ontdek ik een molen met een winkel. Maar die is gesloten wegens vakantie. Kropswolde is niet ingesteld op toeristen, merk ik. Terug bij het station blijkt tot mijn verrassing dat het museum nu wel open is. Niet langer gedraald en naar binnen. Na één euro toegang betaald te hebben, dwaal ik een tijdje rond door de oude wachtlokalen. Oude koffers en een heleboel gereedschap. Dit is niet wat ik verwacht had toen ik besloot hierheen af te reizen. Afgaande op wat ik op internet gevonden had, dacht ik dat er beeldende kunst geëxposeerd werd.

Op deze dinsdagochtend in augustus ben ik de enige bezoeker dus heeft de man die mij binnen liet wel tijd voor een gesprekje over de geschiedenis van het museum en meer.

Vakantie

Een vreemd fenomeen. Vakantie. Vandaag is het zwarte zaterdag. Hoeveel mensen zijn er op weg naar hun vakantiebestemming? In ieder geval zoveel dat het honderden kilometers file oplevert in Europa. Je moet er maar zin in hebben. Waarom toch begeven we ons elk jaar weer en masse naar een vakantiebestemming? Terwijl we ook gezellig thuis kunnen blijven, een DVD-tje kijken, een beetje surfen op internet, een blog schrijven. Dat zijn de dingen die ik vandaag gedaan heb. Niet erg verrassend maar wel leuk. En het bespaart me veel ergernis. Een beetje eenzaam is het wel. Als bijna iedereen uit je omgeving weg is. Maar niet getreurd, ook ik ga. Maandag pak ik mijn nieuwe tas in en vertrek naar Groningen. San Francisco, Stockholm en Sevilla zullen even moeten wachten op mijn komst. Ook Bagdad en Beiroet zijn nog niet aan de beurt. Er gaat niets boven Groningen toch?

Green eyes

groene ogen zijn een bijzondere schoonheid....
Deze song van Coldplay is blijkbaar erg populair op you tube. En ik snap wel waarom. Het is weer zo´n verslavend nummer.

Bij toeval stuitte ik op green eyes in mijn speurtocht naar meer over Nathaniel Parker. Deze acteur speelt de hoofdrol in the inspector Lynley mysteries en heeft sinds enkele weken mijn speciale belangstelling.
Waarom? Dat hoeft eigenlijk geen betoog. Nathaniel Parker is inspector Thomas Lynley, een man uit een adellijke familie, intelligent en sexy. En dan die schermutselingen met zijn hulp deputy, Havers. Om je vingers bij af te likken.
Het scenario van de afleveringen is gebaseerd op boeken van Elizabeth George. Geen hoogstaande literatuur als je het mij vraagt. Maar in de tv serie omgewerkt tot heel acceptabele plots. Alleen willen de makers dat wij geloven dat er niks speelt tussen Lynley en Havers terwijl de vonken er regelmatig van af spatten. Voorlopig elke woensdagavond bij de KRO.

Beloofd

Belofte maakt schuld, dat zeiden mijn ouders vroeger al. Tja en ik heb beloofd een vrolijke blog te schrijven over een beesie. Je weet wel de AH gadget van dit WK. Albert wist ons een tijdje in spanning te houden. Alle andere supermarktketens hadden hun WK speeltje al lang gepresenteerd toen Albert met beesie op de proppen kwam. Een langwerpige uitvoering van de wuppie dacht ik bij de eerste tv reclame. Geen spectaculaire vondst. Tot ik vorige week op het station in Hilversum met the real thing werd geconfronteerd. Om half zeven 's avonds arriveerde ik met de automobiel vanuit Ermelo te Hilversum, alwaar ik de trein naar Amsterdam ging nemen. Hongerig na een lange vergadering besloot ik de AH to go te plunderen. Ik kom dan altijd in de verleiding om een zak chips te kopen of een andere vette hap. Maar niet deze keer. Uiteindelijk werd het een bakje fruitsalade, heel gezondheidskundig verantwoord. Vroeg de jongeman die mijn geld in ontvangt nam of ik een beesie wilde. Wat zeg je, antwoordde ik verbaasd. Of ik een beesie wilde. Nou ja vooruit dan, waarom niet dacht ik en kreeg een rood ding in mijn handen gedrukt. Het voelde heel erg zacht. En toen gebeurde het. Ik vond het leuk. Waarom kan ik niet uitleggen, maar het heeft waarschijnlijk te maken met de zachtheid van het ding. Een gevoel van blijdschap overviel mij terwijl ik naar het perron liep met mijn bakje fruit en beesie. De trein van 18.41 uur had een vertraging van ruim 10 minuten maar humeur bleef dankzij beesie goed.

Een vrolijke vertelling toch, beste lezer?
En dat terwijl ik in veel beter ben in het droevige compartiment.

Sad and deep

Hier heb ik eigenlijk niks meer aan toe te voegen behalve dit:

Welcome to the canteen.

Chris Wood speelt trouwens heel verdienstelijk dwarsfluit. Ook te horen op Mourning sad morning van Free.

O o wat een droefheid op een stokje weer. Volgende keer zal ik jullie verblijden met een vrolijke verhaal over een beessie.

Terugblik

Kunstinzicht in de zin van land in zicht of inzicht in kunst. Ik denk het eerste. Marken was dit weekend bereikbaar met de boot waardoor je van de Gouwzee kunst in zicht kreeg. maar laten we de tweede interpretatie ook niet meteen uitsluiten. Misschien was het de intentie van de organisatoren de bezoekers inzicht in kunst te verschaffen.

De opzet van deze kunstroute week af van de gebruikelijke doordat de exposanten over het eiland zwierven en de kijker op zoek ging. Ook in dat opzicht was de titel toepasselijk dus.
Of de intentie om inzicht te krijgen in kunst geslaagd is, weet ik niet. Het waren in ieder geval geen museumstukken die tentoongesteld werden. Dat is wel vaker het geval bij kunst kijk routes. Over het algemeen kom je redelijk onbekende kunstenaars tegen. Dat moet je incalculeren. Het gaat om de totale ervaring. Genieten van mooie of minder mooie maar toch verrassende objecten, installaties, schilderijen. De omgeving, de sfeer en de mensen doen de rest. Vooral de omgeving en de mensen spelen een grote rol heb ik ontdekt. Bij de kunstzesdaagse in Heiloo vorig jaar kende ik niemand en ook de omgeving was onbekend. Dat was aanzienlijk minder leuk dan de kunst kijk route in Monnickendam of Kunstinzicht op Marken.

