Bijna februari..

... en ik stop een kerstkransje in mijn mond.
Eerder deze week stond ik op het punt de laatste overgebleven exemplaren in de vuilnisbak te kieperen. Iets weerhield mij hiervan. Want ook al heb ik de hongerwinter niet meegemaakt, het blijft toch zonde om eten weg te gooien.

Hoe bestaat het dat ik nu nog kerstversnaperingen in huis heb? Uit ervaring weet ik dat het op twee manieren fout kan gaan. De eerste is dat ik teveel insla voor de betreffende feestdag. Ja, want het het gebeurt niet alleen met Kerstmis maar ook met Pasen. Een tweede manier is dat ik na de bewuste feestelijkheid nog een extra doosje koop omdat het nu maar de helft kost. Dat kan ik niet laten staan want laten we wel wezen of het nu zoet is in de vorm van een kerstkransje, paaseitje of iets anders, dat maakt voor de smaak niet uit.
Het suikeren kransje dat ik nu naar binnen werk, hoort tot de laatste categorie. Ik heb me laten verleiden door de prijs. Bij thuiskomst bleken de kransjes van roomfondant, minder lekker dan verwacht. Dus verdwijnen ze al snel naar het tweede plan. Nieuwe lekkernijen worden aangeschaft en veroberd. Zo nu en dan als er niks anders in huis is, pak ik maar weer een roomfondantje...
Zo komt het dus.

PS
Nu eerst de resterende kerstversieringen opruimen. Nee niet de kerstboom, die staat al weken te overleven in de tuin. Hij houdt zich ondanks de vorst kranig.

Geheugen

Nu weet ik eindelijk hoe het komt. Dat ik vaak zo slecht dingen kan onthouden.
Ik slaap te licht. Geen nacht gaat er voorbij of ik word wel een keer of drie, vier, als het tegenzit vijf of zes, wakker. En dat is niet goed voor je geheugen laat de VARA mij in het programma Nieuwslicht weten.
'Slechtere leerprestaties door geringe verstoring van slaap.
Zonder slaap ga je dood. Maar uit onderzoek aan de Vrije Universiteit blijkt dat ook licht slapen slecht is voor de gezondheid. Mensen waarbij de diepe slaap in het lab verstoord werd kunnen minder goed nieuwe dingen onthouden dan mensen die ongestoord slapen. Door te slapen onderhouden mensen hun geheugen. Zelfs een lichte verstoring van die slaap kan zorgen voor geheugenproblemen.'

Kijk dat bedoel ik dus. Mijn hippocampus krijgt te weinig kans om in mijn slaap alle gegevens netjes te rangschikken en een plaats te geven. Daardoor heb ik de volgende dag te weinig geheugencapaciteit om nieuwe data vlotjes op te slaan.
Dus mensen, houd er rekening mee, als ik weer eens iets vergeten ben.

Heaven must be missing an angel...

Ken je die hit van Tavares uit 1976 nog?
Super disco en mierzoet.

Vandaag ben ik in een sentimentele bui, dus vooruit met de geit, ik zoek het liedje op you tube. En daar verschijnen de vijf heren compleet met afrokapsel.
Leuke pakjes hebben ze aan ook, en dan die danspasjes om je helemaal te bescheuren. Maar goed voordat ik nu de boel grondig afkraak, in 1976 keek niemand hier vreemd van op. Sinds die roaring jaren seventies is onze smaak echter danig veranderd geloof ik. Gek toch hoe we ons ongemerkt laten beïnvloeden door allerlei modes. Kijk maar eens naar films en televisieprogramma's uit die tijd. Je kunt je bijna niet meer voorstellen dat je het ooit zo goed/geweldig/meeslepend of anderzins aantrekkelijk vond. Ook foto's van mezelf uit die periode vind ik meestal een ramp. Maar al ziet het er niet uit, de herinnering is machtig. Daarom begon ik mijn blog vandaag ook met de hemel die een engel mist. Het is overigens bewezen dat de ervaringen die je pakweg tussen je vijftiende en derstigste verjaardag opdoet, de sterkste impressie achterlaten. Dat komt voornamelijk doordat het een periode in je leven is waarin er veel verandert. Ik zal me hier onthouden van een opsomming want een ieder die ongeveer van mijn leeftijd of ouder is, weet wat ik bedoel.

