Ongelukkig zijn is tegenwoordig een onvergeeflijke zonde. Ik verzin dit niet. Staat in de Volkskrant, Hart en Ziel, zaterdag 15 november. Gelukkig zie ik in diezelfde krant dat meditatie helpt tegen ongelukkig zijn. Dus niet langer gedraald en mediteren maar.
Robert Sapolsky, de man is bioloog en hoogleraar aan de Stanford Universiteit, geen domme jongen denk ik dan, heeft er een mooie term voor bedacht. Voor 'de zeurende pijn van al die gevoelens die niets met de werkelijkheid van het hier en nu te maken hebben en er dus niet toe doen'. Adventitious suffering. Waar je dus ongelukkig van wordt. Herkenbaar? Ja, gedachten die maar door je hoofd blijven draaien hebben meestal niet zoveel te maken met de werkelijkheid maar meer met je innerlijke verwardheid en doen er niet zo veel toe. Je moet het alleen wel weten.
Dus adventitious suffering moet aangepakt om de weg te bereiden voor gelukkig zijn. Aan de slag, het is niet zo moeilijk als het lijkt. Ook niet zwaar. De truc is de dingen die er niet toe doen te laten rusten. egatieve gedachten om te draaien en er een positieve twist aan te geven. Soms lukt dat niet meteen, moet je even zoeken. Met je linker hersenhelft denken, want 'links zijn de hersenen over het algemeen vrolijker en optimistischer gestemd dan rechts'. Dat wil ik graag aannemen, hoewel ik niet weet hoe ik de linkerhelft moet gebruiken in plaats van de rechter. Maar daar kom ik nog wel achter. Mediteren schijnt te helpen. Kun je gemakkelijker schakelen tussen de twee hersenhelften.
En niet te veel naar droevige muziek luisteren. Want o o dan moet je van goede huize komen om het te stoppen die hang naar adventitious suffering. Dus Bob, Jeff, Damien, Leonard, David, Jacques, en Neil het spijt me maar het kan niet meer. This has got to stop!
Onvergeeflijke zonden zijn daarintegen wel heel zwaar. Want onvergefelijk.
Gelukkig ben ik van katholieke oorsprong, dus is er voor mij nog hoop.
Hallelujah.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten