Wie is deze knappe strak geplamuurde verschijning.
Onder de goede inzenders wordt een uitstapje naar you tube verloot.
zondag 24 januari 2010
Quiz
Wie is deze knappe strak geplamuurde verschijning.
Onder de goede inzenders wordt een uitstapje naar you tube verloot.
zaterdag 23 januari 2010
Mahler
Luisterend naar radio 4 valt mij ineens mijn kennismaking met Mahler te binnen. Het zal midden jaren zeventig geweest zijn. Ik had nog geen kaas gegeten van klassieke muziek. Dat hoorde niet bij mijn opvoeding. En zo gebeurde het dat ik op een zaterdagavond naar de film Dood in Venetie zat te kijken. Niet op televisie. Die hadden we toen wel maar daar zag je zulke films niet. En het was ook niet in de bioscoop maar bij een door een jongerenvereniging georganiseerde filmavond. Daar kwam niet iedereen want het was nogal alternatief. Maar ik wilde daar wel bijhoren op mijn zestiende. Afin ik dwaal af......
De hele film is gelardeerd door delen uit de 3e en 5e Symfonie van Mahler. Ik was meteen verpletterd. Dit was zo mooi. Niet alleen de muziek hoewel die op zichzelf ook prachtig is. Het was denk ik vooral de combinatie van het verhaal, de beelden en de muziek. Op zich zou elke film dat in zich moeten hebben om een goede film te zijn. Maar de ervaring leert dat dat lang niet altijd het geval is. Bij Dood in Venetie wel dus. Deze film en zijn maker zijn overigens wel een beetje in de vergetelheid geraakt. Je hoort of ziet er weinig meer van.
Het verhaal is gebaseerd op een boek van Thomas Mann en gaat over een schrijver, Aschenbach, die naar Venetie komt voor een vakantie. Hij worstelt met een heleboel problemen in zijn leven, want homo. Aschenbach wordt verliefd op een mooie jongen, Tadzio. Hij raakt verstrikt in zijn gevoelens voor deze werkelijk goddelijke jongeman. Het is zo´n androgyn typetje van wie je je ogen niet van af kunt houden. Achenbach ook niet, maar verder gebeurt er niks onzedelijks. Wel een gewaagd thema, hoewel ik heb de indruk dat het onderwerp in die tijd minder gevoeldig lag dan nu. Maar dat is weer een andere discussie.
Uiteindelijk eindigt de film met de dood van de schrijver op het strand. Een heel dramatische gebeurtenis, zeer indringend gefilmd zag ik op you tube. Je begrijpt dat ik me dit allemaal niet meer letterlijk kan herinneren. Maar bij het terugzien van de beelden, komt het allemaal weer bovendrijven.
Mijn besluit staat vast. In het kader van mijn goede voornemen ga ik snel eens luisteren naar de 5e van Mahler. In combinatie met kijken naar de film wellicht.
De hele film is gelardeerd door delen uit de 3e en 5e Symfonie van Mahler. Ik was meteen verpletterd. Dit was zo mooi. Niet alleen de muziek hoewel die op zichzelf ook prachtig is. Het was denk ik vooral de combinatie van het verhaal, de beelden en de muziek. Op zich zou elke film dat in zich moeten hebben om een goede film te zijn. Maar de ervaring leert dat dat lang niet altijd het geval is. Bij Dood in Venetie wel dus. Deze film en zijn maker zijn overigens wel een beetje in de vergetelheid geraakt. Je hoort of ziet er weinig meer van.
Het verhaal is gebaseerd op een boek van Thomas Mann en gaat over een schrijver, Aschenbach, die naar Venetie komt voor een vakantie. Hij worstelt met een heleboel problemen in zijn leven, want homo. Aschenbach wordt verliefd op een mooie jongen, Tadzio. Hij raakt verstrikt in zijn gevoelens voor deze werkelijk goddelijke jongeman. Het is zo´n androgyn typetje van wie je je ogen niet van af kunt houden. Achenbach ook niet, maar verder gebeurt er niks onzedelijks. Wel een gewaagd thema, hoewel ik heb de indruk dat het onderwerp in die tijd minder gevoeldig lag dan nu. Maar dat is weer een andere discussie.
Uiteindelijk eindigt de film met de dood van de schrijver op het strand. Een heel dramatische gebeurtenis, zeer indringend gefilmd zag ik op you tube. Je begrijpt dat ik me dit allemaal niet meer letterlijk kan herinneren. Maar bij het terugzien van de beelden, komt het allemaal weer bovendrijven.