Inmiddels ben ik op you tube bij Leo Sayer en The Manhattans aanbeland.
Nog meer sentimentele songs.

Let's just kiss and say goodbye......

Geen tijd

Geen tijd om een blog te schrijven want
Eva kwam terug na een verblijf van 4 maanden in Amerika
ik ging met haar naar het Hemmeland en liep op het ijs
ik schilderde drie bloemen

Wonderlijk

Het lag al tijden te wachten op de bodem van mijn ziel. Mijn verlangen om mij op een andere manier uit te drukken dan met woorden. Regelmatig kwam het even aan de oppervlakte van mijn bewustzijn maar elke keer liet ik het weer zinken. Tot vorige week, toen heb ik het verlangen omgezet in daden.
Op maandagmorgen vroeg stapte ik in de trein richting Heiloo. De naam zegt het al, een plaats waar je heil kunt verwachten. Nu wil het toeval dat het atelier waar ik mij naar toe spoedde zich op het terrein van GGZ Noord Holland bevond. Kan zoiets toeval zijn, vroeg ik mij af. Of is het een teken van de voorzienigheid? Wat heb ik met de GGZ? Maar dat terzijde. Ik ging een tweedaagse workshop schilderen volgen en zag er als een berg tegenop. Waar was ik nu weer aan begonnen?

Het was koud, niet zomaar koud maar loeikoud die ochtend eind december 2008 in Heiloo op het GGz terrein. Ook binnen in het atelier was het koud en bleef het koud tot diep in de middag toen de verwarming eindelijk begon te werken.
Maar dat terzijde. Ondertussen liep ik warm voor schilderen met acrylverf. Een nieuwe wereld opende zich voor mij daar in het atelier in Heiloo. Het begon met een korte introductie waarbij ik met een platte kwast twee kleuren naast elkaar zette op papier. Nog niks bijzonders. Na de lunch werd het tijd voor het 'echte' werk. Schilderen op doek. Maar wat dan vraag je je af. Ach eigenlijk is dat helemaal niet moeilijk. In feite leent alles wat je kunt bedenken zich om op het doek te verbeelden. Huizen, bomen, dieren, fruit, mensen, je kunt het zo gek niet bedenken of je kunt er wel een schilderijtje van maken. Het eerste dat mij inviel was water en lucht met een bootje of misschien meerdere bootjes. Tot zover ging alles naar wens. Ik had een schetsje gemaakt met houtskool en toen ging ik los met de verf. Eerlijk gezegd had ik niet verwacht dat het spontaan zou lukken. Toch gebeurde dat, zomaar zonder er bij na te denken. Niet dat alles wat ik wilde zich moeiteloos liet uitvoeren. En dat is te zien. Er zit totaal geen perspectief in mijn eersteling maar who cares. Tot op heden herkent iedereen er een boot in dus dat is al iets. En ik ben er zelf ook niet ontevreden over. Kijk het kleurgebruik kan vele malen subtieler net als de penseelvoering. Maar dat valt te leren. Aan het eind van de middag was mijn bootje klaar voor de afvaart. De volgende dag heb ik mij opnieuw uitgeleefd deze keer op een landschap met een boom. Nooit heb ik vermoed dat schilderen zoveel voldoening kan geven. En hoe snel je op een andere manier gaat kijken naar de wereld om je heen. Het lijkt wel of je alles veel intenser waarneemt. En dat zonder geestverruimende middelen dat is toch een wonder.