De kunst op Marken was licht, luchtig en veelvormig. Vooral de vissenhuiden van Hélène Min, de bamboe ontwerpen van Maria Blaisse en het werk van Linda Meulenhoff spraken mij aan.

Incarnatie

Zondag 6 juni


Nietsvermoedend stond ik in de haven op Marken een beetje rond te kijken bij Kunstinzicht. Plotsklaps zag ik een man lopen met lang zwart haar. Niks bijzonders ware het niet dat de man bijkans een incarnatie van Willy DeVille was. Hetzelfde lange zwarte haar, geverfd, en dezelfde snor, alleen het sikje ontbrak. Ik was perplex, zo sprekend leek de man op Willy.

Het was werkelijk fascinerend om te zien. Zou hij dit met opzet gedaan hebben, schoot het door mij heen. In een split second overwoog ik de man te vragen of hij Willy DeVille kende. Ik kon mij niet voorstellen dat dat niet zo was. Hoewel hij verder qua kleding geen overeenkomsten vertoonde met wijlen de muzikant, straalde hij op een andere manier een sterke gelijkenis uit. Ik kan niet verklaren waarom maar die indruk had ik.

Ik twijfelde en toen was het moment voorbij. Hij draaide zich om en liep terug in de richting waar hij vandaan kwam. Nog voordat ik een foto van hem had kunnen maken. Helaas anders had ik deze als bewijs bij deze blog kunnen voegen. Maar wie weet loop ik hem nog een keer tegen het lijf in Monnickendam.

Ik vervolgde ook mijn weg maar het voorval zette mij wel aan het denken. Een Willy DeVille lookalike is toch niet wat ik verwacht. Bij andere artiesten zoals Elvis Presley of Michael Jackson, kijk ik er niet vreemd van op. Maar bij Willy, nee daar past dat fenomeen voor mij niet bij.

Zomer

De zomer barst met veel geweld los. En dan bedoel ik niet alleen het mooie weer! Zojuist vond ik in mijn tuin een gemolde duif. Terwijl ik de explosieve groei van de wisteria aan het bestuderen was, viel mijn oog op een bos veren. Bij nadere beschouwing bleek het een stuk van een vleugel te zijn. Verbouwereerd stond ik met dit duivenonderdeel in mijn hand toen mijn oog viel op de kop van het beestje. Ach get, dat lag daar zo maar, afgerukt. Verder vond ik nog de restanten van de andere vleugel. Altoos begaan met het lot der dieren, heb ik de kop begraven en de stukken vleugel in de grijze container gekieperd.

Ik vermoed dat een van de poezen die mijn tuin frequenteren de schuldige is. De natuur is hard. Gelukkig is het dit keer geen jong konijntje dat uit zijn hok geroofd wordt door een slinkse kat. Ik word nog kwaad als ik aan dat voorval van enkele jaren geleden terug denk. Toen werd een van de twee jonge konijnen die we hadden door een kat gekild en later door de eigenares teruggebracht gewikkeld in een theedoek. Ja daar hadden we wat aan. Houd die ellendige kat van je maar binnen.
Bah wat heb ik een hekel aan die moordlustige beesten. Gr, gr..

Nieuw!

Deze kende ik nog niet.
Geen herinneringen maar toch mooi.
Hier word je weemoedig van..



Zachtjes wegglijden in zoete dromen.

Sunday morning I rise
And I stand to face a new dawn
Sunday morning a new day is born
Such a long way to go
And so little time to get there
Such a long way to go
But I want you to remember
All the love we used to know
Think of me sometimes
My love.
Morning morning, sad day
Ah! Ah! Ah! Ah!
Morning morning, sad day
Ah! Ah! Ah! Ah!
In the evening I sit
And my thoughts they turn to you
In the evening I think of my home
And I need you to remember
All the love we used to know
Think of me sometimes
My love
Morning morning, sad day
Ah! Ah! Ah! Ah!
Morning morning, sad day
Ah! Ah! Ah! Ah!
Mmmmm....

More lyrics: http://www.lyricsmode.com/lyrics/f/free/#share

Lost..... again

Na ruim vijf jaar is er een eind gekomen aan de succesvolle serie Lost. Gisteravond zond Net 5 de extra lange slotaflevering uit. Nu is het echt over en uit met Jack, Hugo, Sawyer, Kate, John, Sayid, Desmond en de andere Lost personages. Het einde laat een beetje een triest gevoel achter. Een leegte...

Natuurlijk zijn niet alle vragen beantwoord, hoewel sommige mensen dat wel verwachtten. Ik niet. Mijn verwachting was, gezien de ontwikkelingen van het afgelopen seizoen, een meer apocalyptisch einde. Dat was het ook niet. Ik ben er nog niet helemaal uit hoe ik het vond.
Wat mij betreft was de serie eerder gestopt. Het verhaal sleepte zich maar voort, niets werd opgelost. Vooral dit laatste, zesde seizoen, kreeg ik het gevoel dat de serie te ver opgerekt was. De spanning was er af, de verhaallijnen te ver losgeweekt van het oorspronkelijk script. Dat zie je wel vaker gebeuren bij Amerikaanse series. Bij hoge kijkcijfers wordt het verhaal eindeloos uitgemolken.
Maar nu zijn we klaar met Lost. Misschien was het de bedoeling dat we ons een beetje verloren voelen na de laatste episode. Dat is dan gelukt.

Dagboek

Zo langzamerhand begint dit blog te lijken op een dagboek met terugwerkende kracht. Dat was oorspronkelijk niet mijn bedoeling. Maar het is wel verleidelijk om al schrijvend terug te kijken. Vooral met een bron als you tube bij de hand blijkt de kist met herinneringen gemakkelijk open te gaan. Maar het geeft wel weer inspiratie om terug te veren. Een noodzakelijke eigenschap om in leven te blijven.
Daarom nog een tekst uit de kist:

Get where I belong

Help me to repair
Things I have done wrong
Help me to find a way
To get where I belong

All you can say
When you're feeling this way
Is that somebody needs you
And wants you to stay
And all you can do
When your something is through
Is take all your time
Don't let it get you blue


More lyrics: http://www.lyricsfreak.com/f/free/#share

19 mei 1980

Vandaag is het 30 jaar geleden dat mijn vader overleed.
Dat is al weer een hele tijd.
Het was een warme en zonnige maandagmiddag.
Ik was nog jong en veerkrachtig.
Het verdriet had ik verwerkt, dacht ik.
Maar het tegendeel lijkt waar.
Naarmate ik ouder word, ervaar ik dat alle butsen en deuken die ik onvermijdelijk oplopen heb in het leven me kwetsbaarder maken.

Geneesmiddelenonderzoek

Meedoen aan geneesmiddelenonderzoek is niet eng. Dat heb ik vandaag ontdekt. In de trein van Amersfoort naar Amsterdam. (Het is echt geen weggegooide tijd die dagelijkse treinreis)
En het is goed voor de mensheid.
En je houdt er ook nog veel geld aan over.
Dus ja ik denk er nu serieus over na.

In Hilversum kwam er een jongen tegenover mij zitten. We raakten in gesprek over zijn studie en van het een kwam het ander. Zoals dat gaat. Hij studeerde aan de VU, bestuurswetenschap of zoiets. Hij kwam uit Groningen vertelde hij mij. Daar had hij een keuring ondergaan voor een geneesmiddelenonderzoek. Mijn interesse was gewekt. Eindelijk kon ik iemand uithoren die het aan den lijve ondervonden had.
Hij verzekerde mij dat het totaal ongevaarlijk is. Je krijgt een hele lage dosering van het medicijn. Het komt er eigenlijk vooral op neer dat ze kijken hoelang het spul in je lijf circuleert. Soms moet je wel eens overgeven, antwoordde hij, toen ik vroeg of je niet misselijk werd. Maar wie zit daar mee? Verder is het gewoon chillen. Je hebt zeeën van tijd en kunt flink studeren als je dat wilt, begreep ik van hem. Ik zou denk een paar boeken meenemen of een blog schrijven. Mmm misschien moet ik me toch maar eens aanmelden. Kijken of ik door de keuring kom met dat rammelende lijf van mij.

Before Willy

Vroeger, lang geleden, lang voordat Willy mijn pad kruiste, was dit een van mijn favoriete nummers. Vandaag zag ik het terug en het heeft echt niks maar dan ook niks aan kracht ingeboet. Nog steeds lopen er koude rillingen over mijn rug bij het horen van dit nummer. Mooi toch, dat zoiets niet voorbij gaat. Dat je nog steeds geraakt wordt door iets wat je in je jeugd zo geweldig vond. Some consolation bij het ouder worden.

Oooh all I need is a friend


I will love you till the very end.
Say no more.

Genieten II

foto Eva Schram

Het echte genieten in Istanbul begint ´s avonds als het donker is. De temperatuur blijft ver boven Nederlandse gemiddelden in deze tijd van het jaar. Zelfs een jas is niet nodig. De bussen zijn vertrokken, slechts een handvol toeristen is overgebleven.
Als je het mij vraagt is de beste tijd om rond te hangen in Istanbul rond 21.00 uur des avonds. Het maakt niet uit welke dag. In de oude stad zijn alle dagen hetzelfde.

Zo heeft elke stad zijn beste tijdstip om te genieten. In Barcelona is bijvoorbeeld 10.00 uur op zondagochtend het beste moment. Tenminste dat was het vijftien jaar geleden.

Wist je trouwens dat Istanbul het nieuwe Barcelona is.
Als je afgaat op het aantal Nederlanders dat je er tegen het lijf loopt zou je het wel denken. Ons volk heeft massaal Istanbul ontdekt, terwijl alleen de hotels redelijk goedkoop zijn.
Maar niet getreurd, er blijft veel te genieten in deze stad.
Mijn top 3:
1. Aya Sofia
2. Istanbul Museum of Modern Art
3. Büyükada

Blauwe moskee

Vrijdag 7 mei 2010
bezoek aan de blauwe moskee




Tijdens ons bezoek aan Istanbul hebben we braaf alle toeristische attracties afgewerkt. Op kousenvoeten en met een sjaal om het hoofd rondschuifelen tussen honderden toeristen in de populairste moskee ter wereld is best wel mijn ding!

Genieten ..

<.. met de pet op.


Büyükada, Zee van Marmara
maandag 10 mei 2010
15.48 uur plaatselijke tijd

Voor de onwetende lezer:
Genieten met de pet op is afgeleid van huilen met de pet op.

Olijfboom

Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan. Ik heb een olijfboom gekocht. Eigenlijk een boompje. Hij is nog klein, ongeveer dertig centimeter hoog. Maar over een paar eeuwen, als ik allang dood en vergeten ben, dan staat hier in Monnickendam een mooie olijfboom. Ze kunnen heel oud worden, deze bomen. Maar misschien niet in Nederland. Ons klimaat is niet ideaal. De winter te koud, de zomer te nat. Maar zo lang hij in een pot staat kan ik hem verplaatsen en in de winter op een beschutte plaats inpakken. Zodat hij geen last heeft van de vorst.
Ik ben natuurlijk erg benieuwd of er ook olijven aan komen. Waarschijnlijk wel, maar of ze ook te eten zijn is een tweede. Dat mag de pret niet drukken, ik ben nu al dol op mijn boompje.

