Gezond verstand in OR land

Een kleine pleidooi voor gezond verstand.
In mijn werk als ambtelijk secretaris probeer ik in ieder geval zelf door mijn gezond verstand te gebruiken problemen te analyseren en tot een oplossing te komen. Ik verwacht ook van OR-leden dat ze dit doen. In de praktijk gebeurt  dat jammer genoeg niet erg regelmatig en blijven we rondjes draaien, zijwegen inslaan etc. Voor OR-leden is het van belang dat ze uiteindelijk tot een oordeel komen over bepaalde zaken. Dan is het wel fijn als je een groep mensen hebt die een beetje logisch kunnen nadenken.

Het probleem is dat de wet voorschrijft dat iedere werknemer zich kan laten kiezen in de OR. Daarmee vervalt de mogelijkheid om leden te selecteren op bepaalde eigenschappen en vaardigheden. Dus zullen we af moeten wachten wie zich beschikbaar stellen en of ze in staat zijn om hun gezond verstand te gebruiken. En misschien is dat maar goed ook!

Terug van weggeweest

Een week geleden bezocht ik de tentoonstelling van Karel Appel in het Gemeentemuseum in Den Haag. Een heel inspirerende dag. Op de terugweg bespraken we niet alleen de schildertechnieken van Karel maar ook het hebben van een eigen website om je werk onder de aandacht te brengen. Zo kwam ook dit blog ter sprake en besloot ik paar dagen later een kijkje te nemen.
Tot mijn schrik zag ik dat ik al heel lang niks meer geschreven heb. Daar moet verandering in komen. Dus beste lezer ik ga mijn best doen.
Een nieuwe invalshoek voor dit blog heeft zich aangediend. Ik ga schrijven voor en over mijn ongeboren kleinkind. In juli krijgt mijn oudste dochter haar eerste kindje. Een gebeurtenis waar ik erg blij mee ben en naar uitkijk.  Nog ruim vier maanden wachten!

Verval

nr 6

nr 4

Bladerend in het mapje afbeeldingen op mijn pc kwam ik deze foto tegen en meteen kreeg ik weer de kriebels.  Drie jaar geleden stond ik oog in oog met dit staaltje van verval  op een klein eiland in de zee van Marmara. Toen kon ik er mijn ogen niet van afhouden omdat het zo prachtig was vooral in vergelijking met het identieke buurhuis. Nr 4 is duidelijk beter onderhouden en waarschijnlijk nog bewoond, terwijl nr 6 er verlaten bijligt.  Ongepolijst en onopgesmukt toont het zich aan de buitenwereld.

Ik vind het intrigerend om te zien hoe dit huis achtergelaten is en overgeleverd is aan de natuur. Dagelijks blootgesteld aan de felle zon en een zilte wind wordt het hout onbarmhartig kaal geschuurd. Daar kan geen  schilder tegen op. Het balkon boven de voordeur zucht onder zijn eigen gewicht en zakt langzaam maar zeker in elkaar.  
Hoe komt het toch dat dergelijke bouwvallen zo´n onweerstaanbare aantrekkingskracht hebben, vraag ik mij af. Misschien heeft het te maken met mijn vroegste jeugd die ik doorbracht in een oud aftakelend huis.
Het liefst had ik een kijkje achter de haveloze voordeur genomen en rondgedwaald in de vertrekken. Maar ja er was niemand om me binnen te laten en op eigen houtje inbreken voerde te ver.

Vrijdagavond

Het is vrijdagavond. Ik luister naar het Platenpaleis. Belle Helene van Doe Maar
Gewoon een fris liedje uit de jaren tachtig. Nog steeds leuk om te horen. Een beetje zwoel gezongen door Henny of is het Ernst? Nee dat is de stem van Ernst-Jansz of toch niet. De twijfel slaat toe. Wie het weet mag het zeggen. Ondertussen ben ik doorgeschakeld naar de dromen van Johanna.

Verhuizing

De kunst van het bloggen dreigt mij te ontglippen. Al bijna een jaar geen nieuwe post. Het lijkt alsof mijn wereld na het overlijden van Hella Haasse tot staan is gekomen. Maar niets is minder waar. Er zit juist heel veel dynamiek in mijn leven. Ik kocht een huis in Vathorst. Na ruim 21 jaar liet ik Monnickendam achter mij en ik verwachtte dat ik op z´n minst zou gaan twijfelen en misschien zelfs wel spijt zou krijgen. Maar er is het afgelopen half jaar geen dag geweest dat ik terug verlangde naar mijn oude woonplaats. Het lijkt wel alsof alles in Vathorst leuker is. Een klein minpuntje is het lawaai van de auto´s op de A1. Sommige ochtenden word ik wakker met het gevoel dat mijn bed naast de snelweg staat. In Monnickendam was in de verre omtrek geen snelweg te bekennen dus ik wist ook niet hoe dat klinkt. Nu wel, maar ach het went.