Mijn besluit staat vast. In het kader van mijn goede voornemen ga ik snel eens luisteren naar de 5e van Mahler. In combinatie met kijken naar de film wellicht.
vrijdag 15 januari 2010
De Eenzamen
"Stil sta ik in de steppe,
De doffe zon gaat onder,
De schrale maan verschijnt.
Het gras dampt, klam en vochtig,
De grond blijft stijf bevroren
In heete korte zomer:
't Blijft winter in de zomer.
De klokjes zijn nog hoorbaar,
Het rulle spoor nog zichtbaar,
De kar is al verdwenen.
Ja, alles gaat, verdwenen...
Wat over is gebleven
Is lief maar onvoldoende
Om op te leven. "
en dat alles gezongen in taal die zoveel zachter klinkt dan de onze.
Luister maar:
Met dank aan Jan Jacob die voor de tekst zorgde.
De doffe zon gaat onder,
De schrale maan verschijnt.
Het gras dampt, klam en vochtig,
De grond blijft stijf bevroren
In heete korte zomer:
't Blijft winter in de zomer.
De klokjes zijn nog hoorbaar,
Het rulle spoor nog zichtbaar,
De kar is al verdwenen.
Ja, alles gaat, verdwenen...
Wat over is gebleven
Is lief maar onvoldoende
Om op te leven. "
en dat alles gezongen in taal die zoveel zachter klinkt dan de onze.
Luister maar:
Met dank aan Jan Jacob die voor de tekst zorgde.
zondag 10 januari 2010
Spanish guitar
Er was eens een man die heel goed gitaarspelen kon.
Hij woonde in Spanje.
En hij zat gewoon aan de keukentafel.
T 'is net een sprookje.
Zo betoverend deze muziek.
En zij leefden nog lang en gelukkig
in Spanje.
Hij woonde in Spanje.
En hij zat gewoon aan de keukentafel.
T 'is net een sprookje.
Zo betoverend deze muziek.
En zij leefden nog lang en gelukkig
in Spanje.
Piano
Als klein meisje werd ik al gefascineerd door de piano. Ik herinner mij een bezoek aan familie lang geleden. Ik was een jaar of 5. Al snel na binnenkomst trok een zwart glanzende piano onweerstaanbaar mijn aandacht. Even later had ik mij op de kruk gewurmd en raakte voorzichtig de toetsen aan. Ik weet niet meer precies wat er gebeurde met mij maar wel is mij bijgebleven dat ik de hele dag heb zitten pingelen, tot iedereen er knetter van werd.
Later ben ik nog een keer bij dezelfde familie op een verjaardagsfeestje van een nichtje geweest. We zaten met een heleboel kinderen aan een lange tafel. De feestelijkheden boeiden mij niet zo dus toen ik mijn kans schoon zag ben ik stiekum naar de piano geslopen.
Terugdenkend aan deze voorvallen staat het mij weer helder voor de geest hoe graag ik als kind piano wilde spelen. Helaas kreeg ik niet de kans om het te leren. Ach, je weet hoe dat gaat. We waren een gezin in de jaren zestig waar de financiële middelen niet toereikend waren om de kinderen naar pianoles te sturen. Laat staan om zelf een piano aan te schaffen.
Later kwam er wel een piano in mijn leven. Een lelijk bruin bakbeest maar met een prachtig geluid. Bij elke verhuizing ging hij mee maar bij de laatste verhuizing zijn we uit elkaar gegaan, de piano en ik. Hij staat nu in Brussel en ik woon nog steeds in Monnickendam. Maar op een dag keert hij weerom, voorspel ik....
Puttend uit eigen ervaring had ik het vaste voornemen om mijn kinderen wel piano te laten spelen. Nadat de oudste twee de beginselen van de muziek hadden aangeleerd werd het tijd om achter de piano plaats te nemen. En zo geschiedde, zij het niet altijd met onverdeeld genoegen.
De jongste is de dans ontsprongen en heeft zich met de gitaar bezig gehouden. En zo zijn we van de piano bij de gitaar beland.
Ook een instrument waaraan prachtige melodieën zijn te ontlokken.
Luister maar eens naar dit fragment:
Of deze http://www.youtube.com/watch?v=QQd6MOGdvLA
Hier mag je mij ook midden in de nacht voor wakker maken.
Later ben ik nog een keer bij dezelfde familie op een verjaardagsfeestje van een nichtje geweest. We zaten met een heleboel kinderen aan een lange tafel. De feestelijkheden boeiden mij niet zo dus toen ik mijn kans schoon zag ben ik stiekum naar de piano geslopen.