Vergissing

Gisteravond kwam ik tot de ontdekking dat ik mij vergist heb. We kunnen het wel. Een goede drama serie maken in Nederland. Ik zat een beetje te zappen na Bonje met de buren op RTL4. Want het volgende programma, Het zesde zintuig, verdiende mijn aandacht niet meer. Zodoende belandde ik midden in een aflevering van Bloedverwanten, een dramaserie van de AVRO. Ik was meteen geboeid. Weliswaar kwam het neusje van de vaderlandse acteerzalm langs, dus dan mag je wat verwachten. Ik denk aan een Derk de Lint en die vrouw die ook in de advocatenserie Keizer en de Boer speelde. Ook Victoria Koblenko zag ik niet onverdienstelijk acteren. Maar ook de verhaallijnen, de dialogen en de enscenering waren interessant. Zo zeer zelfs dat ik volgende week weer ga kijken. Pikant detail, een relatie van een broer met zijn halfzus. Nu bijna alle taboes in Nederland doorbroken zijn, gaan we weer een stapje verder. Verder nog een jongeman, Martijn, die het voortdurend met oudere vrouwen aanlegt. Zegt oudere vrouw tegen jonge lover: "Ik vind het heerlijk dat je zo je best doet maar het verandert niks aan wat ik heb besloten. Dat je dat weet. Lieve Martijn ik ben namelijk niet echt een vrouw voor jou, ik ben een stadium. Een experiment of zoiets. net als Elisabeth." En dan kedeng worden er een paar rake klappen uitgedeeld waarna Martijn afdruipt, zich gaat bezatten en uit balorigheid een auto onderpist. Donderdagavond is voorlopig weer een leuke televisieavond geworden.

The Tudors

Vanavond begint Henry de achtste, welbekend van zijn zes vrouwen en andere meer staatsrechtelijke en religieuze aangelegenheden, aan zijn derde huwelijk. Met Jane Seymour. Zij is de vrouw die dan eindelijk zijn zoon zal baren. Hij had goede hoop met Anna Boleyn. Maar helaas dat werd niks. Daarom en omdat hij er steeds meer van overtuigd raakte dat Anna door en door slecht was, liet hij haar onthoofden.

Dat was vorige week. Een bloederige aflevering, want niet alleen de onthoofding van Anna werd ruimschoots in beeld gebracht. Ook die van de de mannen die er van beschuldigd werden met haar de sponde gedeeld te hebben. Geen van hen had zich daaraan schuldig gemaakt maar dat pleitte hen niet vrij van de aanklacht. Exit Anna.

Met Jane Seymour gaan we een nieuwe periode in. Het contrast tussen beide vrouwen wordt in beeld gebracht doordat de slechte donkerharig was en de goede echtgenote blond. Blond is altijd beter, puur en ongerept. Anna Boleyn was berekenend vanaf het eerste moment. Zij had haar zinnen op de troon gezet en zou die kost wat kost krijgen. Het is haar gelukt maar zij heeft een hoge prijs moeten betalen.

The Tudors, weer zo'n overweldigende serie. Dit maal een Iers Canadese productie. Waarom kunnen wij Nederlanders dat toch niet? Is het puur een kwestie van geld? Dat betwijfel ik te geloven. Volgens mij is er meer aan de hand. Ik geef toe het kost een lieve duit, de locaties, de enscenering van het geheel, de muziek, de kostuums. Ook de acteurs zullen een forse hap uit het budget nemen. Maar dan nog? Zouden wij met een dergelijk budget, zoiets kunnen produceren?

Intermezzo 'Kat'

Hallo,

Mijn naam is Kitty de kat.
Ik heb mij in een onhandige positie gemanoeuvreerd.
In de boom, uit de boom?
Moeilijk keuze.




Mijn maker, Erik Z, gaf mij de titel Kat uit de boom kijken mee.
Geen idee wat hij daarmee bedoelt.

Groetjes
Kitty

Cougar

Een nieuwe trend in Nederland, lees ik in mijn digitale postbusje. De cougar, dat is de rijpe vrouw, date met toy boy. Nou nou, daar wil ik meer van weten.
Een interessant sociologisch verschijnsel. Oud wijf valt op jonge vent. Is het nieuw? Nee. Wie kent niet mrs. Robinson, uit The Graduate. Dat was in 1968 als ik me goed herinner. En was Cleopatra ook niet ouder dan Julius?

Toch staat het veel mensen tegen, deze trend. Meer nog dan de oude bok met het groene blaadje. En dat is niet onbegrijpelijk als je bedenkt dat de natuur het niet zo bedoeld heeft. Oudere vrouwen worden of zijn onvruchtbaar en dan hoeft het niet meer. Zo simpel is het. Ook al willen we dat niet erkennen. Uiteindelijk worden we allemaal gedreven door de drang te overleven en dat doe je onder andere door je voort te planten. Op een gegeven moment is die periode in je leven voorbij. Hoewel we tegenwoordig beschikken over technieken die het mogelijk maken dat een vrouw nog een kind baart na de overgang. Het moet niet gekker worden!
Bovendien denken we tegenwoordig dat we de dood op afstand kunnen houden. Een tijdje kan dat als je geluk hebt, maar we weten dondersgoed dat dat niet lang duurt. En die wetenschap maakt dat we gekke sprongen maken.

Ik zie deze nieuwe trend als de zoveelste uiting van onze diepgewortelde behoefte eeuwig jong te blijven, wat in het huidige tijdperk sterk aangewakkerd wordt. Daarnaast is het natuurlijk ook, zoals zo vaak, een uiting van macht. Ondanks haar teruglopende viriliteit weet de ouder wordende vrouw op een andere manier haar macht uit te oefenen. Niet meer door verblindende seksuele aantrekkingskracht maar door geld en status weet zij de toy boy voor zich in te nemen.

Ik sta niet bij voorbaat negatief tegenover deze trend maar ik vind het wel een beetje decadent. Bovendien komt het voor mij een beetje te laat. Ik heb mijn toy boy tijd al afgesloten. En ik kan je vertellen: het is uitermate confronterend om te ervaren dat je je houdbaarheidsdatum overschreden hebt en je je hand overspeelt.