huis en tuin in Vathorst

stadslandbouw bij tuinpark Laakzijde

Na een korte periode van zoeken en wennen kwam ik terecht bij tuinpark Laakzijde. Vanaf toen ging mijn integratie in de wijk snel. Elke zaterdagochtend gaan we met een groepje vrijwilligers aan de slag op de stadslandbouwtuin in het tuinpark dat op de grens van de gemeente ligt.
Stadslandbouw neemt tegenwoordig een hoge vlucht. Wat begon in grote steden als New York en in ons eigen land Rotterdam is nu ook overgewaaid naar Amersfoort. Voor mij sluit dit vrijwilligerswerk naadloos aan bij mijn wens om zelf groenten te verbouwen. Een wens die ik vorige zomer in mijn tuintje in Monnickendam nog niet echt vorm kon geven. Enkele kropjes sla, een bosje uien en rabarber daar hield het op. Terwijl het mij zo leuk leek om meer zelfvoorzienend te worden. Op de stadslandbouwtuin vind ik de ruimte en de mensen om daaraan te tegemoet te komen en veel meer verschillende groenten te kweken. Na het voorjaar waarin we aardbeien, peultjes, rucola en radijs hadden, zijn nu de boontjes, bieten, uien en courgette volop voorradig. De aardappelen zijn inmiddels gerooid en vanochtend heb ik daar boerenkool uitgeplant.
De producten zijn bestemd voor de wijkbewoners die ons echter nog niet in grote getale weten te vinden. Wekelijks zijn onze groente te proeven bij Daphne in de Kas die elke keer weer voor een verrassend menu zorgt.

hapje eten op de tuin

Nog even en dan eten we aardpeer, een ´vergeten groente´ en pompoensoep.
Maar nu ga ik eerst courgettesoep maken!

Niemand is onsterfelijk

Ook Hella Haasse niet. Maar Hella heeft wel een grote voorsprong op de meeste van ons sterfelijken. Zij blijft voortleven in haar boeken. Gelukkig voor ons achterblijvers heeft zij ons een groot oeuvre nagelaten. Toegegeven ze stond veel minder in de spotlights dan haar collega's Mulisch, Hermans en Reve. In de luwte werkte ze echter onverminderd voort aan haar romans en essays.
Ik ben al lang een groot liefhebber van haar werk. Bij nadere beschouwing zou ik niet eens één lievelingsboek kunnen noemen. Het waren er meerdere.
Ik denk aan De ingewijden, een vrij onbekend roman. Voor mij interessant genoeg om enkele malen te herlezen. Berichten van het blauwe huis, dat heb ik zeker al drie of vier keer gelezen. Andere favorieten,  De wegen der verbeelding en Sleuteloog. Om maar te zwijgen van haar autobiografische werk, Het dieptelood van de herinnering.
De laatste jaren werd het steeds stiller rond Hella Haasse. Nu zal er dus nooit meer een nieuw werk komen. Misschien zijn er er nog  teksten die postuum uitgegeven worden,  maar dat neemt niet weg dat het verscheiden van Hella Haasse mij enigszins droevig stemt.

Lange adem

"Eindelijk. Ze zijn weg. De muizen die bivakkeerden op mijn zolder " verzuchtte ik drie  jaar geleden. Na mijn verhuizing naar een jaren vijftig woning was ik verbaasd over deze mini monsters die je helemaal dol kunnen maken met hun getrippel en geknaag.
Het was een kwestie van lange adem voordat ik ze voorgoed verjaagd had.  Veel geduld en  moorddadige middelen hebben mij uiteindelijk de overwinning gebracht. De rust keerde weer, niet langer werd ik 's nachts uit mijn slaap gehouden door deze kleine obstakels.  Zo nu en dan vind ik nog een volledig uitgedroogd exemplaar als ik weer eens op mijn zolder rondstruin.
Nu rest mij nog het uitroeien van zevenblad in de voortuin. Dit houdt mij ook al jaren bezig. Het is vele malen hardnekkiger dan de muizen op zolder.  Ach dat is ook niet zo gek. Tenslotte heeft het goedje een ondergronds wortelnetwerk en houdt het van woekeren. Elk voorjaar stort ik mij vol goede moed op het groen blaadje en trek ook niets ontziend meters wortel uit. Tot op heden zonder het gewenste resultaat.  Maar nu weet ik dat ik niet moet opgeven en elk, ja elk blaadje uit moet trekken. Dat put het wortelstelsel uit. Zo nu ga ik je er onder krijgen zevenblad!
Opnieuw een kwestie van lange adem.