Half

Voor sommige mensen is het glas half vol, voor andere half leeg.
Voor sommige mensen is het jaar half voorbij ......
Morgen is het 1 juli. En het jaar half voorbij. Ik kan er niets anders van maken.
Vandaag op de laatste dag van de eerste helft van het jaar zag ik een vrouw in de trein. Niks bijzonders toch. De vrouw zat bij het raam, ik stond in het gangpad op weg naar de uitgang. Als we CS Amsterdam binnenrijden, verzoekt de conducteur ons om uit te stappen en onze spullen mee te nemen. Waarom vraag ik mij af. Als ik nou een retourtje gekocht heb in Amersfoort en ik wil meteen terug? Waarom moet ik dan uitstappen in Amsterdam?
Waarschijnlijk omdat de schoonmakers even de prullenbakken leeg maken. Het slaat nergens op want als alle passagiers uitgestapt zijn, begint het instappen van de reizigers naar Amersfoort. Dat de trein daar nog pakweg 23 minuten blijft staan kan hen niet deren.
Maar dit terzijde.
De vrouw bij het raam probeerde wanhopig een snik te onderdrukken. Mijn belangstelling was meteen gewekt, zeker omdat er nog iemand naast haar zat. Blijkbaar waren ze vreemden voor elkaar deze vrouw en de medepassagier. Even dacht ik dat ze alleen haar neus ophaalde omdat ze verkouden was. Maar ze deed het nog twee keer en ondertussen keek ik naar haar gezicht. Het was duidelijk, ze was erg verdrietig.
Arme vrouw. Ik had meteen met haar te doen. Uit ervaring weet ik dat het niet meevalt om een treurige stemming in de trein te onderdrukken. Je schaamt je voor tranen, want in het openbaar huilen dat is not done. Tenzij je een goede reden hebt zoals Maxima tijdens de huwelijksplechtigheid of als ze haar tweede kind voor de eerste keer naar school brengt. Vond ik trouwens wel een beetje overdreven hoor, die traan die ze wegpinkte. Wat is het toch een toneelspeelster denk ik dan. Hoewel ze het overtuigend weet te brengen. Maar dit terzijde.
Sommige mensen worden overvallen door trieste gedachten en moeten dan huilen. Zo is het en niet anders. En ik vind dat we ze die gelegenheid moeten geven, in de trein of waar dan ook. Ik twijfelde of ik ik de vrouw aan zou spreken. Misschien kon ik haar helpen. Toch deed ik het niet. Zwak denk ik nu. Had ik het maar wel gedaan. En niet zo half.