Caesarion

Kleine Caesar. Alleen de titel al doet mijn hart smelten. Caesarion, het verkleinwoord van Caesar.

Een klein jaar geleden vroeg ik mij bezorgd af of het Tommy Wieringa zou lukken zijn succesvolle roman Joe Speedboot te evenaren met Caesarion. Ik was bang van niet. Daarom stelde ik het lezen steeds maar uit. Wilde niet teleurgesteld worden. Al lezend bleek snel het tegendeel. De auteur sleurt je vanaf het prille begin mee de diepte in en laat je niet meer los. Elke vergelijking met Joe Speedboot is overbodig. Maar als je zo'n boek schrijft is het risico aanwezig dat tout Nederland, van literaire recensent tot de eerste de beste leesclub lezeres, zich niet in kan houden en je eerdere prestatie de meetlat wordt.

"Lezen is een liefdesrelatie en het doet er niet toe op wie je verliefd wordt, je wordt verliefd omdat hij of zij iets voor jou betekent," ik citeer thrillerauteur R.J. Ellory (nog nooit iets van gelezen trouwens) in de Volkskrant van zaterdag 3 april. En zo is het maar net. Bij het lezen van Caesarion had ik een dergelijk ervaring. Het is alsof je deel wordt van het verhaal, van het leven van de personages. Dat de auteur zich daarbij uitput in vindingrijke metaforen is meegenomen maar het is toch vooral het verhaal wat maakt dat je verder wilt lezen. Met elke bladzijde sla je een hoek om. De plot van deze roman is verrassend, vooral als je geen recensies gelezen hebt. Ik prijs mij daar gelukkig om want enkele verhaalwendingen waren dan vroegtijdig in de kiem gesmoord.

Het mooie van Tommy Wieringa vind ik dat hij je, net als je denkt nu wordt het erg staccato, meevoert in enkele zwierige zinnen en je laat weten dat hij het metier echt wel beheerst. En dat niet alleen, hij weet ook je sympathie te wekken voor karakters die je in het echte leven niet tot je vrienden zou rekenen.

Terugkijkend constateer ik dat het Tommy Wieringa gelukt is mij te verleiden om verliefd te worden. Oordeel zelf en laat je ook verleiden.

31 maart

Een gedenkwaardige dag, woensdag 31 maart 2010. Opboksend tegen een straffe wind, fietste ik vandaag naar Overleek om een partijtje hout te bestellen voor een schutting achter in mijn tuin. Onderweg bijna in de sloot gewaaid. Weer thuis heb ik met de moed der wanhopigen de restanten van een eeuwenoude heg uit de grond gerukt. Breekt de buts in tweeën. Voor de goede verstaander, je hebt batsen en butsen.
[terwijl ik dit schrijf, zemelt Willy op mijn computer dat ie so strong out is on heroin. Ja Willy, dat heb je zelf gedaan. Je had ook bij tijds de buts ter hand kunnen nemen. Werkt erg goed tegen verslavingen. Fysieke inspanning is de beste remedie tegen dit- en andersoortige probleempjes.]
Na dit gezwoeg, zeeg ik met een glaasje wijn neer op de bank. Al die extra ingeademde zuurstof, deed mij goed. Ik kreeg een inspirerend idee. Als ik nu eens een beukenhaag plant in plaats van een houten schutting? Een geweldig plan toch? Toegevend aan de verleiding om een cd van Willy af te luisteren, steeg de alcohol mij al snel naar het hoofd en liepen de tranen over mijn wangen.

Mijn hart blijft in jouw hand Willy.

In de Here

Het is bijna Pasen, tijd voor enige contemplatie.
Hoewel het nog volop vastentijd is laven wij ons alvast aan een altoos opbeurende tekst uit dat oude boek.

De HERE is mijn herder, mij ontbreekt niets;
Hij doet mij nederliggen in grazige weiden;
Hij voert mij aan rustige wateren;
Heerlijk toch.

Hij verkwikt mijn ziel.
Hij leidt mij in de rechte sporen
om zijns naams wil.
Is maar goed ook.

Zelfs al ga ik door een dal van diepe duisternis,
ik vrees geen kwaad,
want Gij zijt bij mij;
uw stok en uw staf, die vertroosten mij.
Een dal van diepe duisternis, wie gaat daar niet doorheen somtijds.

Gij richt voor mij een dis aan
voor de ogen van wie mij benauwen;
Gij zalft mijn hoofd met olie,
mijn beker vloeit over.
Geen commentaar.

Ja, heil en goedertierenheid zullen mij volgen
al de dagen van mijn leven;
ik zal in het huis des HEREN verblijven
tot in lengte van dagen.
Het wordt steeds beter. Heil en goedertieren, dat sla je toch niet af.

Ik heb besloten om meer van deze reli-stuff te gaan lezen. Kan een goede invloed hebben op mijn stijl, om niet te spreken van mijn zielerust.
Nee zonder gekheid. Ik meen het.

"In de bloei van haar dagen moest zij heengaan en derven de rest van haar jaren." Nog zo'n pareltje. Kwam hem tegen bij Maarten 't Hart in De Zonnewijzer. Je raadt het al de hoofdpersoon heeft vroegtijdig het leven gelaten. Is blijkbaar op ingenieuze wijze omgebracht omdat ze te veel wist. Een leuk thema, interessant uitgewerkt door Maarten.

Schilderen III

Gaat ze nou weer over dat schilderen van haar zeuren, hoor ik je denken?
Want laten we wel wezen, een beetje uit de hand loopt het wel met deze blog. Nee nee nee lezer. Geen sentimeel gedoe vandaag. Ik neem je mee naar het atelier van Madeleine Freyee.

Het eerste deel van het filmpje geeft een indringend beeld (inclusief decollete) van de vrouwen die beeldjes gehakt en geboetseerd hebben. Dan komt er een oudere (saaie) man en hopla daar verschijnt Jose met haar schilderijtje van twee boten.

In het filmpje ontbreek mijn bijdrage over mijn grote inspirator Bob Ross. Jammer dat is er uitgesneden. Verder is het natuurlijk lachen gieren brullen. Na deze boten heb ik een boom geschilderd. Deze opnames zijn van eind december 2008. Sindsdien is er progressie!!

s

La mama

Al weer een week voorbij, een week vol afscheid.
Dag Hans, rust zacht.
Dag Camiel,het ga je goed.
En tot slot:
dag Wouter, wees gegroet.

Daarom luisteren we voor deze keer naar la mama, een lied vol van afscheid.
Je mag kiezen tussen Andre Hazes en Charles Aznavour.








Persoonlijk kies ik Charles.
Ave Maria....

Zielepijn

Met zijn theatrale interpretatie weet Hugo Koolschijn Zielepijn aan de vergetelheid te ontrukken. Want zeg nou zelf, ken jij het verhaal van Vasiljev die intens lijdt na een nachtelijk bezoek aan wat Tsjechov gevallen vrouwen noemt. In de intieme setting van de schouwburgfoyer te Amsterdam zijn wij in de gelegenheid om van dichtbij mee te leven met de escapades en tenslotte de wanhoop van deze student rechten. Hugo Koolschijn wekt, gezeten op een stoel en lezend vanaf beeldscherm, het typisch Russisch verhaal voor ons tot leven. Hoewel ik mezelf zo nu en dan streng tot de orde moest roepen om niet weg te dromen, heb ik mij tijdens de vertelling van 45 minuten eigenlijk geen moment verveeld. En dat zegt natuurlijk wat. Zowel over de kwaliteiten van Tsjechov als schrijver als over Hugo Koolschijn als acteur/verteller.
En ondanks het beeldscherm, wist Koolschijn toch regelmatig contact te maken met zijn publiek. Ook bijzonder want tijdens toneelvoorstellingen is dat er niet bij. Na afloop kon ik het niet laten om hem hierover aan te spreken en antwoordde hij mij dat hij inderdaad alle gezichten gezien had.

Joran en Sven

Het is kwart voor een vanmiddag als ik de Telegraaf opensla. Ik zit bij de kapper te wachten tot ik aan de beurt ben. 'Natalee snoof cocaïne en viel van het balkon" schreeuwt de kop van het artikel. Wat is dit, waar gaat dit over? Dan blijkt Joran weer een nieuwe bekentenis afgelegd te hebben. En je kent de Telegraaf, die is niet flauw als het om zulke zaken gaat. Ze hebben het ook deze keer weer groots aangepakt. De halve voorpagina is gewijd aan het verhaal van Joran. Mijn nieuwsgierigheid wint het van mijn afkeer van sensatiezucht. Nou ja als ik eerlijk ben, houd ik ook wel van een beetje sensatie. Begrijp me niet verkeerd, ik lees zelden de Telegraaf. Hoewel ik er vandaag achter kwam dat het geen slechte krant is. Ja je leest het goed, het is geen slechte krant.

Na het het enorme televisie succes twee jaar geleden, waarbij Joran ons wilde laten geloven dat hij wel betrokken was bij de dood van Natalee maar er verder niks mee te maken had, is het een beetje stil geworden. Het bleef wel en beetje rondzingen in mijn hoofd. Al daarvoor zelfs. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het kon dat een meisje verdween zonder een spoor achter te laten. Zeker als ze vanaf het strand in zee gedumpt was. Dan maak je mij niet wijs dat er geen sporen zijn. Ook de huidige versie van Joran roept weer allerlei vraagtekens op. Waarom zijn van de gebeurtenissen zoals hij ze nu presenteert geen sporen gevonden. Misschien kijk ik teveel CSI, maar ik geloof er geen bal van dat er niks gevonden is.

Wat heeft dit nu allemaal te maken met Sven? Sven heeft toch geen meisje in zee of een moeras gedumpt? Wat was het nou Joran? Klopt, maar Sven ging wel de verkeerde kant op deze week. Ook een drama en wie was er nou fout? Joran of Sven? O nee Sven of Gerard? Of was het Peter? Volg je me nog? En dan is er nog Madeleine, die is ook nooit terug gevonden. Zoals gewoonlijk weer meer vragen dan antwoorden!

Vandaag II

The skies they were ashen and sober;
The leaves they were crisped and sere -
.........



Many thanks to Jeff Buckley for giving me such joy.
......

And I said: "What is written, sweet sister,
On the door of this legended tomb?"
She replied: "Ulalume -Ulalume -
'Tis the vault of thy lost Ulalume!"

Then my heart it grew ashen and sober
As the leaves that were crisped and sere -
As the leaves that were withering and sere;
And I cried: "It was surely October
On this very night of last year
That I journeyed -I journeyed down here! -
That I brought a dread burden down here -
On this night of all nights in the year,
Ah, what demon hath tempted me here?
Well I know, now, this dim lake of Auber -
This misty mid region of Weir -
Well I know, now, this dank tarn of Auber,
This ghoul-haunted woodland of Weir."

Literature Network » Edgar Allan Poe » Ulalume

Vandaag

Vandaag was weer zo'n dag, grijs en griezelig.
Zo'n dag dat ik dacht waar zijn die koele meren en stille wateren waar verlossing is.

Want mijn naam is Hedwig Marga de Fontayne.
Ik ben een Hollandse vrouw, maar met bloed van uitheemse voorouders...
en ik ben dus op zoek naar de koele meren uit psalm 23.
Ik ben geboren in het midden der negentiende eeuw, en opgegroeid in een Hollandse provincie-stad. Aldaar was klein vertier van handel of bedrijf, maar toch welvaart, want er woonden veel rijken in deftige huizen.
Ook mijn huis was groot en deftig, wellicht honderd jaar oud.

We hadden het niet slecht daar in die provinciestad maar toch ondanks de zorgenvrijheid van mijn jonge jaren, waarin noch ziekte, noch droef verlies, noch hardheid van mensen, noch kommer noch gebrek mijn levensgroei kneusden, kon ik toch aan deze jaren niet terugdenken, zonder telkenmale de kwade geur van saaiheid aan herinneringen met afschuw te hervinden.

