Blind

Vraag jij je ook wel eens af hoe het is om blind te zijn. Sinds het zien van de film Blindness, is deze vraag voor mij weer actueel. Beklemmend en akelig vond ik het. Maar dat kwam ook wel door de manier waarop een en ander verbeeld werd.
Kort samengevat komt het hier op neer: iedereen wordt blind door een virus behalve één vrouw. Zij blijft zien. Het grootste deel van de film zien we drie groepen mensen die in quarantaine proberen te overleven. En ik kan je vertellen dat is geen pretje, viezigheid alom en de laagste emoties komen boven drijven bij deze luitjes. Op een dag weet de vrouw samen met een groepje te ontkomen en dan ontdekt ze dat het buiten net zo'n chaos is. Verdwaasd dwalen blinde mensen door de stad. Auto's en bussen zijn verongelukt, het verkeer ligt stil, de supermarkt is geplunderd. Kortom totale anarchie. Aan het einde van de film gloort er hoop. Een van de blinden bemerkt dat hij weer kan zien. Opgelucht verlaten wij daarna de bioscoopzaal. Is het toch nog goed gekomen. Dat is tenslotte wel wat we willen bij de film.
Maar goed het zet je wel aan t denken. Wat nou als dit scenario realiteit wordt?
Kijk als je er nuchter over nadenkt weet je dat het niet kan. Zelfs al zou een virus deze vorm van blindheid veroorzaken dan nog krijgt niet iedereen het. Of kreeg iedereen vroeger de pokken of de pest? Of tegenwoordig aids? Dus daarover geen zorgen. Het zal niet echt gebeuren.

En wat als het wel gebeurt dat iedereen blind is. Dan hebben we een groot probleem denk ik. Het zou mij niet verbazen dat we in dat geval als individu en als soort ten dode opgeschreven zijn. Ik kan me ook niet goed voorstellen wat het met je doet als van de een op de andere dag niets meer ziet. Zou dat echt zo gaan? Misschien gaat je gezichtsvermogen wel beetje bij beetje achteruit. Dan heb je iig de tijd om je aan te passen. En als dat niet gebeurt, tja dan knal je overal tegen aan, je struikelt enz. Waarschijnlijk ga je meer op de tast leven. Stel je wilt een bepaald kledingstuk aantrekken maar je kunt niet meer zien wat je uit de kast haalt. Blijft over je gevoel. Je weet nog hoe die bloes of dat vest aanvoelde. Aan de hand daarvan kun je dan je garderobe bij elkaar sprokkelen. Hoop maar dat je er dan een beetje toonbaar uitziet. Maar ach what the heck, je ziet het zelf toch niet.
Lastiger wordt het natuurlijk om iets nieuws te kopen. Ook hier brengt je tastzin weer uitkomst want je voelt wel of iets van gladde stof is bijvoorbeeld of van wol. Daarbij kun je je in gedachten voorstellen hoe dat kledingstuk er ongeveer uitziet, dat weet je nog uit de tijd dat je nog zag.
Kijk en dan hebben we het alleen nog maar over je aankleden gehad. Maar zo gaat het met alles wat je doet. Ik denk wel dat in het begin alle klusjes veel langer duren dan je gewend was. Maar dat is tijdelijk, je kunt veel leren en je aanpassen aan de gewijzigde omstandigheden. Een ander verhaal wordt het als iedereen een beetje op de tast moet leven. Da ga nie goed nie.
Wat is de moraal van dit verhaal?
lees het boek Blindness van Jose Saramago nu het nog kan!