De Allestafel

Met deze originele titel debuteert Thomas Heerma van Voss. Negentien lentes jong. Alleen al zijn leeftijd dwingt respect af. Er zijn weinig leeftijdgenoten die hem kunnen evenaren.
Maanden keek ik uit naar de novelle over Mark Oldings, de hiphop recensent met principes. Niets werd mij onthuld, alleen dat de titel van het boek de Allestafel zou worden. Een intrigerende titel die van alles doet vermoeden. Bij het lezen wordt al snel duidelijk wat de Allestafel is. Ja, het is een echte tafel, geen mystiek symbool of zoiets.
Wat ik erg knap vind aan het boek is dat deze jongeman de aandacht van mij als lezer van begin tot eind weet vast te houden. Nergens kreeg ik de neiging, die mij als ervaren lezer steeds vaker overvalt, om enkele bladzijden over te slaan. Of sterker nog, elke keer als ik het boek ter hand neem, het op een willekeurige pagina open te slaan om daar een stukje te lezen. Zo voorspelbaar zijn veel auteurs. Maar niet Thomas Heerma van Voss. Toch zijn hier voor een debuterend auteur ook grote nadelen aan verbonden, realiseer ik mij. De verwachtingen zijn vanaf nu hoog gespannen. En kun je dat dan waar maken?
De spanning in het verhaal loopt geleidelijk op om te eindigen in een Roald Dahl achtige climax. Mark gaat weg en laat de lezer in het ongewisse over de afloop. Maar dat het niet goed komt is wel duidelijk. Ik hoop dat Thomas nog meer novelles en wellicht ook romans gaat schrijven. Op mij als lezer kan hij rekenen.

Drieendertig jaar later ..

ben ik nog steeds onder de indruk van Astral Weeks. In die mysterieuze tijdsspanne tussen zomer en herfst in 1976 raakte ik bedwelmd door Beside You, Cypres Avenue, The way young lovers do, Madame George. Die periode dat de zomer over zijn hoogtepunt heen is. De zon wegglipt in nevelige vergezichten maar de bladeren nog rotsvast aan de bomen zitten. Als ik nu weer naar deze fenomenale plaat, inmiddels cd, van Van Morrison luister, overvalt mij datzelfde gevoel. Ik zou bijna zeggen deze muziek is tijdloos. Klassiek.

De periode waarin ik aan Van Morrison verslingerd raakte, was redelijk woelig. Ik deed eindexamen en was van plan te gaan studeren. Geschiedenis in Nijmegen. Maar dat ging niet door, het werd Amsterdam. Mijn tweede keuze, kunstgeschiedenis. Ook moest ik onder ogen zien dat het met mijn grote liefde nooit iets zou worden. Ja, dat was best heftig. Gelukkig komen er later nog meer liefdes die net zo groot kunnen zijn.
Ondanks, of misschien wel dankzij, deze bitterzoete herinneringen is Astral Weeks nog altoos briljant.

Trotse ouder

Vandaag ga ik net als Eva een goede daad verrichten. Van af nu ben ik de trotse adoptieouder van het meer dan jong belegen woord altoos.
Zelden nog gebruikt. Daarom wil ik een begin maken met de revival van dit oudhollandsche bijwoord dat altijd betekent.
Het klinkt ook zo veel mooier, vind je niet?

Altoos zijn mijn gedachten bij .......

Tijd

De tijd racet weer. De hi speed trein is er niks bij.

Ik las Godenslaap van Erwin Mortier. Een oude vrouw kijkt terug op haar leven. Mooi. Vooral de Eerste Wereldoorlog krijgt veel aandacht. Veel over de dochter moeder relatie ook. Interessante beeldspraken: "Je hebt veel te veel dure sentimentjes, lief kind" had ze besloten, op een toon die gemoedelijkheid suggereerde maar hoorbaar al enige etmalen in vitriool gemarineerd was. Of die van de hofdame uit de pruikentijd, in wier lokken een armada van parels kapseist. Je moet er maar opkomen.

Nu lees ik Portret in zwart van Janet Fitch. De titel geeft het al een beetje weg, een zwart boek. Het gaat over een jong meisje, twintig, die overleeft na de zelfmoord van haar vriend. Hij zoon van beroemde ouders, zij dochter van outcasts. De tegenstelling. Fitch herhaalt deels de thematiek uit Witte Oleander waar de hoofdpersoon aan de zelfkant van de maatschappij terecht komt. Die kant weet ze goed te beschrijven.
Lees het boek nu voor de tweede keer en dat is altijd spannend. Vind je terug wat je de eerste keer zo goed vond? Of wordt het een teleurstelling? Het verhaal grijpt mij nog even zeer aan als de eerste keer. De tragiek van de jongen die zich via het meisje en haar ontmoetingen met de moeder van de jongen ontvouwt, is nog steeds meeslepend. Wat erg tegenvalt is de stijl van de schrijfster. Rampzalige zinnen. Misschien ligt het aan de vertaling. Zou kunnen. Anders vrees ik het ergste voor die Amerikaanse studenten die van haar les krijgen in fictie schrijven.

En zo vliegt de tijd voorbij.... worden dagen weken.