Avontuur

Wie houdt er niet van avontuur? Iedereen toch!
Als je wat wilt beleven dan raad ik je aan gebruik te maken van het openbaar vervoer. De wildste avonturen bleef je in bus, trein tram of metro.
Gisteren bijvoorbeeld toen ik op weg was naar Heiloo heb ik mijn OV chipkaart opgeladen. Tien hele euro's heb ik er op gezet. Ik heb dit gedaan omdat in de Arriva bussen tegenwoordig de OV chipautomaten ook werken. Tenminste dat zouden ze moeten doen. Op de terugweg naar huis probeerde ik mijn OV chipper uit. Helaas bleek het apparaat niet te werken De chauffeur liet mij goedmoedig doorlopen zonder te betalen. Maar integer als ik ben trok ik mijn strippenkaart tevoorschijn. Ik ben niet altijd zo heilig hoor, soms maak ik geniepig gebruik van onheuse mogelijkheden die zich aandienen. Zo heb ik de laatste maanden al twee keer een portefeuille gevonden op straat. Beide keren bleek er geen geld in te zitten en heb ik braaf gezorgd dat ze met inhoud bij hun rechtmatige eigenaar terug kwamen.Ik wacht nu dus op de derde vondst die mij een enorme meevaller gaat brengen. En dan geef ik niks terug!! Ik geniet nu al van het vooruitzicht.
Vanmorgen om 6.45 uur stapte ik in bus 115 richting Amsterdam. Weer had ik mijn OV chipknip paraat. Ook deze keer bleek mijn voornemen ijdel, de hele bus was in het weekend gesloopt en het chip apparaat was onbruikbaar.
Vanavond om 17.15 uur keerde ik huiswaarts met Arriva en deze keer liet de techniek mij niet in de steek. Hoewel het nog ingewikkeld was om de kaart te laten lezen, lukte het uiteindelijk toch De rij achter mij was inmiddels behoorlijk lang. . Ach dat moet je ook een keer gedaan hebben. Ik was de enige in de hele bus die met de OV chipkaart reisde. Zonder het weten had ik vlak bij de uitgang plaatsgenomen. De plek waar uitgecheckt moest worden bij het uitstappen. zodoende had ik goed zicht op het apparaat waarmee zulks geschiedt. Helaas voor mij vermeldde de display dat de dienst afgelopen was. Dat beloofde niet veel goeds. En bij het uitstappen bleek ook dat het uitchecken niet lukte. Dus ik snel naar de voorkant van de bus alwaar ik bij het instappen ingecheckt had. Daar lukt het mij om uit te checken. He he puh puh. Stel je voor dat het niet gelukt was. Dan was er vier euro of meer van mijn kaart afgeschreven en dat wilde ik niet. Ik zag het al voor me dat ik een klacht ging indienen over deze gang van zaken. De gedachte aan de rompslomp die dat met zich meebrengt alleen al maakte me wrevelig. Gelukkig liep het allemaal goed af en kon ik vrolijk de chauffeur uitzwaaien toen hij wegreed.
Wat ik morgen doe? Strippenkaart of OV chipkaart? Ik weet het niet. Het blijft een spannend avontuur voorlopig.

Vaker...

Ik wil wel vaker schrijven maar steeds zijn er weer andere zaken die mij ervan weerhouden. Vandaag bijvoorbeeld heb ik de kunst6daagse in Heiloo bezocht. In de trein op de heenweg werd ik somber. Dat kwam vooral door het weer. Het is warm maar met die donkere lucht kan ik er niet echt van genieten. In Heiloo scheen de zon, een beetje. Daardoor was het warm en zweterig.

Verder moet ik mijn tijd verdelen tussen allerlei bezigheden die mijn aandacht vragen. Zoals de tuin en het huis. En ik wil ook elk weekend schilderen.

Terwijl ik dit schrijf, kijk ik met een half oog naar Pride and Prejudice. Daar snap ik nou echt niks van. Van mensen die dit de moeite waard vinden om geconcentreerd naar te kijken. Ik heb de romans ook nooit gelezen. Terwijl ik mezelf toch bestempel als een romanticus. Alleen Donald Sutherland houdt mij er vanavond een beetje bij.
Ik ga zo meteen in bed liggen. Kan ik nog wat lezen.

Utrecht

Ik was vandaag in Utrecht. Niet echt in Utrecht eigenlijk. Alleen op het CS om over te stappen op de trein naar Amersfoort. Er moest blijkbaar aan het spoor gewerkt worden tussen Hilversum en Amersfoort. En daarom reden er geen treinen en werd ons verzocht via Utrecht te reizen. Als ik dat had geweten was ik waarschijnlijk thuis gebleven. Dus is het maar goed dat ik het niet wist want nu heb ik enkele woningen kunnen bekijken en nieuwe schoenen gekocht. Echte Paco Valiente's. Dat moet je niet onderschatten. Ze zitten erg lekker en waren niet duur. En dat is mooi meegenomen. Als je een huis gaat kopen kun je elke euro gebruiken, heb ik ontdekt.

Ik denk dat ik een huis gevonden heb. Eindelijk. Nu alleen nog keihard onderhandelen over de prijs en een hypotheek regelen.
En het grote feest kan beginnen!!