Na een mislukt huwelijk, een postnatale psychose en morfineverslaving ben ik toch weer aardig opgekrabbeld en slijt mijn laatste dagen op het platteland waar ik zoveel gelukkige uren doorbracht.

P.S. voor degene die mij nog niet herkend hebben: ik ben de hoofdpersoon uit Frederik van Eedens Van de koele meren des doods.

Brief aan Bob

Beste Bob,

Het spijt me dat ik de laatste zo weinig aandacht voor je heb. Maar je weet toch dat vroeger of later zal blijken dat ik echt van je hou. Nee ik ben je niet vergeten ook al lijkt het dat ik nog slechts oog heb voor Willy, romance, DeVille. Je weet Bob ik ben niet vies van een portie sehnsucht en spleen, maar je weet ook dat ik een groot hart heb. Dat is alom bekend. En Willy, de arme ziel, hij heeft het loodje gelegd. Niet langer kunnen wij genieten van zijn flamboyante verschijning en ravissante optreden.
Jij hebt hem toch persoonlijk gekend. Ik weet dat hij je in de jaren zestig weleens tegen het lijf liep in NY. Maar misschien is je dat toen niet opgevallen. Verder mag jij je gelukkig prijzen dat met de roem die je al vrij snel ten deel viel. Ook al wilde je daar op een gegeven moment niks van weten. Hoezo motorongeluk? Je bent gewoon een tijdje van het toneel verdwenen, geef het maar toe. Ach ik begrijp het wel. Je betaalt een hoge prijs voor roem. Daar kan Willy over mee praten. Hoewel hij zich ook vaak miskend en onbegrepen voelde. Hij was nogal controversieel. Sommigen beweren zelfs schizofreen maar dat vind ik te ver gaan. Hij was wel grillig maar dat kan ik wel waarderen. Willy was veelzijdig en liet zich niet in een hokje stoppen. In Amerika schijnt dat geen pré te zijn. Hij voelde zich in Europa meer op zijn plek en had ook meer succes met zijn mix van muziekstijlen. Ach Bob wat zal ik zeggen, hij verdient het toch gewoon. Mijn aandacht. Misschien wil je me bij gelegenheid eens meer vertellen over het leven van Willy. Hoe zat dat nou met Lisa? Ik weet dat hij met zijn stem vele vrouwenharten heeft veroverd, maar hij liet wel duidelijk weten dat zij de liefde van zijn leven was. Toch schijnt het dat hij haar verlaten heeft voor ene Nina en dat zij zich toen verhangen heeft. Kijk dat zijn van die zaken die mij bezig houden. Hoewel het verder niet ter zake doet natuurlijk. Het gaat tenslotte om de muziek.
Ik ga afsluiten Bob, je blijft altijd a true love of mine.

xx



b

Opus 96

Langzaam maar zeker nader ik de honderd. Vijfennegentig stukjes gingen aan dit opus vooraf. In september 2008 zette ik mijn eerste schreden op dit digitale pad. In het begin een beetje wankel zoals dat meestal gaat met de eerste stapjes. Daarna allengs vlotter maar niet zonder ups en downs. Zoals dat meestal gaat in het leven. Ook was ik niet altoos geinspireerd.

{intermezzo} Gaap..gaap nog even en je valt in slaap.

Vaak luisterde ik tijdens het schrijven van deze blogs naar een passend muziekje op youtube. Vandaag bijvoorbeeld word ik begeleid door David. Gray voor degene die het wil weten. Hij was in Utrecht deze week. Ik niet, Eva wel. Daarom wil ik Eva graag uitnodigen om haar impressie van het concert hier met ons te delen...........

Terwijl David zingt over een liefde die beter had kunnen blijven, kijk ik terug op al die brouwsels die hier de revue passeerden. Het was voor mezelf in ieder geval een manier om mijn gedachten een beetje te ordenen. Schrijven dwingt je om te focussen en niet weg te zeilen op de golven van je mijmeringen en dagdromen.

{intermezzo}Sail away with me honey, I put my heart in youre hand...

Het bloggen biedt mij ook de kans om te ontsnappen aan de dagelijkse sleur van werk en de verwachtingen die mensen daar van mij hebben.

{intermezzo} Meet me on the other side...

Zo ga ik de honderd wel halen.

Quiz

Wie is deze knappe strak geplamuurde verschijning.
Onder de goede inzenders wordt een uitstapje naar you tube verloot.

Mahler

Luisterend naar radio 4 valt mij ineens mijn kennismaking met Mahler te binnen. Het zal midden jaren zeventig geweest zijn. Ik had nog geen kaas gegeten van klassieke muziek. Dat hoorde niet bij mijn opvoeding. En zo gebeurde het dat ik op een zaterdagavond naar de film Dood in Venetie zat te kijken. Niet op televisie. Die hadden we toen wel maar daar zag je zulke films niet. En het was ook niet in de bioscoop maar bij een door een jongerenvereniging georganiseerde filmavond. Daar kwam niet iedereen want het was nogal alternatief. Maar ik wilde daar wel bijhoren op mijn zestiende. Afin ik dwaal af......

De hele film is gelardeerd door delen uit de 3e en 5e Symfonie van Mahler. Ik was meteen verpletterd. Dit was zo mooi. Niet alleen de muziek hoewel die op zichzelf ook prachtig is. Het was denk ik vooral de combinatie van het verhaal, de beelden en de muziek. Op zich zou elke film dat in zich moeten hebben om een goede film te zijn. Maar de ervaring leert dat dat lang niet altijd het geval is. Bij Dood in Venetie wel dus. Deze film en zijn maker zijn overigens wel een beetje in de vergetelheid geraakt. Je hoort of ziet er weinig meer van.
Het verhaal is gebaseerd op een boek van Thomas Mann en gaat over een schrijver, Aschenbach, die naar Venetie komt voor een vakantie. Hij worstelt met een heleboel problemen in zijn leven, want homo. Aschenbach wordt verliefd op een mooie jongen, Tadzio. Hij raakt verstrikt in zijn gevoelens voor deze werkelijk goddelijke jongeman. Het is zo´n androgyn typetje van wie je je ogen niet van af kunt houden. Achenbach ook niet, maar verder gebeurt er niks onzedelijks. Wel een gewaagd thema, hoewel ik heb de indruk dat het onderwerp in die tijd minder gevoeldig lag dan nu. Maar dat is weer een andere discussie.
Uiteindelijk eindigt de film met de dood van de schrijver op het strand. Een heel dramatische gebeurtenis, zeer indringend gefilmd zag ik op you tube. Je begrijpt dat ik me dit allemaal niet meer letterlijk kan herinneren. Maar bij het terugzien van de beelden, komt het allemaal weer bovendrijven.