Terugdenkend aan deze voorvallen staat het mij weer helder voor de geest hoe graag ik als kind piano wilde spelen. Helaas kreeg ik niet de kans om het te leren. Ach, je weet hoe dat gaat. We waren een gezin in de jaren zestig waar de financiële middelen niet toereikend waren om de kinderen naar pianoles te sturen. Laat staan om zelf een piano aan te schaffen.
Later kwam er wel een piano in mijn leven. Een lelijk bruin bakbeest maar met een prachtig geluid. Bij elke verhuizing ging hij mee maar bij de laatste verhuizing zijn we uit elkaar gegaan, de piano en ik. Hij staat nu in Brussel en ik woon nog steeds in Monnickendam. Maar op een dag keert hij weerom, voorspel ik....
Puttend uit eigen ervaring had ik het vaste voornemen om mijn kinderen wel piano te laten spelen. Nadat de oudste twee de beginselen van de muziek hadden aangeleerd werd het tijd om achter de piano plaats te nemen. En zo geschiedde, zij het niet altijd met onverdeeld genoegen.
De jongste is de dans ontsprongen en heeft zich met de gitaar bezig gehouden. En zo zijn we van de piano bij de gitaar beland.
Ook een instrument waaraan prachtige melodieën zijn te ontlokken.
Luister maar eens naar dit fragment:
Of deze http://www.youtube.com/watch?v=QQd6MOGdvLA
Hier mag je mij ook midden in de nacht voor wakker maken.
vrijdag 8 januari 2010
Klassiek
Ondanks eerdere berichten heb ik toch een goed voornemen voor 2010. Vaker naar klassieke muziek luisteren. Vorige week zaterdag was ik op zoek naar radio 6 die alleen via Internet te ontvangen is, toen ik op radio 4 stuitte. De klassieke zender. Ik bleef hangen, geboeid door het pianistenuur met Alain Planes die enkele stukken van Chopin speelde. Nu moet ik toegeven voor een mooi stukje piano kun je mij midden in de nacht wakker maken. Maar al luisterend besloot ik om vaker naar klassiek te gaan luisteren. En dat goede voornemen probeer ik dagelijks in praktijk te brengen. Vandaag voerde mijn klassieke trip via de Short Stories van pianist Anatol Ugorski naar de opera Dido and Aeneas van Purcell.
When I am laid in earth
may my wrongs create no trouble in thy breast.
Remember me
but forget my fate....
Tragisch maar adembenemend mooi toch?
Hoe zat het ook alweer met Dido en Aeneas?
Is me enigzins ontschoten. Het was geloof ik wel een droevig verhaal.
Op you tube kwam ik nog een heel andere uitvoering tegen.
Alweer van Jeff Buckley.
We vergeten je niet Jeff.....
When I am laid in earth
may my wrongs create no trouble in thy breast.
Remember me
but forget my fate....
Tragisch maar adembenemend mooi toch?
Hoe zat het ook alweer met Dido en Aeneas?
Is me enigzins ontschoten. Het was geloof ik wel een droevig verhaal.
Op you tube kwam ik nog een heel andere uitvoering tegen.
Alweer van Jeff Buckley.
We vergeten je niet Jeff.....
vrijdag 1 januari 2010
2010
heeft vandaag een aanvang genomen.
De eerste dag van het jaar is altijd speciaal.
Omdat het de eerste is.
Omdat 1 januari 2010 zo stralend begon en bleef.
Gisteren was het grijs en somber.
Dat paste goed bij de stemming.
Een beetje down.
Vandaag is alles nieuw en sprankelend.
Gisteren die suffe Top 2000.
Daar ben ik nu wel op uitgekeken.
Vandaag de subtop 2000.
Veel beter.
Het nieuwe jaar ligt maagdelijk voor ons.
Wat zullen we er eens mee gaan doen, met die maagd?
Goede voornemens, daar doen we niet aan.
De eerste dag van het jaar is altijd speciaal.
Omdat het de eerste is.
Omdat 1 januari 2010 zo stralend begon en bleef.
Gisteren was het grijs en somber.
Dat paste goed bij de stemming.
Een beetje down.
Vandaag is alles nieuw en sprankelend.
Gisteren die suffe Top 2000.
Daar ben ik nu wel op uitgekeken.
Vandaag de subtop 2000.
Veel beter.
Het nieuwe jaar ligt maagdelijk voor ons.
Wat zullen we er eens mee gaan doen, met die maagd?
Goede voornemens, daar doen we niet aan.
Abonneren op:
Posts (Atom)