Lost

Ik kan bijna niet wachten tot 26 juni. Dan begint er een nieuw seizoen van Lost. Waar waren we gebleven aan het eind van het vorige seizoen? O ja, Jack heeft iedereen opgetrommeld om terug naar het eiland te gaan. Wij kijkers wachten in spanning af of dat ook gebeurt want er moet ook een overleden personage mee naar het eiland. Een fijne cliffhanger. Nou wil het geval dat ik op Internet al enkele afleveringen van het nieuwe seizoen bekeken heb en dus weet hoe het verder gaat. En daarom heb ik al een vaag idee dat ik seizoen vier beter vind dan seizoen vijf. Dat komt vooral door de vele tijdsprongen die er in de eerste afleveringen gemaakt worden. Ben heeft het eiland verplaatst vlak voordat iedereen het verliet en daardoor komt het eiland steeds in andere tijdzones terecht. Kun je het nog volgen? Waarschijnlijk niet als je niet ingevoerd bent in de thematiek van Lost. Maar die ga ik hier niet uitleggen want dan wordt dit stukje veel te lang. Wat deze serie zo boeiend maakt zijn de surrealistische verhaallijnen. Een vliegtuig stort neer ergens in de Pacific en de passagiers komen op een eiland terecht. En dan begint het gedonder. Ah je moet gewoon zelf kijken. Als je Twin Peaks leuk vond dan is Lost een goeie keuze. Nog 14 nachtjes slapen en dan zit of beter gezegd lig ik weer voor de buis.

Tulpen

'niet te koop'

Stemmen

Ik voel me schuldig omdat ik donderdag niet gestemd heb. Ik wilde wel dat is het niet. Toch heb ik het niet gedaan. Ik zal je vertellen waarom. Ik zat al voor half acht, het tijdstip waarop het stembureau opgenging, in de bus naar Amsterdam. En omdat ik deze dag niet meer terugkeerde naar Monnickendam had ik geen gelegenheid om in mijn eigen woonplaats te stemmen.
Ik wist dit van te voren maar heb verzuimd om daar iets aan te doen.
En ik heb niemand gemachtigd om in mijn plaats te stemmen en geen stempas aangevraagd. Na bestudering van de bijgeleverde folder vond ik dat te veel werk. Ik kan niet meer navertellen welke stappen ik daarvoor allemaal moest zetten maar het was me te ingewikkeld.
Dus ging 4 juni op weg naar Noordwijk en had geen idee waar ik in Noordwijk ergens zou kunnen stemmen en of ik daar wel genoeg tijd voor had gezien het volle programma van die dag. Had ik geweten dat ik in Leiden op het station ook kon stemmen dan had ik die kans niet laten schieten. Nu wel dus. Jammer want het voelt alsof ik Wilders persoonlijk aan een verkiezingswinst geholpen heb.

Vroeger......

Ik was net mijn stoepje aan het vegen. Zo nu en dan doe ik dat wel eens. Vooral als er bezoek komt met wie ik in de tuin ga zitten. Dan moet het wel een beetje toonbaar zijn. Dus pak ik de bezem en verwijder wat vertollig zand. Links en rechts pluk ik gras en paardebloemen tussen de tegels vandaan. En denk aan vroeger. Ik herinner me dat mijn tante elke week alles rondom het huis aanveegde. Zowel voor als achter. Ik stond daar dan meestal bij te kijken. Ook lapte ze bijna elke week de ramen. Wat een werk. Ik moet er niet aan denken dat ik dat elke week allemaal moet doen. Maar mijn tante had geen baan buitenshuis dus ze had ook meer tijd voor het huishouden. En dat deed ze met verve. Niet alleen haar eigen huis waar ze met haar broer, mijn oom, woonde. Maar ook bij mijn oud tante die haar als kind opgevoed heeft. Volg je me nog. Mijn opa en oma zijn al op jonge leeftidj gestorven en lieten acht kinderen achter. Die werden liefdevol verzorgd door twee ongetrouwde zussen van mijn opa. Zo is het gekomen. Ik was als kind ook heel vaak bij mijn tante. Uit school ging ik vaak rechtstreeks naar haar huis dat vlak bij school lag. Ik bleef daar tot bedtijd en zij mij op de fiets naar huis bracht. Maar dat is langgeleden, de wereld was toen nog klein en overzichtelijk. Toch is het ook wel goed om zo nu en dan bij het vegen eens terug te denken aan die tijd. Ook al kun je niet meer terugkeren naar die wereld......