Mijn besluit staat vast. In het kader van mijn goede voornemen ga ik snel eens luisteren naar de 5e van Mahler. In combinatie met kijken naar de film wellicht.

De Eenzamen

"Stil sta ik in de steppe,
De doffe zon gaat onder,
De schrale maan verschijnt.

Het gras dampt, klam en vochtig,
De grond blijft stijf bevroren
In heete korte zomer:
't Blijft winter in de zomer.

De klokjes zijn nog hoorbaar,
Het rulle spoor nog zichtbaar,
De kar is al verdwenen.

Ja, alles gaat, verdwenen...
Wat over is gebleven
Is lief maar onvoldoende
Om op te leven. "

en dat alles gezongen in taal die zoveel zachter klinkt dan de onze.
Luister maar:




Met dank aan Jan Jacob die voor de tekst zorgde.

Wachten zonder woorden

Marken,

wacht op de lente

Spanish guitar

Er was eens een man die heel goed gitaarspelen kon.
Hij woonde in Spanje.



En hij zat gewoon aan de keukentafel.
T 'is net een sprookje.
Zo betoverend deze muziek.
En zij leefden nog lang en gelukkig
in Spanje.

Piano

Als klein meisje werd ik al gefascineerd door de piano. Ik herinner mij een bezoek aan familie lang geleden. Ik was een jaar of 5. Al snel na binnenkomst trok een zwart glanzende piano onweerstaanbaar mijn aandacht. Even later had ik mij op de kruk gewurmd en raakte voorzichtig de toetsen aan. Ik weet niet meer precies wat er gebeurde met mij maar wel is mij bijgebleven dat ik de hele dag heb zitten pingelen, tot iedereen er knetter van werd.

Later ben ik nog een keer bij dezelfde familie op een verjaardagsfeestje van een nichtje geweest. We zaten met een heleboel kinderen aan een lange tafel. De feestelijkheden boeiden mij niet zo dus toen ik mijn kans schoon zag ben ik stiekum naar de piano geslopen.

Terugdenkend aan deze voorvallen staat het mij weer helder voor de geest hoe graag ik als kind piano wilde spelen. Helaas kreeg ik niet de kans om het te leren. Ach, je weet hoe dat gaat. We waren een gezin in de jaren zestig waar de financiële middelen niet toereikend waren om de kinderen naar pianoles te sturen. Laat staan om zelf een piano aan te schaffen.
Later kwam er wel een piano in mijn leven. Een lelijk bruin bakbeest maar met een prachtig geluid. Bij elke verhuizing ging hij mee maar bij de laatste verhuizing zijn we uit elkaar gegaan, de piano en ik. Hij staat nu in Brussel en ik woon nog steeds in Monnickendam. Maar op een dag keert hij weerom, voorspel ik....
Puttend uit eigen ervaring had ik het vaste voornemen om mijn kinderen wel piano te laten spelen. Nadat de oudste twee de beginselen van de muziek hadden aangeleerd werd het tijd om achter de piano plaats te nemen. En zo geschiedde, zij het niet altijd met onverdeeld genoegen.
De jongste is de dans ontsprongen en heeft zich met de gitaar bezig gehouden. En zo zijn we van de piano bij de gitaar beland.
Ook een instrument waaraan prachtige melodieën zijn te ontlokken.
Luister maar eens naar dit fragment:



Of deze http://www.youtube.com/watch?v=QQd6MOGdvLA

Hier mag je mij ook midden in de nacht voor wakker maken.

Klassiek

Ondanks eerdere berichten heb ik toch een goed voornemen voor 2010. Vaker naar klassieke muziek luisteren. Vorige week zaterdag was ik op zoek naar radio 6 die alleen via Internet te ontvangen is, toen ik op radio 4 stuitte. De klassieke zender. Ik bleef hangen, geboeid door het pianistenuur met Alain Planes die enkele stukken van Chopin speelde. Nu moet ik toegeven voor een mooi stukje piano kun je mij midden in de nacht wakker maken. Maar al luisterend besloot ik om vaker naar klassiek te gaan luisteren. En dat goede voornemen probeer ik dagelijks in praktijk te brengen. Vandaag voerde mijn klassieke trip via de Short Stories van pianist Anatol Ugorski naar de opera Dido and Aeneas van Purcell.

http://www.youtube.com/watch?v=m8CHfGr3W5s

When I am laid in earth
may my wrongs create no trouble in thy breast.

Remember me
but forget my fate....

Tragisch maar adembenemend mooi toch?
Hoe zat het ook alweer met Dido en Aeneas?
Is me enigzins ontschoten. Het was geloof ik wel een droevig verhaal.

Op you tube kwam ik nog een heel andere uitvoering tegen.
Alweer van Jeff Buckley.



We vergeten je niet Jeff.....

2010

heeft vandaag een aanvang genomen.
De eerste dag van het jaar is altijd speciaal.
Omdat het de eerste is.
Omdat 1 januari 2010 zo stralend begon en bleef.
Gisteren was het grijs en somber.
Dat paste goed bij de stemming.
Een beetje down.
Vandaag is alles nieuw en sprankelend.
Gisteren die suffe Top 2000.
Daar ben ik nu wel op uitgekeken.
Vandaag de subtop 2000.
Veel beter.

Het nieuwe jaar ligt maagdelijk voor ons.
Wat zullen we er eens mee gaan doen, met die maagd?
Goede voornemens, daar doen we niet aan.